Ranking

piszę wiersze o kubka uszku, ciepłej herbacie parzącej się w dzbanuszku; bo może brakuje mi żywego ucha, kogoś kto zrobi herbatę i wysłucha

Przy kominku samotność z nadzieją rozmawia płomień się uśmiecha W ciemnym kącie pająk świerszcza obserwuje cienie obok tańczą Przy kominku samotność minionego szuka i byłych marzeń Na jej twarzy grymas bólu i cierpienia w okno echo puka Przy kominku samotność kolejny raz Boga o litość prosi Liczy że to właśnie dziś szeroko swe bramy przednią otworzy Że ją szczerze przytuli i z tej szarej samotności wyzwoli

Budzik dzwoni o siódmej Lecz mnie to nie obchodzi Przełożę życie na później Licząc na to że nie wróci Zamykam oczy aby zasnąć Próbuję szukać pozytywów Ale twoje zdjęcie na ścianie Przypomina mi że Jest gorzej niż źle, Gorzej niż źle Ziemia pełna szarości Oddycham połową tchnienia Mówią że pełno tu miłości Ślepcy nieznający świata Błądząc bez przerwy Szukam schronienia Ale twoje zdjęcie na ścianie Przypomina mi że Jest gorzej niż źle, Gorzej niż źle Zataczam bezwiedne kręgi Brodząc w bezcelowości Czekam na odkupienie Które nigdy nie nadejdzie Odwracam wzrok Chcąc uciec w marzenia Ale twoje zdjęcie na ścianie Przypomina mi że Jest gorzej niż źle, Gorzej niż źle...

wszędzie rozpoznam te biodra robi zakupy lubię na nią patrzeć jest taka powolna motowidło szarej kamizelki masz aplikację mojego wibratora niesie mnie to pierwotne niedepilowane zbliżenie próg skalny kotłujący wodę rudy mech i złota trawa bywam nawet zakochana za dużo piję za szybko jeżdżę za mało zarabiam w plecy wrosły mi twoje dłonie nie potrafię zapomnieć

przytulmy wierszem skrajną brzydotę odartą z liryki nagą i bosą nie oczerniajmy teraz czy potem tej co wyzwala gorycz i dosyt ukryjmy w wersach noc która dnieje dźwięk korytarzy co w czasie się mieści myśli - te same - jak śnieg topnieją w raporcie zdarzeń podobnej treści chrońmy przed nagłą utratą wiary nasze jestestwa hejtem zbryzgane i nie pozwólmy zwyczajem starym pogrzebać tego co sensem nazwane inspiracja: @Tyrs

czy tęsknisz do wody tak samo jak ryby czy tak jak one umierasz z jej braku siedząc na kwadracie prostym czerwonym przystanku autobusowego jak dawniej czytając rozkład jazdy zastanawiając się dlaczego na świecie jest więcej alkoholików niż ludzi bezdomnych lub podróżując pociągiem osobowym patrząc w okno licząc krowy na polu domy stacje szlabany przeciągi z korytarza i przysypiając bujany kołyską znajomej monotonii czy czujesz ulgę kiedy pada deszcz a może pomaga ci szklanka herbaty

I Życie przychodzi niespodziewnie, kiedy nie jesteśmy gotowi. Stoimy w rozkroku zdziwieni przestrzenią. Zamkniętą pomiędzy dłońmi staruszek. II Od kiedy wystraszył się śmiertelności chodziły za nim cienie. Właściwie aż do pogrzebu, wszysycy inni udawali niewiedzę. III Nie każdy świt rozszerza źrenice, szczególnie gdy noc nie wypełnia wszystkich zakamarków. Natarczywy klekot z szafy wywraca sny na drugą stronę. IV Podawał wiek w miesiącach, od pewnego momentu wierząc tylko w złe miłości. W butelkach umieszczał nadpalone zdjęcia. Nigdy nie dotarły do żadnej bezludnej wyspy. V Myśli zamienione w słowa są cięższe, przez to namacalne. Tracimy je codziennie, aż po ostatnie, które być może było też pierwsze. VI Wszystkie kroki w końcu milkną, świat zamyka oczy. Droga pozostaje pusta. VII Ewentualnie jest odwrotnie.

