Ranking

Wieczorny mrok zgasił oczy Przykrył ramiona wyschniętym liściem Tam gdzie radość i uśmiech Kotwiczny ciężar podnosi dźwig losu Płyną berła, cygara w rzece brandy Zostaje przystań cicha, zadumana i wspomnienie mgliste Pamięci królowej Elżbiety II, która odeszła 8 września 2022 roku w wieku 96 lat. Była praprawnuczką królowej Wiktorii i najdłużej panującą monarchinią Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii. Boże ratuj naszą łaskawą Królową…

Chciałbym wrócić już do domu by ojczysty móc jeść chleb łzy me płyną po kryjomu skargę serca słucha step Dużo jeszcze wód upłynie dużo jeszcze takich dni matko powiedz mej dziewczynie że po nocach mi się śni Przecież miało być tak pięknie w jednej chwili runął świat niech ta wojna już umilknie my tak mało mamy lat Ona zabrała marzenia nie ma ciebie przy mnie już a gdy wrócę gdzie ma ziemia dam ci bukiet białych róż 17 marca 2022r.

Chciałem zobaczyć : szczyty, wyżyny, granie i jaskinie…( Są labiryntami.) Lecz ogarnęła mnie niemoc. Sięgnąłem do chlebaka po : herbatę, chleb z masłem; serem, kiełbasę… Posiliłem się, wziąłem głęboki oddech i chwyciłem ducha.

przez życie po sam jego kres płyną wersy jak rwąca woda dyskretnie ukryty ich sens w zawiłych metamorfozach nie wszystko tu... faktem jest może wiele mniej niż połowa gdy po puentę spowija treść w zwiewnie powiązane słowa

-Mistrzu, sądzisz, że dobro z zasady zwycięża? -Tak, jeśli ma za sobą przewagę oręża.

stary rodzinny dom skrzypiące drzwi magia okiennic słomiana strzecha dziadek przesiadujący na ławce podwórko z drobiem rządził tak kogut studzienny żuraw koza koń przy wozie dobry stróż burek pamiętam wszystko choć byłem malcem chwile te zostały ukryte w pamięci dziś je odtwarzam i chociaż już jestem dużo dorosłym coś serce ścisnęło a po policzku łezka ciepła spłynęła

Ostatni ogień... Deszcz muzyką życia uderza w twarz... Słońce rozcina powieki Kolejny dzień zaśmiecania świata istnieniem... Ktoś krzyczy Ktoś się uśmiecha Przyjaciel przyjacielowi wbija gorycz słów w plecy Krok do tyłu... Wpadam w szpony ciemnego pokoju Słyszę łzy... uderzają o ściany Muzyka życia gra Świat nakręca tnące ostrza Fałszywe uśmiechy W półmroku twarze skrwawione ciała sińce pod oczami... Muzyka cieni Muzyka ciszy Życie odchodzi na bezdroża bez marzeń Blizny pochłonie ostatni ogień... LRD

Wystarczy chcieć. Tylko tyle, by wszystko mieć. Zasiać w umyśle żyznym ziarno marzenia. Podlać je konewką pragnienia. Przesadzić do ogrodu serca na jakiś czas. I czekać cierpliwym i ufnym. Rozkwitły kwiat zraszać łzami wdzięczności.

kurczę się gdy jedyne co słyszsz to siebie ale w mój ból się wsłuchujesz nareszcie brakuje ci słów gdy czujesz jestem

Idę plażą nad morzem w ciągle to samo miejsce i cały czas nie mogę. A już najbardziej zrozumieć nie mogę. Nie idzie tego uczynić. Co jak co, ale świat potrafi umykać pojęciom wszelakim, a już bladym najbardziej. Człowiek gubi się na silnym wietrze. Władysławowo, 08.09.2022r.

