Ranking

czasem bardziej potrzebna nam czułość zagubiona w labiryncie linii papilarnych nie potrafi znaleźć wyjścia do pierwszego dotyku

Nie gub marzeń nie zapominaj o nich bez nich trudno jest żyć Nie wstydź się ich udając że to nic One są jak krew bez której wolno ale umierasz gubiąc sens

W Warszawie czułem gniew Na wszechobecny tłok. W Poznaniu denerwowały mnie Korki i spóźnione tramwaje. W Krakowie nie miałem mapy I gubiłem się na każdym kroku. We Wrocławiu potykałem się O krasnale na Rynku Głównym. W Gdańsku mieszkała moja mama, Więc nawet tam nie pojechałem. W Szczecinie mieszkałem długo, Tylko ze względu na szkołę. Jestem tylko powietrzem, Nigdzie nie jestem na stałe. Jak piosenka o domie rodzinnym, Dobrze się jej tylko słucha w obcym kraju.

Mistrza niegdyś zapytał szlachcic niewysoki. -Czy mam szanse u niewiast, powiedz mi bez zwłoki? -Spójrz na to z innej strony, zobacz taką sowę, wszyscy myślą, że mądra, bo ma dużą głowę.

Wypatrzyłabym za Tobą cały świat. Rozcierasz rzeczywistość. Pielgrzym między wyborami. Całokształt wiązań, znaków. Chwytam zbiegi okoliczności. Układankę różnych przejść, za każdym razem wychodzi ten sam wzór. Ślady istnienia wszędzie, bez nerwowego zegara. Różnych twarzy, tej samej osoby. Jak nadążyć? autor wiersza: a-typowa-b zdjęcie: pexels-georgy-druzhinin-11717762

co można powiedzieć nowego napisać wymyślić przyczynić frazesy wyświechtane przeróbkami czasem pomysłem słowa fundamentem często dynamitem pojąć poklaskiem czynem tak siebie

Kupiłem sobie BMW, extra model Być może zabrzmi to dziwnie przez całe moje życie mniej lub bardziej na wiele sposobów z różnym skutkiem bronię się przed poezją próbowałem tygodniami a nawet całymi miesiącami nic nie pisać nic nie czytać nie robić nic co ma jakikolwiek związek z twórczością tak się złożyło ostatnio a było to w sobotę po południu kupiłem prawie nowy sportowo biznesowy model extra czarny metalic BMW seria 5 elegance 190 koni pod maską już nawet tak założyłem - jest dobrze - jestem na właściwej drodze mam teraz full wypasione extra męskie auto w pewnym sensie śmiało można powiedzieć model bardziej zaprzyjaźniony z chętnymi przyjemnymi w dotyku kobietami jak z poezją że nawet, jak coś kiedyś przypadkiem dobrego napiszę i ktoś przypadkiem zdecyduje się wydać tomik moich wierszy żaden prawdziwy czytelnik nie weźmie sobie tego do serca nikt nie uwierzy poecie który na wieczór autorski zajedzie takim wypasionym extra bajeranckim autem i właśnie to w końcu przeważy szalę na dobre zniechęcony dam sobie spokój wyjadę na autostradę na zawsze wolny od tego niepotrzebnego nikomu elememtu wywewnętrzania się ponad miarę założę ciemne okulary uchylę szybę na zewnatrz wystawię łokieć zapalę papierosa wskoczę na lewy pas rozpędzę się do 220 na godzinę jak gdybym nic innego nie robił i nie potrafił robić mrugnę długimi światłami raz drugi i trzeci i przemknę obok ciebie przez chwilę spojrzysz na mnie na moje extra auto przez chwilę pozazdrościsz pomyślisz a jednak ci wszyscy posiadacze super szybkich aut to mają coś nie tak z głową. Malmo, 30. 05. 2022.