-Mistrzu, czy łatwo oprzeć się pokusie wszelkiej? -Tej małej całkiem łatwo, lecz trudno tej wielkiej, bo niejeden grosz odda, gdy podniesie z ziemi, lecz jak znajdzie dukata, schowa do kieszeni.

Tej zimy przyda się dodatkowy wagon — trzy tony: mocnych, klubowych eksponatów. Spalę wszystkie. Tej zimy mam kieszeń pełną odstępstw i zapewnienie, że z pustego też da się nalać, więc wierzę, że zapalę i wypiję. Wszystko co ponad, to objaw niezdrowego zapału, z targnięciem na własne JA. Nic tak nie odczłowiecza — jak pisk zaciągniętego hamulca.

Obcy mi jesteś w pościeli ranka Rzeźbiony cieniem wczorajszej nocy Jak uwięziony grzmot podczas burzy I zacienione łzą jasne oczy Obcy mi jesteś w błękicie nieba Którego dotknąć z ziemi nie sposób W cichych krainach, we wrzaskach świerszczy Bladych źrenicach i skardze głosu Tamtym wieczorem, przy rozpalonych Płonących życia iskrą ogniskach W ustach mi krzepły słowa ostatnie Pustka i ciężar, rozpacz, to wszystko Dziś gorzkim smutkiem, cierpką tęsknotą W proteście serca, wyciągam dłonie Maluję portret twój brzmieniem ciszy Nim się zakończy nasza opowieść I zanim spłonę W ciemności powiek

Witam - nie czuje żadnej urazy - to stary wiersz - więc jest jaki jest - ale za czytanie ukłon ślę - Pozdr. Witaj Jacku - dziękuje za czytanie - twoja wersja się podoba - Pozdr. Witam - wystarczy mi twoje czytanie - dziękuje - Pozdr. Witam - dziękuje serdecznie za owe lubienie - samotność choć boli jest często obecna - Pozdr. Witam - tak nadzieja umiera ostatnia - dziękuje za przeczytanie - Pozdr.serdecznie. @goździk - @Giorgio Alani - dziękuje -

Odcisk > wdech > wakacje czarterem < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > drenaż energii < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > zwierząt zjadanie < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > plastik plastik plastik < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > deforestacja < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > zakwaszenie oceanów < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > erozja gleb < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > osuszanie gruntów < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > topnienie lodowców < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > degradacja wód < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > spalanie paliw kopalnych > wydech > zwiększona emisja gazów > wdech > palenie w piecu < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > palenie gumy < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > palenie laczków < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > palenie hajsów < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > palenie Jana < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > zwiększona emisja gazów < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > zwiększona emisja gazów < wydech < zwiększona emisja gazów > wdech > zwiększona emisja gazów < wydech < ___________________________

Wydałem swój drugi tomik wierszy - jeżeli są chętni chętnie prześlę na wskazany adres - bezpłatnie - proszę podać namiary - Tytuł - Teatr życia - Pozdr.

Przyszedł mróz Ciepły luz Przeszedł w gruz Lajtu szlus O to z grubsza w tych "limerykach" chodzi, bo się nie znam ?:)

miasto wieczór mróz tupanie na przystankach schowani ludzie

Poprószył śnieżek a mrozek poszczypał Tafla jeziora nawet się zeszkliła Mały zajączek pod świerczek przykicał Lisica tam go ruda przygoniła Mąż jej pozostał z młodymi liskami Małe kuleczki brykają po śniegu Chytry rudzielec strzyże już uszami Uważnie patrzy co na drugim brzegu źródło tapeciarnia.pl

