Ranking

amnezja kiedy byłem dzieckiem najbardziej na świecie chciałem stać się dorosły wtedy będę mógł wszystko myślałem teraz po latach dorosłości o której tak bardzo marzyłem za nic kurwa nie pamiętam dlaczego

martwisz się o mnie — całkiem niesłusznie zobacz jak wreszcie wszystko mi jedno nikt mnie nie krzywdzi — nic mnie nie wzrusza zamieniam drżenie na obojętność drogi którymi mogło coś dotrzeć w pola minowe — stawiam zasadzki na każdą z przyczyn która mnie dotknie w dziurę po sercu wsadzam zapalnik za podłe wnętrze skąd łzy klarowne nie mogą uciec dniem ani nocą — więcej nie musisz martwić się o mnie tyle mnie we mnie że nie masz o co

Spotkałem mgłę usłyszałem echo ujrzałem niebo pełne gwiazd Potem ptak mi cud zaśpiewał powiedział coś o sobie wiatr Cham powiedział jaki z niego cham deszcz zapłakał podała dłoń dal Ja uśmiechnięty pomyślałem jak cudowny jest nasz świat

biedni którzy nie potrafią kochać zakleszczeni w skorupie wsłuchują się w pusty grzechot własnego serca

Jak z bicza trzasnął rok przeminął, Jeszcze tamten Sylwester pamiętam. Jak? Kiedy? Dlaczego tak szybko? Minął rok mija życie - od święta do święta. Były w nim smutek i łzy, Radość też nie raz się przeplatała. Lecz przed siebie wciąż trzeba iść, Bo nie dla mnie jest sława i chwała. Moje życie przeważnie ma kolor szary, Bez blasku fleszy, po cichu dzień po dniu. Zwykłe pytanie znowu się nasuwa , Jaki będzie ten Rok i czy zaufać mu?

Gdy słońca ostrze spadnie o brzasku, By koszmar wszelki wrócić do mogił, Uwierz - nim dzień mnie zamknie w potrzasku: Nie było gniewu w kąsaniu moim. Kły nie sączyły furii zwierzęcej, Jedynie zazdrość o skóry ciepło. Gdybym raz jeden chwycił ją w ręce, szyję by zdobił ślad warg - nie wściekłość. Nie o krew samą chodzi w tym wszystkim, Ale by w duszy mej kazamaty Schwytać choć wątłe nadziei błyski I umrzeć wreszcie - nie tęskniąc za tym.

Kiedy Nowy Rok nastanie i popłynie życzeń moc huczne będzie powitanie w sylwestrową jasną noc Gama świateł kolorowych ziemia niebu pośle blask marzeń starych może nowych na spełnienie przyjdzie czas Pragnę złożyć Wam życzenia na ten wkrótce Nowy Rok to co złe niech Was omija słońce niech rozjaśnia mrok Życzę wszelkiej pomyślności miłość niechaj w sercu tkwi dużo zdrowia i radości poprzez wszystkie w roku dni

trwałam dzięki kilku spojrzeniom w noc gdzie ciemność była tylko przechodniem sny wywróciły się do góry nogami oddając rzeczywistość która zadziwia świat pędzący znów w innym kierunku niosący nieznane słowa i obce twarze one okazują się być czymś istotnym czego wciąż nie rozumie człowiek zagubiony między gwiazdami tam drzemie kilka chwil wymalowanych przez przyszłość a łzy i tęsknota to tylko droga którą wciąż trzeba iść

zwykłe to białe myśli układają się w marzenia że jakiś przypadkowy ty przedziera ostre słowa jak kartkę papieru przyjmując za pewnik podnajęty gdzieś strych kwiaty na parapecie i dwa gruchające gołębie przysuwam się wtedy do skośnych dachówek utrwalając przyzwyczajenie oglądania tętna miasta które zanim ucichnie długo mruga światełkami spóźnionych kierowców aż poczuję się bezpieczna śpiąc od strony okna gwiazdy są okrutne myślę kreśląc księżyc w ciasnych spódniczkach tańczą tak namiętnie aż trudno się oprzeć a od brzegu jest przepaść kiedy robi się zimno można wpaść do piwnicy choć to taki ładny pokój i mógłby być intymny