Noc jest najlepszym miejscem na wiersze Na odkrywanie dachów Malagi i Bogoty Na rzeźbienie gwiazdozbiorów i ziaren słonecznika Na jednakowe wsłuchanie się w to, co głosi rozwiązły mężczyzna, cnotliwa kobieta i przebiegły wiatr, który deskami zabija drogę do wszelkiej miłości Każdego dnia odradzam się, łupiąc o rdzawy piasek ogonem rekina młota ... Daleko mi do wdzięku syrenki, daleko - do chłodnej kalkulacji piranii, a jeszcze dalej - do jakiegokolwiek horyzontu czy brzegu Dryfuję ... na kawałku skały Nie tonę i nie odmawiam modlitw za to, w co nie wierzę. A jest bardzo mało świata, w który chcę uwierzyć Malutki archipelag porannego maja, ociężałej od kwitnień wiosny Nie chcę nigdzie uciekać, chcę czekać I nic jeśli to na nic. Równiki rozwartych skrzydeł Znów je podetnę - brzytwą wątpiącej łagodności Że istniejemy - dla nich ...

pytasz mnie co bym chciał powiedzieć a ja niezmiennie milknę w pół myśli dławiąc się gęstą od kontekstów atmosferą gubię rym i rytm zupełnie inaczej niż ty pierdolony Dean Moriarty i Charlie Manson olinłan drżysz jak kryształ kwarcu w zegarku SEIKO odmierzasz i zarazem tworzysz czas jest zabawką na twoim nadgarstku przekraczasz granice bez najmniejszego szacunku do siebie jak i do innych nie możesz ignorować wrogów bez końca czyżby? 53 lata po słucham Death Valley 69 wciąż czuję ten świdrujący niepokój jak śnieżna kula z zimnej krwi skandowany przez pokolenia ból dupy czy jest coś co mnie zatrzyma?

Co zrobić? Czasem ktoś ze świata zapyta - akcentując czasownik - co robię w życiu, a ja mam ochotę mu odpowiedzieć i opowiedzieć przymiotnikiem lub okolicznikiem czego nie zrobiłem, czego nie robię, a nawet czego z dużym prawdopodobieństwem raczej nie zrobię. Czyżby błąd rozumowania? A czasem nic. Nic bym nie odpowiedział. Warszawa - Stegny, 28.05.2022r.

i zobacz zobacz co się dzieje już na rubieżach są żołnierze każdy karabin w rękach trzyma ktoś kiedyś wyda rozkaz-wymarsz ja będąc raczej pacyfista serce z rozpaczy mi się ściska kto mi zarzuca żem jest tchórz ja wepchnę mu pod żebro nóż nie wmawiaj mi że można wszystko za kilka kropel sprzedać wody urocza żona ładne dzieci takich trudności nie przeskoczysz wypinam pierś i wciągam brzuch na straży stoję domu swego gdy przyjdzie mnie ograbić chuj grzecznie się spytam - po co to robisz i dlaczego? za złą odpowiedź-strzelę w łeb niech płacze za nim jego matka niech ojciec jego skubie brew że spłodził zbira i gagatka fota z netu.

w ostatnim wersie skulonego wiersza nie mieszczą się krople miastem pachnie deszcz w mokrym parku w szaleństwie zieleni na niby śmietankowe lody na niby motyle siedzą pod parasolem czekam na pierwszy i kolejny tramwaj trochę żółty trochę czerwony na ławce angielski dla zmęczonych