W Ogródkowie dużo gości. Jest jury - konkurs piękności. Rozpoczęła się narada komu puchar dać wypada. Aster dumnie zęby szczerzy: - Mnie nagroda się należy! Lilia z dumą gładzi płatki. - Musiałbyś być bardziej gładki! Rozczochrana twa czupryna to jest brak szansy na finał. -Groszek średnio urodziwy, za to zapach ma prawdziwy! - Róża piękną jest rośliną! Przy niej wszystkie inne giną. - tak prawiły mak z bławatkiem. - Hiacynt też jest ładnym kwiatkiem. - rzekła niezapominajka. Choć nie o niej jest ta bajka. -Pachnie nawet intensywniej. Bardziej słodko, tak naiwnie. -Wszak goździki słodziej pachną. - od niechcenia fiołek żachnął. - Zapach nie jest najważniejszy. - groźnie bratek rzekł najmniejszy. W Ogródkowie wielka wrzawa. Zaraz się posypią brawa. Jury liczy głosy skrzętnie. Który kwiat dziś z dumy pęknie? Ach! Narcyzy, tulipany! Każdy chce być podziwiany. Przebiśnieg tak nie wydziwiał. Cicho pod śniegiem się skrywał. Uwagę zwróciła - jego niewinność. Nagrody nie chciał - dostał ją za inność.

Po zakupach nażarłem się chleba i nachlałem się wody (po kokardę), że aż pasa musiałem poluźnić i mocno rozbolał mnie brzuch. Taki człowiek. Taki los. Warszawa – Stegny, 19.11.2022r. Inspiracja - poetka Violetta (poezja.org).

Pałką po głowie; jeden raz, drugi raz. Zwróć się ku sobie; Jeszcze raz, raz po raz. Patrzaj w te księgi; jak twoja cna klasa, w takt tej mordęgi; hopsasa, hopsasa! Masz tu plusika bo ładnie się korzysz. Ty - minusika - się bardziej przyłożysz! Hop, wstańcie, i w tan, podajcie swe ręce; niech każdy łka sam w tej naszej udręce! 20 XI 2022

I tu mała niespodzianka bo jeśli jest gorzej niż źle to może być jeszcze gorzej. Tak czy owak, kolejny dzień nadejdzie a razem z którymś tam dniem, zdjęcie po prostu wyblaknie. I już nie będzie żal wyrzucić je na śmietnik. Byle tylko nie wieszać sobie kolejnej fotki :-)

siedzimy między tobą a mną gryzie nas proces starzenia się i popękane ściany miasta losowo między kartkami mruczą koty w nieziemskich kolorach płynie księżyc na pryczy między gwiazdami kochają się wiersze poeci żyją w skrócie miasto gaśnie nasze ciała świecą przykładem

Szczęściarz z Ciebie, bo dla mnie czytanie poezji w liceum to była katorga. Sonety krymskie to jeszcze pół biedy, ale Konrada Wallenroda nie mogłem strawić; mało tego: byłem gotów zabić Mickiewicza, bo przez niego dostałem dwójkę. Dziś się tego wstydzę, ale cóż: taki byłem, nie da się ukryć. Pozdrawiam. 😊

@Dared Ja również spędziłem kawał życia poza Polską, ściśle: większą część biologicznego życia i to nie gdzieś w Neapolu czy Londynie, ale daleko, piętnaście tysięcy kilometrów w locie rakiety, a nawet dalej. I czego się nauczyłem żyjąc tyle lat na wygnaniu? Otóż nauczyłem się jednego — nie ma w świecie takiego narodu co Polacy, ani takiego kraju co Polska, bo nigdzie tragicznych dziejów nie wyrażają słowa: wolność krzyżami się mierzy. Weźmy na przykład taką Nową Zelandię, która powstała z grabieży i kolonizacji ziem należących od setek lat do Maorysów. Któż to jest Nowozelandczyk? Anglik, Irlandczyk, Francuz, a może Holender? Jeśli nawet urodził się w Nowej Zelandii, szanse są, że jego dziadowie wyemigrowali z jednego z tych, bądź innych państw. To co w takim razie dla Kiwiego jest ojczyzną? Jego dom, praca, plaża na której surfuje, górskie stoki gdzie zjeżdża na nartach. Nowej Zelandii nikt nie najechał, jej mieszkańców nikt nie prześladował, nie narzucał im obcych obyczajów, ani języka, a największe zmartwienie Nowozelandczyka to przegrana w krykieta z Australią. W tym sensie Nowa Zelandia to nawet nie kraj; Nowa Zelandia to biznes, gdzie albo żyjesz z pracy innych, albo sam jesteś wyzyskiwany, chyba że pracujesz jako artysta, na którego twórczość jest duże zapotrzebowanie. Pytasz, co to jest patriotyzm, to odpowiem: patriotyzm to umiłowanie ojczyzny, które może się przejawiać na wiele sposobów, również w podnoszeniu opakowania po chipsach i wrzucaniu go do kosza na śmieci, zasadzeniu drzewa przy drodze, ażeby w jego cieniu mógł odpocząć strudzony wędrowca, czy też naprawie dziury w jezdni, żeby przejeżdżającym pojazdom nie łamały się resory. To wszystko są przykłady patriotyzmu i miejmy nadzieję, że nigdy nie dojdzie do sytuacji, kiedy patriotyzm będzie wymagał większych ofiar. Pozdrawiam serdecznie rodaka-patriotę. ❤️🇵🇱