z pewnych myśli choćby całym złotem okupionych za nic ale to za nic nie wolno ci się zwierzać nawet przed miłością czy następną miłostką księdzem psychoterapeutą astrologowróżbitowróżką masz siebie sobie nie na darmo większość umrze w tobie zrozumiesz z czasem to dobrze i znacznie lepiej mieć na wyłączność drugą stronę księżyca

- dla Belli Na otwartej do Słońca i skierowanej ku Milowi dłoni Mistrza Wszechsztuk zmaterializowało się, krystalizując z wolna, szklane naczynie. Biało-niebieskie i odpowiedniej wielkości. Zgodnie z potrzebą i z oczekiwaniami Mila. - Rozumiem, że o to ci chodziło - rzekł Jezus, doskonale wiedząc, że o to właśnie. - Proszę więc. Teraz będziesz mógł przechowywać piasek z energią, pozostawioną przez Bellę. Tak długo, jak zechcesz. Na pamiątkę przeżytych dzisiaj chwil. - Tak... będę - odparł tenże z wolna, myślami i pragnieniami krążąc wokół Belli i czując, jak uśmiecha się ona do niego stamtąd, gdzie jest, odebrawszy jego myśli. - A powiedz mi, Mistrzu: gdzie ona obecnie się znajduje? - Na południu Stanów Zjednoczonych - odparł WszystkoWiedzący. - Dokładniej rzecz biorąc, na Florydzie. Jednak nie proś mnie o przeniesienie w czasie, abyś szybciej mógł ją odnaleźć. Jak przecież wiesz, Twoja Querida Bella doskonale wie, że podróżujesz ze mną przez czas i przestrzeń. I jak słyszałeś, zapewniła cię, że będzie czekała. Czyżbyś zapomniał - Jezus uśmiechnął się lekko - że czas naprawdę nie ma znaczenia? Że w ciągu minut możemy przebyć wieki i odległości mierzone w latach świetlnych? Nasi towarzysze - wskazał nadchodzących właśnie legionistów - zapamiętali dobrze tę prawdę. I będą pamiętać ją jeszcze długo. Bądź więc spokojny, mój padawanie. Powściągnij uczucia. Wycisz umysł. Uspokój pragnienia. Bądź świadomy - przypomniał mu Jezus - że Bella może poczuć każde twoje pragnienia oraz uczucie i może poznać każdą myśl. Im będziesz bliższy światłu, tym bardziej będzie cię lubiła. Tym bardziej będzie cię chciała. Patrząc zaś z drugiej strony: im bardziej będziesz chwiejny lub im bardziej będziesz oddalał się od światła, tym ona będzie chciała cię mniej. Jest ostrożna po swoich doświadczeniach z obecnego życia, ale także z czasów, przeżytych z tobą. Jak niedawno słyszałeś - zakończył Jezus, przypominając Milowi swoją opowieść. - Ergo, carissimi milites - zwrócił się do legionistów, którzy w międzyczasie zdążyli podejść i zatrzymali się kilka kroków o nich. - A więc, drodzy żołnierzy, i wy, moi padawani - przywołał Soę gestem - nunc ius tempus est, teraz jest odpowiedni czas, aby zastanowić się i zdecydować, dokąd popłyniemy. Co chcielibyśmy - a właściwie co chcielibyście - zobaczyć. Ja bowiem, że przyznam się nieskromnie - tu Jezus uczynił dla energetycznej równowagi gest pełen skromności - widziałem już wszystko. Trudno zresztą, aby było inaczej, skoro jestem naraz wszędzie. - Bene, dobrze - Ten, Który Wymyślił Podróż spojrzał kolejno po twarzach, poczynając od legionisty, który najbardziej postąpił na drodze ku światłu. - Dokąd teraz proponujecie się udać? Voorhout, 30.12.2022