Gdy legioniści wyszli na pokład, żony Jezusa już tam były. Ich mąż również. Z tym, że on przeteleportował się tam swoim duchowym sposobem. Że też on musi tak popisywać się możliwościami, pomyślał nagle rozzłoszczony dziesiętnik. Jakby nie mógł chodzić jak inni. Dostosować się do reszty. Do ludzi, których podobno creavit, stworzył. Ech! - zgrzytnął w myślach. - Dać takiemu moc, to zaraz... - Zobaczymy - kolejna myśl w głowie dowódcy zabrzmiała, a jakże, Jezusogłosem - jak ty sam będziesz postępował, gdy przejdziesz wszystkie swoje wcielenia. Gdy przebędziesz całą drogę rozwoju i w sposób naturalny staniesz się Bogiem. Tak, jak kolej rzeczy przewidziała. Żołnierz zamarł, słysząc Wszechwieczny Głos w swoim umyśle. Nie wiedział, jak ma się zachować zyskawszy nagle pełną świadomość, że Jezus widzi jego zmieszanie i minę. Bo oto niespodziewanie ten ostatni stanął z nim twarzą w twarz. - Nie muszę popisywać się Mocą - rzekł tak samo brzmiącym głosem. - Ale mogę, bo jak powtórzyłem już kilka razy, mogę wszystko. Niezależnie od tego, czy w to wierzysz, czy nie. I czy to ci się podoba. Lub nie. Chociaż w moim wypadku zdanie to jest logicznie błędne, bowiem Moc i ja stanowimy jedno. Ale masz minę - Jezus przymrużył lewe oko, rozładowując nieco napiętą sytuację. - Gdybyś ją widział... - zaśmiał się swobodnie. - Hej, dziewczyny - powiedział zwracając się w stronę żon, podchodząc do nich i bilokując się w pół kroku. Stały rządkiem przy relingu, oglądając gigantyczną ośmiornicę, unoszącą się w całej okazałości na powierzchni wody. Czułym gestem objął Ewę i Małgorzatę, takim samym i w dokładnie tej samej chwili Mariko i Arwenę. Wszystkie odwzajemniły gest równie miłośnie, nadstawiając z uśmiechem policzki do ucałowania. - Hej Jezusie - powiedziała Ewa. Trochę onieśmielona, jako że wyszła za niego zaledwie tydzień temu i wciąż przyzwyczajała się do małżeńskiej swobody wobec męża-Boga. - Hej Jezu - odrzekła Arwena. - Hej Jezus-san - samurajskim zwyczajem skłoniła się Mariko. - Hej Mistrzu - po swojemu odpowiedziała Małgorzata. Początkowo i ona, naturalnie jak to w małżeństwie, zwracała się doń po imieniu. Jednak nabrała innego zwyczaju po wspólnej wizycie w sąsiednim wymiarze, podczas której mąż przedstawił jej pisarza Michaiła Bułhakowa. I kiedy jednym tchem przeczytała, a właściwie pochłonęła jego powieść. Chociaż bywały chwile, i to wcale częste, gdy zapominała o zwyczaju. Czytelniku, myśl przy czytaniu i pamiętaj o wyobraźni. Nie oczekuj od pisarza, że wszystko podstawi ci przed oczy. A będziesz wiedział, kiedy tak się działo.* - Jak tam ośmiornica? - Wszechmąż zmaterializował się przy Mayi, obejmując ją identycznym gestem. - Wciąż jeszcze się buntuje, prawda? - Dobrze się domyślasz - odparła Maya, odwzajemniwszy objęcie. Wiedząc, że Jezus nie zagląda do jej umysłu, połączonego telepatycznie z umysłem zwierzęcia. - Jest bardzo silna i uparta, a powierzchnia oceanu nie jest przecież przestrzenią, w której lubi przebywać. Ciepło ją drażni, woli chłód głębin. - Wkrótce jednak przestanie się buntować, gdy zgodnie z naturą łowcy znajdzie stosownie duży obiekt do ataku - ciągnęła księżniczka. - Obiekt, którego pokonanie będzie dla niej wyzwaniem, co przecież lubi, jako że współgra to z jej drapieżnymi emocjami. - Słowem, znów jesteśmy we właściwym miejscu w odpowiednim czasie - powiedział Jezus. Jednocześnie do Mayi i do legionistów, stojących na prawo od niej w pewnym oddaleniu, upostaciowując się dodatkowo tuż koło nich. - Bo oto nasi prześladowcy nadpływają. Czas dla was - spojrzał na antypasjonata głębin i wielkich wodnych istot - na pokaz wielkości i siły stworzenia, które właśnie wyrusza na łów - wskazał zanurzającą się ośmiornicę - a dla nich na lekcję. Szacunku dla zwierząt, pokory i uznania własnej małości przez strach o własne zdrowie i życie. Dla niektórych to jedyna droga zrozumienia prawdy o nich samych - spojrzał znacząco na dziesiętnika. - Albo ból. Przeniósł spojrzenie na zbliżający się coraz bardziej okręt i powtórzył: - Strach i ból. Cdn. * Pomysł bezpośredniego zwracania się do czytelnika zaczerpnąłem od Michaiła Bułhakowa z "Mistrza i Małgorzaty". Voorhout, 29.05.2022