Mam z dzieciństwa jedno bezcenne wspomnienie, Związane z całkowitym słońca zaćmieniem… Tamte pamiętne z dzieciństwa wakacje, Naznaczone ostatnim dwudziestego wieku słońca zaćmieniem, W szkatule dziecięcych wspomnień pozostają bezcennym skarbem, W głębinach pamięci zatopionym na zawsze, Gdy w niewielkim domku mojej babci, Jak co roku wytęsknione spędzałem wakacje, Zabrałem wraz z sobą wielki bagaż emocji, Licząc na przepowiadane tarczy słonecznej zaciemnienie, Oczekując na całkowite słońca zaćmienie, Nazajutrz mające spowić małopolską ziemię, Zatopiliśmy z babcią oczy w arcywybitnym starym filmie, Młodego ambitnego faraona opowiadającym dzieje, Pamiętam gdy razem z moją babcią, Wpatrzeni pospołu w stary telewizor, Kontemplowaliśmy w milczeniu jak młody faraon, Obejmował spojrzeniem zakryty księżycem słoneczny okrąg, Utopiwszy oczy w głębi ekranu starego telewizora, W drewnianej obudowie, wielce już wysłużonego, Utkwił mi w pamięci obraz kapłana Herhora, Ku dalekiemu niebu modły wznoszącego, Obraz starożytnego zaćmienia słońca, Odmalowany na ekranach geniuszem wybitnego reżysera, Latami rozbudzał wyobraźnię niejednego dziecięcego widza, O tajemnicach starożytności do dziecięcej wrażliwości przemawiał, Pomiędzy pylonami starożytnej świątyni, Herhor symbolicznie między ziemią a niebem umieszczony, Ku wszechmocnemu Ozyrysowi wznosząc swe modły, Zamierzył ofiarować ciemność najdalszym krańcom ziemi, Gniew potężnego Ozyrysa, Podstępem egipskich kapłanów uszyty, Miał być niczym wzniecająca pożar iskra, Mająca świat pozbawić ciepła słonecznych promieni… Wyczekując największego dwudziestego wieku zaćmienia słońca, Niemal każdy Polak przywoływał z pamięci obraz, Gdy za sprawą gniewu egipskiego Ozyrysa, Niegdyś wszystkie polskie kina ciemność spowiła, Gdy odmalowane na kinowym ekranie, Wizją wielkiego reżysera, Tamto starożytne słońca zaćmienie, Wyryło się trwale w pamięci niejednego widza… Niegdyś zdumiewająca harmonia przypływów i odpływów Nilu, Rozwojowi egipskiej astronomii dała podwaliny, Gdy coroczne wylewy świętej rzeki, Ze wschodem Syriusza się pokrywały, Oddając się z uwagą nieba obserwacji, Stali się egipscy kapłani kalendarza wynalazcami, Współczesnej astronomii ofiarowując tym zasługi, Choć pojęcia wtedy o tym nie mieli, Lecz gdziekolwiek na świecie z przejęciem obserwowaliśmy, Ostatnie dwudziestego wieku słońca zaćmienie, Starożytnych egipskich kapłanów duchy, Po wszystkich krańcach ziemi wędrowały niepostrzeżenie, By przez żywych niezauważeni, Zawieszeni w czasie oddając hołd astronomii, Na spowitej zaćmieniem słońca ziemi, Wygłosić niesłyszalny wykład o starożytnej kosmologii, Niegdyś zaćmienie słońca nad rzeką Halys, Pogodziło długoletniej wojny zwaśnione strony, Bowiem gdy dzień w objęciach ciemności postrzegli, Strwożeni Lidyjczycy i Medowie oręż swój złożyli, Niczym starożytni Medowie niegdyś swój oręż, Miliony ludzi ofiarowało słońcu oczy swoje, Choć zachłyśnięci współczesnością i wielbiący naukę, Dnia tego odczuli wspólne z starożytnymi emocje, Kiedyś przed wiekami w całej słowiańszczyźnie, W obawie przed zaćmieniem słońca zamykano studnie, By nie oddało życiodajnej wodzie, Swej rdzawej barwy niebo poszarzałe. Lecz wtedy miliony dzieci z całej słowiańszczyzny, Pomimo oślepiających słonecznych promieni, Dnia tego szeroko otwierało swe oczy, Będącego niegdyś Bogiem słońca podziwiając zaćmienie, Starożytny egipski hieroglif symbolizujący słońce, Dnia tego wykutym był na niebie, Entuzjazmu milinów ludzi niewidzialnym rylcem, Podziwiających słońca zaćmienie przez czarne folie, Nie w piaskowcu i nie w granodiorycie, I nie na starożytnego grobowca ścianie, Lecz w poszarzałego nieba niezmiernym przestworze, Na nieodgadnionego tysiącleciami świata firmamencie… Dla ostatniego dwudziestego wieku słońca zaćmienia, Bladym świtem zerwałem się z łóżka, W babcinej kuchni przełknąwszy ostatnie kęsy śniadania, Wybiegłem zaraz na środek podwórka, Dostawszy od dziadka spawalniczą maskę, Od babci zaś kuchenną aluminiową folię, Zakrywając nimi oczy naprzemiennie, Wlepiłem wzrok swój w dalekie złote słońce, Dnia tego niezwykłego rozbudzone emocje, Odmalowały na dziecięcej twarzy radosny uśmiech, Kiedy wpatrzyłem swe oczy w dalekie słońce, Wyczekując na prognozowane tegoż zaćmienie, Za maską spawalniczą przed światem ukryty, Niczym w swych jaskiniach pustynni eremici, Wyczekujący w modlitwach i postach znaku Bożej obecności, Wyczekiwałem zjawiska zaćmienia słońca ogromu niezwykłości, Środek wakacji, czas beztroski, Oddany pierwszej w życiu astronomicznej obserwacji, I tamta doniosłość wyjątkowej chwili, Która nigdy w życiu zapewne nie powróci, Gdy obserwowałem jak słoneczna tarcza, Traci blask swój z winy księżyca, Którego skryta zazdrosna natura, Niepodzielnego królowania niebem słońcu zazdrościła, Gdy słonecznych promieni blasku nie znalazłszy, Instynktownie ptaki swego śpiewu zaprzestały, A spowite ciemnością okoliczne łąki, Stały się cudów przyrody świadkami milczącymi, W pobliskim stawie ukryte żaby, Przeraźliwy rechot niespodziewanie wszczęły, Gdy rozpostarte pomiędzy igłami sosen pajęczyny, Poniszczyły w niemym szale strwożone pająki, Gdy tak w słońca zaćmienie stałem wpatrzony, Cudownością tegoż zjawiska do głębi urzeczony, Sam jeden w milczeniu pośród wielkiej łąki, Łąki jakich wiele na ziemiach Małopolski, Naokoło starożytnych egipskich kapłanów duchy, Snujące się z powagą po małopolskiej ziemi, Urzeczone bujnością okolicznych łąk zieleni, Wspominały z rozrzewnieniem Egiptu złote piaski…