Pamiętam twoje usta. Miały smak rosy o poranku... Wypełniałam nimi swój nieśmiały zachwyt. Teraz, gdy dotykiem cię tracę, patrząc na ciebie z bardzo daleka, z błękitnych zaświatów, przypominam sobie ich kształt... Twoje usta miały smak letniego deszczu i łodygi rozgryzionej, pełnej wilgotnej słodyczy. Twoje usta czuły więcej niźli moje. Były takie mięsiste, krwiste kolorem. Twoje usta miały w sobie bezmiar głębokiego jeziora, a ja już po drugiej stronie tego jeziora -bezwładna tonę. Twoje usta są nadal żywe, czerwone... A moje w podziemiach już dawno złożone. Twoje usta pamiętam. Twoje usta - moich na zawsze spragnione.

co każdą książkę kończy? nie szczęśliwa miłość ani list gończy nie wieniec weselny, nie podpis nagrobka każdą historię kończy kropka każde opowiadanie i ostatnie słowo nie ma, że zaczniemy na nowo nie ma nadziei że coś jest potem super chłopak, dwójka dzieci bawiąca się z kotem nie można żyć pod znakiem zapytania w niepewnościach odchodzenia i ciągłego wracania to koniec historii, nie będzie inaczej nie będzie spacerów i puszczania kaczek nie będzie przytulania i ciepłych pocałunków nie będzie czułości, miłosnych podarunków czemu? bo tak chciał autor powieści albo nie chciał a wiedział, że się nie poszczęści wszystko sie kończy, choć nie koniecznie cmentarzem najgorsze jest to że tutaj ja jestem pisarzem

Na Ukrainie błoto pośniegowe jest zbyt płytkie, nawet na dziecięce ciała, przykrywamy je świerkiem, ułożone obok siebie. Niektóre mają otwarte oczy, w nich błękitne niebo, bezchmurne, zbyt niebieskie — jakby nic się nie stało, tylko czyste, błękitne niebo, szokująco nieodwracalnie błękitne. Gdy w polu wilcy mają krwawy zjazd wszystkich wilczych kast. a Krukowatych nad nimi nie sposób policzyć. Rozrywają boki, wydziobują oczy z twarzy, więc czy się odważysz, wszystkie martwe części zebrać i łzy nie uronić, w Chrystusie chowając wrażliwość, tam, gdzie wieczne kwatery rządowe, przy których obojętni widzowie, w milczeniu owijając się w futra, patrzą jak Olga osobiście dotknięta obrączką rzucając w księdza, całuje zimne usta trupa I mało kto już wierzy, że Don wylał z miłości do kozackich stepów. Ps. Według nowych danych wywiadowczych, to jest wojna propagandowa z bandytami po obu stronach, pod której jesteś wpływem, w której bierzesz udział. Nie ma Ukraińców, nie ma też Rosjan, są tylko rozkazujący możni i motłoch, który jest gotowy oddać życie wykonując ich rozkazy.

Naprawdę chętnie napisałbym kiedyś skargę do Pana Boga. Tak się złożyło, zresztą nie jestem jedyny w tej materii, że mniej więcej wiem co miałoby się tam znaleźć. Staram się również całkiem usilnie uczyć się formy pisarskiej, eksperymentując co nieco z najróżniejszymi treściami. Słowem mógłbym być nawet w tej skardze przekonujący, a przytoczone okoliczności nie mijałyby się zbytnio z prawdą. W moim odczuciu problem leży tylko w tym, że tego ważnego skądinąd listu kompletnie nie umiałbym zaadresować i zdaję się, że w życiu doczesnym tego nigdy się już nie nauczę. Skarga miałaby numer tryliard ileś tam, bo przecież skarżących jest więcej, a i kwestii od groma. Jednakowoż z uwagi na niemożliwość doręczeń biuro podawcze Pana Boga zapewne jest obsługiwane tylko przed dwa etaty dwóch troszkę leniwych i nieopierzonych aniołków z zupełnie niewyrośniętymi skrzydełkami. Warszawa – Stegny, 30.12.2022r.