w tym chorym świecie stęchłym od hipochondrii dotykamy uczuć nie wolno już wolno na parze dusić w sobie trzeba wylewać poruszać powielać upublicznie-rozładowywać płaczą gladiatorzy pękając w szwach na zbyt wielu wlepionych oczach pysznią się w grotesce dyktatorzy myśąc że i to jest na pokaz nihili-depresja tsunami nadciąga choroba pożoga wielokońce świata upakowane w promocji za grosze z odzysku w secondhandzie poproszę przeszła niemrawo wiosna nieznośnie nieudane lato jesień zima bez utęsknienia żadnych oznak braku niepokojów

Malarz Januszek gdy mieszkał w Kole Wypijał dziennie cztery jabole Dziewczyna do niego Dość tego kolego Do AA pójdziesz no ja pinkolę

Alpaga tu, alpaga tam Alpagę kupię i wypiję sam Alpaga dobra na nerwy i na serce Więc kupię alpag więcej Więc kupię alpag sto Wino francuskie la’patique jest najlepsze!

-Mistrzu, co byś powiedział w temacie haremu? -Nic, dopóki nie zgłębię przedmiotu samemu, wielu się wypowiada nie znając tematu, i dlatego są słusznie potępiani za to.

gorzka śmierci zabierasz to co słodkie słodka śmierci zabierasz to co gorzkie o, śmierci... gdybyś tak była połowiczna i skupiła się tylko na czerni

wydeptałem tę ścieżkę sam między pierwszą a kolejną wyspą był tylko wiatr potem namalowałaś fale na koniec dnia wędrowcy gaszą słońce zapadają w sen letni na chwilę rankiem napijemy się zielonej herbaty na nieobecnej trawie pocałujesz mnie kolejnym słowem z nienapisanej książki w zamkniętym wierszu Pan Bóg stoi w oknie i głaszcze nasze koty

Ale barakuda! Ładu karabela.

Każden jeden teraz Naładowany jest Poczuciem własnej ważności W sobie samym zakochany Bezgranicznie sobie oddany Patrzy na innych Z lekceważeniem Przekonany o własnej wyższości O bezwględnej wyższości Własnego znaczenia. Patrzcie go! - umie zrobić kawy! Patrzcie ją! - umie to, i tamto też! Czyż to nie powód by Oddawać im należną cześć? Durni internauci wbijają się w pychę. Warszawa, 29.05.2022

Wrocław, 28.05.2022 Zawsze będzie łączyć nas to samo niebo. Bo wśród gwiazd nie ma miejsca nawet najlepszy wróżbita nam przeczy. I kto by się spodziewał, że w obliczu tej prawdy jesteśmy tak słabi drga nam serce na swój widok lecz opadamy z wysiłku przed choćby jednym słowem linie naszego życia biegną prostopadle a nasze problemy będą unosić się jak dym z papierosów, które palimy. aż w końcu znikną. jak my.

Witaj - ogólnie na tak - Pozdr.