w studni domów obolała cisza płynęła dymem z kominów zamrożone ołowiem okna czekały na nasze gardła wyliśmy do toksycznego nieba wąchając sadzę z pomiętych papierosów nikt tu nie był dobry wojna na śnieżki i rozstrzelany bałwan źle wydawał rozkazy dozorca zginął na miejscu biała kulka trafiła go prosto w serce jeszcze żył gdy wyznaczał początek drogi mlecznej solą i piaskiem od bramy na ulicę tam straszył mięsny zimnymi hakami i smażonymi kurczakami z kroczem nacieranym papryką z octem robiły piruety w ogniu świńskiej wkładki znowu nie będzie plastikowy krokodyl poszedł za parę desek na podpałkę pod kocioł z liśćmi dębu i kostkami lodu z rynny kot Gagarin zeskoczył z drugiego piętra przeżył jak co dzień a może to był jego ostatni lot serce waliło ze strachu przed nocą tak smakuje krew zardzewiałym gwoździem jednak przegraliśmy śnieżki tamtych miały kamienie

Zwyczajnym wieczorem od innych się nie różniącym, Zmęczeni dniem Polacy przed telewizorami zasiedli, By rodzinnym ciepłem całodniowe nerwy ukoić, Nad informacjami ze świata oddając się refleksji… Gdy chłodnym wieczorem z ekranu każdego telewizora, Do szpiku przeszywająca strachem wychynęła groza, Od chwil pierwszych cichą panikę budząca, Nijak oswoić się nie dająca… Miliony Polaków zamarły w oczekiwaniu na cokolwiek, Co w strwożone serca nadzieję wleje, Co ukoi nerwy gwałtownie rozbudzone, Na gasnącym spokoju kładące się cieniem… Wbijając bacznie swe oczy w szklane telewizory, Uciszając naprędce hałasujące w sąsiednich pokojach dzieci, Wbijając kciukami na pilotach przyciski głośności, W jednej sekundzie słuch swój wytężywszy… Gdy powoli ustępująca mgła listopadowa, Z gryzącymi oparami trotylu bezradnie zmieszana, Jakże przerażający widok odsłoniła, A sama jakby strwożona łagodnie się rozpłynęła… Z lubelskiej ziemi okraszonej szronem, Lej po rakiecie wyzierający przeraźliwie, Niejednego wieczornego widza plecy przeszył dreszczem, W niejednej duszy mimowolną zasiewając trwogę… I ta wywrócona podmuchem eksplozji stalowa przyczepa, Pośród kopców złotego ziarna bezładnie zaległa, Strasznym a milczącym świadectwem będąca, Niewyobrażalnej tragedii jaka miejsce to dotknęła… I te połamane wbite w ziemię deski, Zdać by się mogło kruche niczym zapałki, Będące milczącym świadectwem tamtej eksplozji siły, Strzeżonym zawzięcie przez kurz przystępu broniący… Straszliwej wojny echa dalekie, Z wieczornego zmierzchu wychynęły niepostrzeżenie, Okrutnego losu ślepym zrządzeniem, Spadły katowskim toporem na otuloną jesienią ziemię… Znad dalekich stepów Ukrainy, Znad naszych ukochanych kresów wschodnich, Przeszywający zachmurzone niebo świst rakiety, Szarą codzienność dni jesiennych krwawo zmącił… Niezwykły dar ludzkiego życia, Zgasiła niczym świec płomienie gwałtowna wichura, Silniejsza od tysiąca wiatru podmuchów eksplozja, Równie co najstraszliwsze w dziejach huragany bezlitosna… Gdy niezliczone ziarna złocistego zboża, Męczeńska polska krew zrosiła, Listopadowym chłodem przeszyta, Niczym żelaznym mieczem najdrogocenniejsza purpurowa tkanina… Niesprawiedliwym losu zrządzeniem, Zginęli najzupełniej przypadkowi ludzie, Wykonujący z powagą codzienną swą pracę, Od lat kształtującą codzienne Ich życie… Dwa czyjeś niewinne istnienia, Bezlitosna eksplozja zabrała z tego świata, W sercach najbliższych ziejącą pustkę pozostawiła, Niezgłębionym smutkiem dusze Ich rodaków przepełniła… Zatrzymał się czas w tamtym krótkim momencie, Dla dwóch ludzkich