Cóż z tego, że jej nie ma, że znieśli nam cenzurę gdy zbrakło nam krytyków bo co emeryturę dostali, choć przedwczesną zanadto też sowitą i tak jak celebryci okrzykną się elitą? Nie będą krytykować bo swoich nie wypada zachwalać ależ owszem choć się głupoty gada pogłaskać, w czółko cmoknąć poklepać po ramieniu nie patrząc w swój życiorys mieć plamę na sumieniu. Zrobiło mi się głupio od tego wymądrzania i choć to nie krytyka nie zmieniam swego zdania albowiem mam zasady jestem im ciągle wierny lecz nie napiszę o nich bo temat zbyt obszerny.

czekam odmuchując szkiełka witrażu doznań na kolanach w jaskini Platona snami ostrzegana kulę się zaciąga tobą kresomózgowie zalane sól w kanałach jonowych cienia miłości zanieś sobą ziemia w słońcu kamieniem

czerwone wybucha przed śmiercią w owocu jarzębiny hostią dla ptaków

Julian miał marzenie, ale Marzenie przeszkadzało rżenie. Julian schował konika i odszedł. ___ 8 września obchodzimy Dzień Marzyciela

Mówiłeś że jestem dziełem sztuki dlatego też nigdy nie potrafiłeś mnie pojąć

Sędziwy Sędziwój, nad stawem gdzieś w Pszczynie, swą gruszkę na wierzbie obiecał był Inie. Gdzie pieprz rośnie pędził gdy zoczył wuj sędzi, że figę największą ma Ina w tej gminie.