czy pamiętacie tęsknotę za licem brzoskwini na piasczystości betonu w porostach? a może przebiśniega schowanego przy źródełku jak ślad sarny w bruzdach ziemi nie zapomnę nam domku pod gałęziami bzu, ostoji zupy z trawy i owocu klonu gotowanej na dachówce porośniętej mchem nadal czujecie nieogarniętą potrzebę dosięgnięcia i zerwania liści które dotknęły wolność nieba? czujecie strach? a może to obrzydzenie widoku larwy w krwistym mięśniu czereśni chyba że wymioty z sokiem z czarnej porzeczki brzmią znajomiej co z pszczołą zatopioną w miodzie, lepkimi dłońmi i bólem brzucha? nie pozbęde się was tak jak asfalt nie odklei od siebie skóry tysięcy dziecięcych kolan tak jak wy nie zapomnicie mi paznokcia na pniu będącym domem siekiery złości i reszty starych strupów tamta śmietana z cukrem nadal mi stoi w gardle ściśniętym łzami siedzę na już za małym dla mnie krzesełku na balkonie z mrówkami, którymi uczniłyście sobie moje uczucia, nadal wypatruję was przez metal chwiejącej się balustrady ze starą popękaną farbą wbijającą się w moje czoło gdzie jesteście 03.03.2022

@Dragaz - podoba się ale na 50% - Pozdr.

ma złoty i srebrny błysk w oku.

@Konrad Koper Może ma drewnianą nogę i szklane oko?

każdy w innym stylu:)

Raz drzeworytnik z miasta nad Nerem, rył w drewnie mera oblicze szczere. Raczej nie z winy owej ryciny mer zarąbiście zryty ma beret.

@Kobra bardzo dojrzały wiersz, przemyślany, brawa ;))

@Franek K Gdy Marszałkowi w mieście Warszawa po raz kolejny przed izbą stawał w okrągłej sali wszyscy klaskali sądząc, że sterczy mu buława.

@Klip W wytwórni bełtów niejaki Wania Miał całkiem już dość kupażowania Rzucił robotę Bo miał ochotę Na Ankę co po wsi chyżo gania

@Rolek W Bieszczadach konkurs na nazwę jabola wygrały Splendor i Furora:)

@Sylwester_Lasota Depopulacja coraz śmielej rozbrzmiewa w ustach tych którzy jeszcze w wielu kręgach uchodzą za autorytety. Ostatnio kolega przyznając mi rację, że idzie bieda, masowa emigracja(o jakiej jeszcze nie śniliśmy) rzucił pośpiesznie: jest za dużo ludzi... Wydaje mi się, że to bardzo wygodne myślenie. Bo moim zdaniem dlaczego nie rzucić, że ziemia byłaby i w stanie pomieścić 3 razy więcej. Bo byłaby, ale gdyby każdy kraj działał według modelu i tu jest największa rozterka: a) skandynawskiego :) b) północnokoreańskiego :) ... Z pewnością jest za wiele - nieszczęśliwych ludzi, biednych i głodnych, którzy nie mają 3 podstawowych rzeczy: - dachu nad głową - wody - jedzenia Ten problem jest do rozwiązania na teraz. Ale ktoś (bardzo łatwo zdefiniować tę grupę) mądrzejszy wie, że to zmienia kompletnie zasady gry z gospodarką wolnorynkową, giełdową włącznie. Ekonomicznie to się nijak nie opłaca. Ps. Z każdym rokiem coraz bardziej brzmię jak pieprzono-nawiedzony socjalista... Pozdrawiam Pan Ropuch

@Marek.zak1 Zabiorę się za ten wiersz wkrótce, mam jakieś notatki. Pozdrawiam ?

@Konrad Koper Pływałeś ostatnio łódką chyba Masz szczęście że Cię nie zjadła ryba

@[email protected] wiem, wiem. " warto było" z Twojej strony zawsze mile widziane. Pozdrawiam @Krzysztof2022 taki egoizm to chyba może być ;) @WiechuJK pozdrawiam. @sisy89 pozdrawiam serdecznie.

@Klip Jest nieścisłość o cholera W ogóle nie ma w Polsce mera Naczelnicy i wójtowie Dobrze rządzą kto mi powie?

@violetta Świętna myśl, dziękuję. Życzę Tobie miłego dnia. Pozdrawiam

U TEJ I BOB. MARCINOWI, IWO - NIC. RAMBO BIJE TU. ANO, ŁUNY SĄ - I PUK! OT, KARTELE TRAKT OKUPIĄ, SYNU ŁONA.