dla większości motyli kończy się czas wznoszone pożądaniem gasną w ciszy swoje życie przeżywają tylko raz przestają latać gdy serce milczy wymagają troski te kruche skrzydła objęcia ciepłego pośród zimnej nocy gdy intensywność lotu łzą przestyga ich oddech w pamięci nabiera mocy by wznosić nas wyżej na przypływach tętniąc pod bladą skórą razem z krwią wtem detal nostalgią je znów podrywa one cichym trzaskiem nocą życia się tlą fot. archiwum własne (bieszczady '21)

unoszę się i opadam ekstaza tobą czas przystaje niekończący się pocałunek otwiera naszą skórę przeglądam się w zmrużonych oczach i odbijamy od brzegu we wzruszenie ciał kocham cię karmię usta szyja sutki napletek kwitniesz w dłoniach porywając mnie na skraj dotykam cię nie ma już mnie

cztery miliardy lat zajęło odczytanie ludzkiego DNA nadal nic nasze ciała pasują do siebie idealnie pod niskim niebem grudnia składam się z rozwarstwień do ciebie mam dalej nie zapomnij o prezentach w jasnej godzinie płoną cmentarze rzęsiste salony moje życie stygnie czekaniem zawieruszyłeś we mnie ciepłe pocałunki śnię nagi dotyk mokrej tęsknoty

Szczęścia, miłości i zdrowia Do życzeń prezent dodam Nim minie zapach po świętach Co obiecałem już nie pamiętam

Wracam do siebie. Wracam do zapadliska czasu, w którym pulsuje nieustanna cisza. I wzbiera szum buzującej w uszach krwi. Wracam do siebie albo donikąd. i wciąż pomiędzy sobą a swoim własnym cieniem trwam. Pomiędzy sobą stojącym w lustrze drewnianego trema a cieniem rzuconym na podłogę. W świetle wiszącej lampy, w mroku przepaści. Jest mi zimno. Tak po prostu, jak tylko może ogarniać zwiędnięte ciało cmentarny chłód. Jest mi zimno pod tym nieboskłonem pełnym gwiazd. One mżą i migoczą. Mrugają do mnie porozumiewawczo. Łaszą się przymilnie. Osiadają na mnie cząsteczkami wirującego kurzu. W całkowitym milczeniu bezdennej nocy. Mnożą się zagadkowe widma, które przybywają znikąd i odchodzą donikąd. W mrok drugiego pokoju. W tę pozostałość po mojej umarłej matce, i która wciąż tam leży na łóżku w zmiętej pościeli, na wznak. I która stara się ogarnąć wszystko zdziwieniem otwartych mętnych oczu. Kiedy do niej wchodzę, wita mnie szronem na sinych, martwych ustach, nieruchomością głazu. Rozchodzi się cichy trzask podłogowych klepek. Kiedy idę, muskając opuszkami palców chropowatości wilgotnej, popękanej ściany. Kiedy dotykam przedmiotów, rzeczy… Kiedy obrysowuję obłości słojów na fornirze szafy, zatapiając się w bezkres zapomnienia, przytulony całym ciałem, całujący namiętnie oblicze nicości. Odpływam powoli jak żaglowiec, z dmącym wiatrem w rozchwiane takielunki bomów, z rozcinającym fale kunsztownie rzeźbionym galionem na dziobie. Którego otwarte usta.. Którego rozwiana grzywa lwa… I mijam twarze bliskie odprowadzające mnie obojętnym wzrokiem. Aż po horyzont… Dopóki nie dosięgnę zimną stopą piasku. Zagęszczają się wokół mnie kotary zasłon. Drżę… (Włodzimierz Zastawniak, 2022-12-30)