Jutro mam spacer, może bez doga, pragniesz... zapraszam, w odmęty prowadź. Przyjdzie? Ze wszystkim co Bozia dała, - mój szmaragd! Goliznę schrupię, czułość odkarmię, dopełnię rozkosz... polecę dalej. W środę brunetka, frywolna z kotkiem, - też trzpiotkiem! A przy sobocie - ruda... za okna, ona już dawno z zimna przemokła. Piękna, złotawa, młoda z pudelkiem, - z frędzelkiem! Wszystkie odcienie wnet wyczerpałem, podsumuj proszę jakimś morałem. Po co bogini - pytam, masz ciało? - by wrzało! Koło się kręci, miłosnych treli... przypadkiem plemnik z procy wystrzeli. I będą liczyć - ile przybyło? - jej imion! "Blondynki są głupie rude są wredne brunetki są nikczemne. O całej reszcie nie warto nawet mówić. /bez obrazy/ - Human.

a wiersze czytasz między palcami jest niebo granatowe i słońce bez zawleczki kartkujemy świat wte i wewte stawiając słowa na kolana

odliczanie punktów alfabetycznych czysta dziura gołębi zalewa mi filmy zrobiłbym to dla rosy w której się rozwijasz za łoża cynamonowe które przysiadłaś zostałem o świcie i półprzezroczystym spalonym umbrze na zewnątrz komina deszcz pełen kropel pytałaś mnie co też tam kot wzbogaca łapką? odpowiadam - mięsień o tym wie ja wziąłem na siebie spragnionych łotrów perli się lód do mojego soku oni wszyscy są mężczyznami ścianami w których powstają fale wymachu ale nawet statek nie wystarczy żeby mnie nadziać i zatrzymać z podziałów twojego objawienia w kierunku prądów które czekają na mnie tory kolejowe ponownie się pokrywa wdycha nie wraca

Myli się ten, który sądzi, że z kobiety nie wychodzi wojownik. Władysławowo, 08.09.2022r.

@Amber Doskonale pamiętam to wydanie specjalne Wiadomości, bo całą rodziną je oglądaliśmy... pamiętasz je? https://www.youtube.com/watch?v=zRH6jCU5dEI&t=4s @Kapistrat Niewiadomski Wyczekując największego dwudziestego wieku zaćmienia słońca, Niemal każdy Polak przywoływał z pamięci obraz, Gdy za sprawą gniewu egipskiego Ozyrysa, Niegdyś wszystkie polskie kina ciemność spowiła, Gdy odmalowane na kinowym ekranie, Wizją wielkiego reżysera, Tamto starożytne słońca zaćmienie, Wyryło się trwale w pamięci niejednego widza… https://www.youtube.com/watch?v=7o97eckNle0

pochyleni ludzie na betonowych ścieżkach głaszczą smartfony

Mądrość Powietrze zatrzeszczało i zakołysało żylastymi skrzydełkami, skrzydełkami małej muszki - muszki małej, powietrze zesztywniało jak jeden grom muzyki, powietrze trzeszczy ledwie i ledwie kołysze żylastymi skrzydełkami, skrzydełkami małej muszki - muszki małej, na świeżo zielonkawej i jak dąb starej ławeczce lśni czarna mała plamka: to taki pogrzeb śmieszny... (z tomiku: Kowal i Podkowa) Łukasz Jasiński (maj 2008)

ostrzenie pazurków dziś mi rzekło pióro stalówka już miękko leży na papierze spływają z niej rytmy rymy całą furą akcenty są w szyku - patrzę i nie wierzę zaś wiersz sam się pisze piórem roztańczonym skaczącym rytmicznie w sobie znanym takcie porusza problemy proste i złożone ostrzega przed faktem wylewając racje już nie wytrzymuję dosyć polityki pisz mi o miłości nad błękitną rzeką a ono mi kończy zdanie wykrzyknikiem cóż mogę napisać kiedy płci sześćdziesiąt same kontrowersje słychać grzmoty z lewej w mediach tolerancję znów sączą pomału za to nikt nie wspomni kiedy ludzie drzewiej mówili: cyklista - dziecko dwóch pedałów zamilcz wreszcie proszę temat szybko zmieniaj rozejrzyj się wokół pisz o egzystencji napiszę o Bogu powiedzą że ściema ostrzenie pazurków nigdy nigdy więcej

złoto rozsypuje się w liściach a liście w brązach w czerwieni pojawia się mgła... (lubiana wersja @duszka) ====================== wszystko spowalnia... interwały coraz dłuższe złoto rozsypuje się w liściach a liście w brązach w sercach pojawia się mgła... (lubiana wersja @aff)