A JAKI LOS? A RAP? UNA "PADAŁO!" WOŁA. DA PANU PARASOL I KAJA. - O, TU SĄ! - MAM ILE ZJAW? - ELA, NA ŁOWY, NO! - WINA! - FAN IWONY WOŁA. - NALEWAJ, Z ELI MAMĄ, SUTO!

Meta; lata balon. No, laba ta latem.

ostatnia sprawiedliwość na tym padole - lepiej żeby zostało jak jest.

OWO MARCIN "CIN" - NIC? NIC RAMOWO. A TA TARTAKU LUK TRATATA. MARCIN O NAS, I PANI? NAPISANO; NIC RAM.

Maj jest miesiącem okrutnym... 17 maja - Vangelis. 26 maja - perkusista zespołu Yes, Alan White...

Dla ciebie wierszyk otwórz okno a wierszyk ci poślę wleci do ciebie z wiatru powiewem wokół ciebie zawiruje może nawet w głowie ci zawróci będzie tylko dla ciebie miły milutki ciepły serdeczny napewno ci się spodoba zostaw więc okno uchylone i oczekuj na ten mój dar dla ciebie sercem pisany czegóż ja bym dla ciebie nie zrobił gwiazdkę dałbym ci z nieba mógłbym nawet pieszo do ciebie iść cóż to by były te kilometry wszystko dla ciebie gdybyś tylko chciała 4.2022 andrew

W czasie nauki z klasy do klasy mogłem przechodzić dzięki mej werwie jeżeli klasy były otwarte tuż przed lekcjami albo na przerwie bo chociaż w głowie wciąż była pustka wiedza nie chciała się w niej rozgościć i to był właśnie powód ażeby zacząć się burzyć a nawet złościć. Nie było ze mnie małe kurczątko mazgaj i beksa czy maminsynek pięść zaciśnięta dawała posłuch pośród chłopaków jak i dziewczynek gdy rok się kończył były świadectwa radość, wakacje i nowa klasa były dla innych, ponieważ dla mnie ważniejsza była pozycja asa. Ja zostawałem bronić honoru ja drugoroczniak, co bez przymusu unikał wiedzy dla porównania jak unikano kiedyś tyfusu dlatego pierwsze trzy lata w szkole w tej samej klasie, w tej samej ławie były ze wszech miar najaktywniejsze a pięść i hardość drogą ku sławie. Różne bywają drogi do sławy każdy osiągnąć chce swoje cele tak samo dla mnie nie było łatwo przeciwni byli nauczyciele nigdy nie byłem dla nich pupilkiem gdyż innych uczniów pchali wciąż wyżej ja się starałem, lecz wprost przeciwnie miast piąć się w górę spadałem niżej.

Muszę przyznać, że początkowo nie zrozumiałem przekazu tego tekstu. Dopiero po którymś tam czytaniu wyłonił mi się pełny, jasny obraz. Tzw. depopulacja, to dla mnie ni mniej, więcej skryte (bo ukrywa się pod ładnie brzmiącym pojęciem i szczytnymi hasłami) albo jawne (bo dokonywane w świetle prawa i przy akceptacji, a nawet poparciu większości społeczeństwa) ludobójstwo. W założeniach powinno działać mniej więcej tak, jak napisałeś... chociaż nie zawsze działa, bo ci biedni, nieszczęśliwi nie zawsze chcą się depopulować, więc depopuluje się biednych bogatych, tworząc im przy tym pozory szczęśliwości, a na ich miejsce ściąga się z ubogich krajów nieszczęśników szukających lepszego życia, ale ci, zamiast się asymilować znów nie chcą się depopulować, zaludniając zasiedlane kraje. Chyba próbawano to ukrócić, ale nagle (jakby go wcześniej nie było) pojawił się Putin i wszyscy wydają się zdziwieni, że tak też można... Myślę, że jednak wrócimy do tematu. Może można jeszcze coś przy tym tekście pokombinować, ale myślę, że w takiej formie jest też wystarczająco czytelny. Pozdrawiam

@Pan Ropuch Ostatnia strofa jakoś nie pasuje