In propagare venenatum apples Święty Kościół Katolicki (i nie tylko: daję tylko przykład instytucji systemowej, która nadal ma ogromny wpływ na życie większości ludzi - dzięki zakulisowym wpływom i piszę tylko na prośbę filozofa uniwersalnej miłości - Jezusa Chrystusa), inaczej: czarna mafia - od samego początku własnego istnienia zawsze nienawidziła i nadal nienawidzi jednostek personalnych ze świadomością własnej Duszy - Transcendencją - własnego jestestwa jako Ja, oni z kolei na pierwszym miejscu stawiali i stawiają: na osobisty rozwój cielesny, umysłowy i duchowy, bo: takimi jednostkami jest bardzo trudno manipulować - zawsze stawiała na zbiorowość, istnieje coś takiego jak: psychologia - tłumu, dawno temu już zapomniała o różnorodności w jedności - we wspólnocie narodowej, robi na odwrót: stawia na jedność w różnorodności - we wspólnocie narodowej, inaczej mówiąc, czyli: to - ja mam przyjąć niepisane zasady panujące w nieświadomej i anonimowej wspólnocie - zbiorowości? Mam dobrowolnie zejść na bardzo niski poziom rozwoju cielesnego, umysłowego i duchowego? A nie dużo lepiej, aby to wspólnota przyjęła mój poziom rozwoju cielesnego, umysłowego i duchowego? Dodam: mój iloraz inteligencji to - od stu dwadzieścia osiem do stu trzydzieści pięć i serdecznie zapraszam na tutejszą weryfikację - wszystko można sprawdzić, słowem: mam czyste sumienie i nic nie mam do ukrycia. "Święta miłości kochanej Ojczyzny, Czują Cię tylko umysły poczciwe! Dla Ciebie zjadłe smakują trucizny, Dla Ciebie więzy, pęta niezelżywe." I to właśnie dzięki Słońcu istnieje w Ziemi - Jądro, stąd: mamy Układ Pokarmowy - ludzi, zwierzęta i rośliny, także: cztery żywioły jak Powietrze, Ogień, Wodę i właśnie - Ziemię, natomiast: wulkany, trzęsienia i powodzie to nic innego jak aktywność płyt tektonicznych, bo: Jądro - Ziemi jest obrotowe i to Ziemia jest w ciągłym ruchu, a Słońce - stoi, sztuczną technologią stworzoną przez ludzi jest tak zwany dom boży - zwany również kościołem, zwany przez mnie - grobowcem. "Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny, Gnieździsz w umyśle rozkoszy prawdziwe. Byle Cię można wspomóc, byle wspierać, Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać." Zdrowy człowiek posiada siedem zmysłów i tutaj już przechodzimy do tytułowego sedna - sprawy: psychomanipulacji, otóż to: wzrok - piękno posiadające różne elementy artystyczne jak gotyk, manieryzm, barok i romantyzm (ich jest bardzo wiele, więc: każdy może sobie wybrać jakiś styl - świadomy, wolny i demokratyczny, jakby inaczej: wybór), słuch - modlitwy, śpiew, organy, śpiew i modlitwy, węch - zapach świec, kadzidła, perfum i wody po goleniu, smak - opłatek, gumy do żucia, cichcem podjadanie słodyczy i również: cichcem popijanie gorzałki, dotyk - podawanie dłoni podczas mszy jako pozdrowienie w święte imię pańskie - Jezusa Chrystusa, jasne: branie do dłoni - opłatka i zjadanie Ciała i Krwi - to nic innego jak kanibalizm duchowy i oczywiście: Dusza - wyczuwanie zimna, kiedy grobowiec jest pusty i ciepła - kiedy grobowiec jest pełen pokornych owieczek, także: wyczuwanie nadprzyrodzonych bytów - bardzo często ludzie w grobowcach mdleją lub wykazują irracjonalne zachowania z powodu ataku Ducha, Demona lub Diabła - opętania, dodam jeszcze nieistniejący w terminologii lekarskiej ósmy zmysł: ruch - siadanie, klękanie, stanie, klękanie i siadanie i bieganie na wyścigi po opłatek. "Tyś tarczą twoich Polaków od wieka, Z Ciebie się pasmem szczęścia nasze wiodły. Większaś nad przemoc! A kto Ciebie godny Pokruszył jarzma, albo padł swobodny." Tak właśnie wygląda w praktyce nadprogowa psychomanipulacja - propaganda i ona jest wszędzie tam, gdzie istnieje jakakolwiek wspólnota - zbiorowość, słowem: dziś człowiek jest przedmiotem gospodarczym każdej instytucji religijnej, państwowej, korporacyjnej, bankowej, medialnej, farmaceutycznej, reklamowej, sportowej, mafijnej, samorządowej i dewoloperskiej, nie wspominając już o dogmatach, ideologiach i doktrynach - to są czynniki połączone i wzajemnie na siebie i Ciebie, Wielce Szanowny Czytelniku - działają (jakoś muszą sprzedawać niepotrzebne, przeterminowane i zawyżone cenowo towary, które nic a nic nie mają wspólnego z realnymi dobrami usługowymi: konsumpcyjnymi, seksualnymi, kulturalnymi i gospodarczymi), a filozof uniwersalnej miłości: Jezus Chrystus - łaskawie wskazał mi normalną drogę: Naturę, Personalizm i Zabytki, dlatego też: słucham tylko i wyłącznie Jego wewnętrznego głosu i piszę to - o co On mnie prosi: okrutną i bolesną Prawdę i jestem jaki jestem: pogańskim racjonalistą - libertynem i intelektualnym - biseksualistą. Łukasz Jasiński (Warszawa: 2022)