istnień, Pośród sypiących się dogasających iskier, Na oszronionej ziemi dopalających się w chłodzie… Nie cofnie tamtego rakiety uderzenia, Cofnięcie wskazówek na wieży Wawelu zegara, Niewzruszenie płynącego biegu zdarzeń nie odwoła, Modlitwa tysięcy różańców do Nieba zaniesiona… Przerażające zdjęcia z miejsca eksplozji, Lotem błyskawicy sieć obiegły, By niebawem na ekrany telewizorów trafić, Okraszone chaotycznym komentarzem zdezorientowanych dziennikarzy, Któremu i także niebawem zawtórowały, Z dziedzin wojskowości liczne eksperckie głosy, Tonące jednak w morzu niezliczonych internautów komentarzy, Nie stroniących od celowo rozsiewanej dezinformacji… Na przemian studząc i rozniecając swe emocje, Potęgowane przez wzajemnie wykluczające się informacje, I najrozmaitsze dezinformacje z premedytacją rozsiewane, Z bezsilności zrezygnowani zasypialiśmy niespokojnym snem… W niejednym domu oka zmrużyć nie mogąc, Najrozliczniejszym nocami oddając się rozmyślaniom, Łatwym łupem sennych koszmarów się stając, Z straszliwą wojną odmalowaną w nich senną wyobraźnią… Gdy oddani służbie polscy śledczy i żołnierze Pomimo wyczerpujących fizycznie organizmy snu uderzeń, Badali niestrudzenie zimną nocą eksplozji miejsce, Byśmy mogli utulić do snu dzieci bezpiecznie… Krzepiąc się kubkami mocnej z termosów kawy, Pośród rzucanych półszeptem słów wzajemnej otuchy, Dotykali swymi umysłami tamtej enigmatycznej tajemnicy, Strzeżonej niewzruszenie przez mroki nocy… Gdy z dojmującego zimna palce kostniały, Na zroszonych przymrozkiem aparaturach pomiarowych, Oni pomimo zmęczenia nie zaprzestali pracy, O północy niedbale przecierając klejące się powieki… Niewzruszeni w swych wysiłkach tym samym patriotyzmem, Który wiódł w bój żołnierzy Kampanii Wrześniowej, A z Bożego zamysłu także i wieki wcześniej, Zrodził się w sercach kosynierów Insurekcji Kościuszkowskiej… Gdy świt dnia ostudził nocne emocje, Poprzedniego wieczoru w głowach Polaków rozbudzone, Z głośników plazmowych telewizorów i radiowych odbiorników wybrzmiałe, Ziarno trwogi w naszych duszach mimowolnie zasiewające… Przecierając dłońmi podkrążone z niewyspania oczy, Błądząc pamięcią po treści zasłyszanych z telewizji ekspertyz, W rozbudzonych swych umysłach snując z wolna domysły, Nawlekane z czasem na nić chłodnych analiz… W niezłomności polskiego żołnierza pokładając swą wiarę, Delikatną w serca nasze wlewając tym otuchę, Która wskutek chłodnych analiz i przemyśleń niebawem, Wystrzelić w nas miała niewzruszonej pewności wodospadem… O trwałości międzynarodowych sojuszy, Mających za zadanie Polsce bezpieczeństwo zapewnić, Wszystkie państwa NATO przed agresją uchronić, Imperialnym zakusom Rosji trwale tamę położyć… Szanując majestat śmierci, Oddajmy hołd zabitym prostego wiersza strofami, Opieką wszelką Ich rodziny otoczmy, Modlitwy za zabitych do Boga zanieśmy… Przeto Bogu Nieskończenie Miłosiernemu, Powierzajmy Ich dusze w dziesiątkach odmawianych różańców, Oddając ufnie pieczy aniołów, By przeprowadzili Ich przez złote bramy Raju… Poruszeni Ich śmiercią pamiętajmy, By otoczyć modlitwą ofiar rodziny, Gdyż często najdrobniejsze dnia codziennego gesty, Rodzą w przyszłości wyrastające z nich chwalebne czyny… Oni sami nigdy nas nie opuszczą, Wszelką pomyślność dla Polski w niebiosach wymodlą, Przy narodzie swym zawsze pozostaną, W Niebie za Polaków nieustannie modlić się będą… - Wiersz poświęcony pamięci ofiar eksplozji rakiety w Przewodowie w dniu 15.11.2022.