Słucham Bolera Ravela Zaczyna się spokojnie – piano Werbel podaje rytm Dołącza się flet, grając spokojną melodię. Odpowiada mu klarnet, dźwięki tkają pajęczynę, Skrzypce grają pizzicato wyznaczając takt, Stopniowo dołączają inne instrumenty, Dźwięk narasta fortior et fortior. Przymykam oczy, dając się ponieść melodii Jak spienionej rzece, wzburzonej wełnistą falą, Co niesie mnie hen daleko, do światła, W blasku, co wzrasta wciąż bardziej i bardziej. Dźwięk wciąż narasta, przybiera na sile, W mej wyobraźni maszerują legiony, Formują kohorty i manipuły, Maszerują wytrwale przez pustynię. Porwany przez potęgę utworu, Zaczynam weń wsiąkać, fortior et fortior, Jak w rwącej kipieli dźwięków się nurzam, Siłą bezwładu ciśnięty na rafy. Zatracam się w potędze muzyki, Wszystko dokoła eksploduje W oślepiającym błysku wybuchu Nadchodzi finałowe crescendo. Warszawa – Praga II, 9 IX 2022 Dnia 9 września 2022 10:27 tygrysela <[email protected]> napisał(a):

A ona w trudnym czasie ciężkich okoliczności rosła, błyszczała i jaśniała. Nawet wyglądała lepiej niż dobrze. Wręcz wzbudzała podejrzenia rozmaite. Sączyły się niby niewinne plotki wśród obserwatorów i postronnych. Wieści niosły niewyobrażalne historie. Powabny mit szedł w ślady i po śladach mitów. Właśnie po tym, bo po niczym innym, znać było jej wielkość. Nie mogłeś sobie nawet wyobrazić, żeby z nią inaczej było niż nieziemsko i dostojnie. Władysławowo, 09.09.2022r.

Nie rozpędzaj się, Nie popadaj w euforię, Niech Cię nie zaślepią Początkowe sukcesy. Powstrzymaj swoje konie, Wszak przed Tobą przepaść, Nie przesadzisz jej, Spadniesz i rozbijesz się. A gdyś konia powstrzymał, Wziął rozbieg z oddali, I popędził raz jeszcze... Jest szansa, że kark ocalisz! Warszawa, 8 IX 2022

z chmur się wydarła i spływa mokrą lawiną

Zamarzył sobie Dyzio ze wsi Marzenie Że od dziś opuści go zaraz zwątpienie Dieta nowa zastosowana Forma fizyczna utrzymana W erotycznych figurkach sprosta Marzenie

@Leszczym Dzięki, kofeina dobra używka :D nie ma to jak weekendowa poranna kawka pisarska. Ale 10 to żem nigdy nie wypił! Jutro owa mnie czeka pewnikiem.

@Czarek Płatak Dzięki, Czarek. @Krzysztof2022 Pozdrawiam :) @iwonaroma To rozdzielenie powstało jakby na potrzeby "brudnopisu" i tak zostało. Masz rację, tekst naprowadza, jednak niektórych bardziej na 'myśli', a innych na 'myśliwych'. To jest ciekawe :) ps. Miło Cię znowu widzieć. @Michał_78 O, jakie ciekawe spostrzeżenie. Poddałam je rozważaniu. Tak jak piszesz, miałam na myśli narażenie słów na bycie ofiarą. Swoją drogą niby łów i polowanie to synonimy, a jakimś sposobem to właśnie polowanie jest bardziej obrazowe jako czynność, tak mi się zdaje. Może stąd właśnie mój wybór. Serdeczności M ? @Radosław Miło mi. Pozdrawiam, Radku.