na dole śmierć na górze śmierć a życie? czeka na poboczu stuka nieprzerwanie byś je przygarnął wziął ze sobą odwdzięczy się ma cudowną latarenkę i sekretny kluczyk oświeci i otworzy ci głowę

Hej, Hejka, chętnie bom chętny wprowadź mnie w stan wyprowadzonej równowagi albowiem w moim życiu zagościł tego tamtego marazm. Postawię ci kawę i rozgrzeję do czerwoności naszą wspólną kawiarnianą ławę. W damsko – męski konkret zamienię dotychczasową mowę trawę i wyłożę jak karty argumenty kawę na ławę !! Zgramy się w łapki przytul daj weź skuś złap się. Warszawa – Stegny, 26.12.2022r.

Dzień dobry. Od niedawna zacząłem pisać wiersze, to moje początki. Sam za bardzo nie znam się, nie jestem też aktywnym odbiorcą poezji. Dlatego jestem ciekaw opinii i konstruktywnej krytyki Was, Szanowni - zakładam że w przeciwieństwie do mnie się nieco znacie :) Miłego odczytu i pozdrawiam serdecznie Grudniowy Przez dziurę w moim suficie przebija słońce I co, że tak mało rozumiem, dziwię się gubię I pilnuje zazdrośnie półmroku ten ciepły punkt na podłodze ogrzewa moje stopy i serce, Czasem nakłonił żebym odsłonił okno łypnął niechętnie na beton tam dom mój, gdzie moja dziura Która nie wzgardza Ciemnością i dusznym pokojem Nie lubię widzieć tak świadomie ale przez dziurę Mogłem parę razy popatrzeć na niebo

@Ewelina Czytam ten wiersz bez dużych liter i interpunkcji... zupełnie na biało i wolno, bo sama tak piszę, nie namawiam Cię, ale tu bardzo pasuje taka forma. W słowie ,,więcej" literówka.

Wiersz o królewiczu i królewnie:)

Dla mnie fajny rok, dużo dobrego, ponad połowę spełnionych marzeń:)

Twój dotyk Przypomina mi Powiew wiatru zimowego Takiego delikatnego Uderza on tam W otchłań serca A ja czekam Aż w końcu Trafię w twoje objęcia Przecież twoja uroda Tak powalała Tam z kolorowego zdjęcia!