Jan Sobieski miał trzy pieski – Czerwony, Zielony, Niebieski, Każdy w jednym z kolorów RGB, każdy służył w KGB, Anachronizm ryzykuję, jednak o tym dobrze wiem, KGB to wynalazek wszak dwudziestowieczny. Piesek Czerwony, nazwijmy go seterem irlandzkim, Miał za swe zadanie infiltrację polskiego dworu, Otrzymywał za to całe mnóstwo nagród i faworów, I miał swoje należne miejsce w Pokoju Atlantów. Piesek Zielony, który wabił się Filotes, Lubił się bawić, był wesół i skoczny, Nie miał w sobie nic z natury mrocznej, Biegał do posła Tjapkina z r – aportem. Dostawał za to sowitą zapłatę, to znaczy Wędlinę, kiełbasę z sarny i z dzika, Lecz musiał za to pilnować języka, Ażeby przypadkiem słów nie przeinaczyć. I był wreszcie Pan Piesek Niebieski, Co wabił się tak bardzo swojsko – Pikuś, Mały kundelek (ups – wielorasowy), Poliglota – umiał szczekać po turecku. Te wszystkie psy były obcymi wtykami, W co nie mógł uwierzyć „Pan Brat” Sobieski, Naiwny, oj naiwny do grobowej deski, W swej żonie Marysieńce szaleńczo zakochany. Warszawa, 20 listopada 2022

siedzę sobie w płonącym domu odmierzam czas dzwonkiem

Podroczyłbym się, ale fakty są takie, że to właśnie miłosć jest najbardziej poszukiwanym towarem na tym świecie. I nie ważne kto, nie ważne jak, ale i tak wciąż trzeba tego samego uczucia. Nooo, ja pozostanę przy tym kubeczku. Uszko pękło na dole, ale wytrzyma jeszcze kilka lat - kubek ulubiony :-) ----- Nooo, fajnie jak się ma miłe sny. Jeden z moich ostatnich mówił o zdradzie, nie polecam. --- A tak na marginesie to mogę posłuchać. Zapewniam dyskrecję :-D Serio.

Witam - miło że czytasz - dziękuje - Pozdr.

@Tectosmith To dawaj po hebrajsku :D

Błagam! Tylko nie to.

On: Proszę, bardzo Cię proszę nie krzycz na mnie. Ona: Ależ w ogóle nic nie mówię. Nie odzywam się ani jednym słowem. Milczę. On: Dlaczego tak czynisz? Ona: A Ty jeszcze tego nie wiesz? Zbywam Ciebie milczeniem i domyśl się w końcu dlaczego. On: Dobrze, tylko proszę zdaj sobie sprawę, że Twoje milczenie na mnie krzyczy. Tak, Twoje milczenie ostentacyjnie podnosi głos. Twoje milczenie wrzeszczy jak mało kto i mało kiedy. A domyśleć się znów nie umiem. Ona: Ano właśnie – nie umiesz. W tym właśnie tkwi problem. Warszawa – Stegny, 18.11.2022r. Inspiracja: poeta Czarek Płatak (poezja.org).

@violetta Nie mam takich doświadczeń... myślę, że mężczyźni są wspaniali, piękni i bardzo delikatni...