Nauka i wiara 2 patrzę na malutkie ziarnko piasku i maku wiem z którego wyrośnie piękny polski kwiat jaki wiosną podziwiamy na przydrożnych łąkach ścielą się one gromadami czerwonymi łachami które oglądając podziwiamy to maki takie malutkie ziarenko gdybyśmy tej wiedzy nie posiadali czy łatwo byłoby uwierzyć i wytypować które z tych dwóch ziaren posiada kod zmartwychwstania i że z takiego malutkiego ziarna może cokolwiek powstać skąd ten kod się w nim pojawil ateiści powiedzą przecież to proste powstał przypadkowo czy to nie oni posiadają wielką wiarę że w takie przypadki wierzą tych przypadków jest w przyrodzie biliony do potęgi entej wszystko z przypadku nie łatwo w to wierzyć wiara w Boga nie wymaga aż takiego zaangażowania widzimy czujemy go bez wysiłku intelektualnego we wszystkim co nas otacza. 2022 andrew Piątek, dzień wspomina męki i śmieci Jezusa

Wersja skrócona. Po co więcej. rozmawiasz z kroplami deszczu może mrok rozwodnią do samego świtu na podeptanej ulicy gdzie z rozciętej żyły latarni przez żeliwną kratkę duszy ścieka martwe światło na brudne sierści szczurów a jednak skowronek szybuje nad nimi wysoko przez ścierwa ciemnych chmur przesącza śpiew koloru krwawego błękitu

Nie polecam, ale to tylko ja.

trudno się wsłuchać w czyjś ból, trzeba doświadczyć go na własnej skórze, miłego wieczoru:)

Potrafimy walczyć. Na słowa. Na gesty. Na poduszki ?

Cóż więcej. Świetne.

@Kamil Olszówka pewnikiem masz słońce w znaku zodiaku :) Pozdrawiam.

@iwonaroma dziękuję, cieszę się, że Cb mogę znów u Sb widzieć ;)) @Ana Może akurat w tym tekście umniejszam ego, może nawet słusznie, ale ja z tych co szanują to pojęcie. Nie wyobrażam sobie tego świata bez dużego ego ładnych kilku osób ;))

aby odobecnić śmierć w branży funeralnej zwykło się żartować że choć on nie żył jego ciało żyło własnym życiem po dwóch tygodniach zaciekawiły się sąsiadki chcąc nie chcąc to zawsze ciekawość poprzedza niesamowite odkrycia koroner na tropach śmierci dość szybko poniechał ustalania przyczyn czyżby wiedział że śmierć przyczyny nie potrzebuje kończąc dochodzenie przekazał garść kluczy które na prośbę żony w pośpiechu dorabiam niestety to nie są klucze odpowiedzi na te najważniejsze pytania z którymi moja żona zostanie na zawsze leżał trochę na łóżku trochę na podłodze skurczona kromka chleba na stoliku płyta L.A. Woman złożone starannie okulary otwarta książka w dwa czarne worki zapakowano ciało kremacja urna niepocieszeni krewni zmuszeni zrezygnować ze swoich planów na weekend pochówek bez księdza cmok cmok wyrazy bla bla stypa pa pa słodkawa woń słowa jego siostry jak ze wszystkimi był z nią skłócony a wiecie że on miał siłownię? królowa zmarła w ulu w cyklu życia i śmierci znaczy tyle samo a może i mniej niż mój teść jej ciało stanie się początkiem łańcucha pokarmowego na końcu którego zasiadł król życia — robak

Witam - kolejne fajne pisanie - Pozdr.

@ais Myślę, że Julian poszedł do Ireny, co kazało się rentowne ;))

piękne pożegnanie królowej Elżbiety II pozdrawiam.

@Marianna_ Wszystkie trzy fajniutkie, ale środkowy najfajniejszy. ? Kareta, pałac kojarzą mi się z królową Elżbietą II, która umarła kilka godzin temu. Moja monarchini, matka, opiekunka; to ona zapewniała mi bezpieczną podróż po lądach i oceanach. Long Live the Queen! ???

P.s. Albo tylko 'myśli' zawartość wiersza ukierunkowuje na temat myślistwa

@GrumpyElf kują ...kłują pozdr.

Życie i śmierć zaznaczył ostrym konturem. Nie użył jednak barw.

Jest tak pięknie Gdy marzę o tobie W moim śnie I czekam Na twój pocałunek Jak na pierwszy blask księżyca Bo bez ciebie Jest taka pusta Moja okolica I wyczuwam Ruchy twoich bioder Takie namiętne W rytm muzyki falujące Takie piękne nasze chwile Zaskakujące I nic nie jest Takie jak dawniej A ja chcę Tylko trafić W twoje objęcia Nasze piękne twarze I podniszczone Czarno białe zdjęcia