Witam - mi się podoba - Pozdr.serdecznie.

Witam - trzeba mu zaufać - Pozdr.

@Czarek Płatak Ja odkąd pamiętam to myślałem jak dorosły. Moi rodzice byli chorzy na depresję i mieli słabe osobowości. Wszystko było na mojej głowie. Byłem odpowiedzialny i decyzyjny już w przedszkolu. Załatwiałem kombinowałem jak to w PRLu. Żadnej beztroski nie przypominam sobie.

Chyba nie ma wyjścia, trzeba zaufać. A co ma być to będzie.. Życzę, aby 2023 był lepszy, niż ten, który się kończy :)

My mamy bardzo wrażliwe uszy i takie huki mogą nas zabić. Jak pisał Ignacy Krasicki: „Chłopcy, przestańcie, bo się źle bawicie! Dla was to jest igraszką, nam idzie o życie”.

cisza

Witam - może i tak ale ja pisze o samotności która boli - dzięki za przeczytanie - Pozdr. Witam - miło że czytasz - dziękuje - Pozdr. Witam - chciana samotność działa inaczej niż ta niechciana - myślę że ta gra słów o której wspomniałeś ma dwa dna - jedno boli więc nie ma sensu - drugie może cieszyć - dzięki za czytanie - Pozdr. @Cvir - @Magda1973 - @Pietras84 - @Ewelina @Dag - @Tectosmith - pięknie wam dziękuje -

Księżyc zasnął już Słodka jego pomarańcza Cierpka cytryna Dla jednych jest to - Krok do walca Dla innych - zatrzymana chwila.. Księżyc twardo śpi Popycha go do przodu Niewidoczna zapadnia Powinien spaść.. a jednak tkwi Bo świat fizyczny To boska bajka

@bajaga1 są inni ludzie, to prawda, tylko, że w tym ciągłym pędzie, walce o przetrwanie (coraz bardziej zaciekłej), zamykają się w swoim małym światku i pilnują tego, co ich... cóż, takie prawo każdej żywej istoty - stworzyć sobie względny komfort życia i zapewnić bezpieczeństwo - przede wszystkim sobie

Kto przesypia życie ten ma ostatnie miejsce na mecie, ale za to w pogodzie ducha jest pierwszy. Zabawny wierszyk.

nie wierzę w przeznaczenie ani w przodków Mieszka budujesz gród i wszystko znika nawet mechanizm tego nie wytrzyma znaleziono ciało pośród słów bywają różne w większości niepotrzebne między nami język mózgu i złoty dysk wiecznej podróży dusza potrzebuje wskazówki pustynią wyciszone niebo ja tobą iskrzy morzem brylantów to najpiękniejsza ubrana w srebrny pierścionek noc uwielbiam swoje ciało przebóstwione w twoich dłoniach wtedy każde z nas jest inne

Witam - fajny ten tydzień - Pozdr.

każdej nocy w naszych snach pada śnieg między słowami błyszczą kolejne gwiazdy teraz huśtamy się w blasku księżyca między Turczyńskim lasem a pełnią pustego peronu gdzieś w bieli poranka przybędzie pierwszy pociąg jak zawsze spóźniony o jeden wiersz

zepsuta maszynka dobrych chwil nanizane tylko smutki dług palący policzek wije się słony strumień a ty całujesz mnie emotikoną nic niewidzące wypalone wyświetlaczem źrenice błyszczą tworzę się na nowo składasz mnie

Podobno rybka zżarła rybaka nad morzem(?) teraz biedaczka zapomnieć o nim nie może. Zostawił worek jej ości - brak odpowiedzialności... i nie wiadomo, kto dziś tej rybce pomoże(?) Od dawnych czasów, na Helu, turystów bywało już wielu; nikt tu wątku nie streści, jak "morskie opowieści"... Posłuchaj ich też - przyjacielu.