@helenormeller Mądre słowa. Masz rację, że nie powinno się przekładać życia na później. Pozdrawiam i również życzę miłego dnia

@goździk Zdjęcie ma tu wymiar bardziej symboliczny. Z jednej strony może to być bliska osoba, która już umarła przez co podmiot przestał widzieć jakiekolwiek pozytywy w swoim życiu i zaczął pogrążać się w coraz większej depresji. Z drugiej strony zdjęcie może symbolizować całe okrucieństwo, którego kiedykolwiek doświadczył. Zdjęcie na ścianie byłoby wtedy metaforycznym zobrazowaniem powracających wciąż myśli, które przypominają podmiotowi o tym, jak straszna i okropna jest jego egzystencja. Nawet nie myślałem, o tym, że może to być zdjęcie Boga, choć to dość interesująca interpretacja. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam

Zdecydowanie nie odnosi się to do tego wiersza. Przekładanie życia na później po alarmie budzika, brodzenie w bezcelowości (uwielbiam)... Depresja jawi się jako jaskrawy realizm. Obsesja może być strategią ucieczki od rzeczywistości. Zastanawia mnie to zdjęcie na ścianie, może to być bliska osoba albo Bóg... Obstawiam drugą opcję, bo podmiot wspomina o odkupieniu. A na ziemi pełno jest miłości - jej momentów. Czasem zbyt ulotnych wobec wszystkich złych rzeczy.

@helenormeller Lecę czytać! @helenormellerPrzecież już czytałem. Fajny wiersz.

@Kapistrat Niewiadomski Tak, tak idź pomajsterkowć gdzie indziej...

Lubię takie lekkie, zabawne teksty — poprawiają mi humor. 😊

@goździk Ok, poddaje się nie wiem czy Tobi, czy senności;-))))) wygrałaś

marsza to grają kiszki gdy ruszt zaświecił pustką jesienny nastrój bliski kiedy spoglądasz w lustro jak liść tracący złoto z dniem przecież coraz starszy na twarzy łzawy potok rzeźbi rozpaczy zmarszczki lecz po cóż się przejmować nie zmienisz przeznaczenia samotni i bez słowa giniemy w smudze cienia Pozdrawiam

albo nie mów nic nikomu wyjdź po cichu z swego domu rozglądając się w około ot przypadkiem wejdź do zoo zwiń do wora szopa pracza i do domu szybko wracaj popatrz jak to Ruskie robią wraz z pralkami szopa wiozą a nuż w domu prądu nie ma szop wypierze żaden temat pomysłowość jak sam widzisz Ci pozwoli obejść kryzys pozdrawiam

@Rafał Hille Dobry tekst, choć staram się nie czytać tak długich ale udało Ci się zająć uwagę czytelnika, kiedyś miałem już do kogoś taką uwagę, oszczędzaj przymiotniki, daj pole dla wyobraźni czytelnikom, nie wszyscy są "ciemnym ludem" ;-))) pozdrawiam i dziękuję, dobry wiersz, takie drobne "do myślenia" tylko

Sam przepis to za mało — trzeba jeszcze umieć gotować, podać, zachęcić… 😊 Mógłbym cię mydlić mydełkiem Fa Byłoby fajnie, szabadabada z tekstu piosenki Marka Kondrata i Marleny Drozdowskiej Mydełko Fa

Będąc na lewym brzegu – łzy ronię. Oni cieszą się – przeszli na drugą stronę.

nigdy tak nie kochałam dziko jakby przed wiekami trzeba umieć marzyć błądzi w moich oczach niskie listopadowe światło wywołujesz coś podobnego do snu mieszają się błękity dookoła naszych źrenic pas ziemi niczyjej nie wysyłaj mnie płonącym statkiem jesteś na i pod skórą zarodek wrzenia dotykaj podnosi się tętnica promieniowania sutki twardnieją pod językiem ciało woda migotliwa twoje

Przeczytałem gdzieś że za 4,6 miliarda lat Nasza galaktyka zderzy się z inną. Poczułem smutek i strach... Nikt tego nie zobaczy, A moje serce już tam było.

@Arsis Straszne...

@Arsis Tu chyba umiejscowiłeś jedno ze swoich opowiadań?

@Arsis Warstwa gleby z dna w górze, robi ogromne i smutne wrażenie...