Po rozstaniu, po latach całych, dotarło do mnie w końcu ostatecznie, że piłem ją jak stegieńską wodę oligoceńską. Pomimo, że nawet na szczęście z umiarem. Teraz martwię się tylko o regenerację. Warszawa – Stegny, 21.12.2022r.

Intrygującą masz zawartość umysłu, jak słodki narcyz rozkwitający między kroplami deszczu, co wiosnę mi na myśl przywodzi. Intrygujący jesteś i taki zabawny z tym swoim spojrzeniem bezkresnym i ruchem kanciastym, gdy gnasz do mnie z gracją olbrzyma, z gestem nieco porywczym. A jednak ten twój umysł korci mnie swoją głębią i barwą jaskrawie jasną. Intrygującą masz zawartość umysłu. Intrygujący jesteś, gdy słowa cię niosą. Gdy mówisz, co myślisz, mówisz do mnie tak płynnie i gładko.

Wzbudź mnie snem! Celebrować życie to znaczy nie przejmować się jego własnym ... życiem i przemijaniem Pamiętaj: poduszki także rzucają cień na ścianę twojej kuloodporności Tworzę siebie: jestem! ... Dniem i nocą. Przeszkadzam? Bywa, że to ja opróżniam świat - ten napuchnięty od rewolwerów worek... Słucham dzwonów, skrzydeł ważki, świstu procy, zabicia własnego serca ... Nie jesteśmy ranni, oboje jesteśmy nieżywi. I ... żyjemy - ale mówiąc sobie nawzajem "nie." Nie kocham, nie czuję, nie chcę ... - tak myśleć. Raz poszłam na koncert muzyki - szeptów ptaków, liryki świerszczy, sonat i preludiów miłosnych komet. Zobaczyłam tam blond gitarzystę dobrze znanego mi z teledysków i pomyślałam: "o kurwa, jaki przystojny" - była to myśl bez wykrzyknienia, była to myśl z wewnętrznym wybałuszeniem oczu. Wykrzyknik. A on stał w złotych jupiterach, skrząc się gwiazdami całej galaktyki (...) Sekunda, chwila dla reporterów, pozwoli Pan, że ściągnę majtki, później stanik i całą nagą nieprawdę .... "Ochrona!" Wróciłam marząc o czarnych migdałach, całą kruchością swej masywnej postawy - modliłam się do Boga: niech to ze mnie wytrzęsie, niech przytuli! Przestałam słuchać koncertów. Zmieniłam czasoprzestrzeń. I w planetarium zwanym Babel poczekam na alfabet, mój..., wspólny..., "wszystko," "jeszcze"... ... Nie rozumiesz?

oczy nogi niosą na złamanie karku czasem prześpimy jakbyśmy byli w letargu serce i dusza w tangu trzeciej osoby nie trzeba balas pogranicze brzytwa ostrzę śpiewa po kruchym lodzie chodzę piórem warzę ciało jeśli wiatr dmuchnie w górę będzie leciało i może ptak porwie w dziobie do gniazda poniesie serce pióro waga to wszystko życiem zwie się

nie będzie już przełomu zima nie przyszła żadna strata dla ekonomii nawet lepiej zwierzęta też nie mają obiekcji mniej drzewa się zużyje, mniej węgla tylko te elektrociepłownie atomowe wydają się na darmo może kiedyś się przydadzą (można je sezonowo wyłączać) i podobno są takie że nie promieniują

natchniona ma dusza ucieka ulatnia się skromnie i skrapla powoli chciałabym ciałem stałym być, jak kamień lub choćby krzew, w zimie nie zamarzam tylko pod lodem się kryję, o naturo sroga, daj mi przerwać ten niekończący się krąg, niestety STRUKTURA ma jest nieunikniona.

@Krzysztof2022 Świetne na dzisiaj i zawsze. Amen