Ranking

w okolicznościach łagodzących zielonych ścian i jeszcze zieleńszej paprotki na wszelkie uspokojenie siedzisz tu po to by w końcu pojąć że dobro i zło to wynalazki już bardzo starej generacji

Wypatrzyłabym za Tobą cały świat. Rozcierasz rzeczywistość. Pielgrzym między wyborami. Całokształt wiązań, znaków. Chwytam zbiegi okoliczności. Układankę różnych przejść, za każdym razem wychodzi ten sam wzór. Ślady istnienia wszędzie, bez nerwowego zegara. Różnych twarzy, tej samej osoby. Jak nadążyć? autor wiersza: a-typowa-b zdjęcie: pexels-georgy-druzhinin-11717762

wydeptałem tę ścieżkę sam między pierwszą a kolejną wyspą był tylko wiatr potem namalowałaś fale na koniec dnia wędrowcy gaszą słońce zapadają w sen letni na chwilę rankiem napijemy się zielonej herbaty na nieobecnej trawie pocałujesz mnie kolejnym słowem z nienapisanej książki w zamkniętym wierszu Pan Bóg stoi w oknie i głaszcze nasze koty

delikatnie na paluszkach daję słowo już nie będę tak nachalnie budził cię jutro tylko na dobranoc cmoknę w czoło a poranek jest dla ciebie tak jak chcesz

Promienie słońca kroczą po wodzie i wytyczają łaskawe szlaki dla moich oczu. Na tafli losu zmarszczki dodają piękna, powabu. Lecz z falami odpływa spokój.

a teraz musimy już tylko poczekać aż groby dzieci porośnie trawa a po tej trawie inne dzieci przebiegną rozkrzyczane a echo pomnoży te ich krzyki w skromnej rekompensacie za przerwany hejnał grany na trąbce ze sklepu z zabawkami

Co zrobić? Czasem ktoś ze świata zapyta - akcentując czasownik - co robię w życiu, a ja mam ochotę mu odpowiedzieć i opowiedzieć przymiotnikiem lub okolicznikiem czego nie zrobiłem, czego nie robię, a nawet czego z dużym prawdopodobieństwem raczej nie zrobię. Czyżby błąd rozumowania? A czasem nic. Nic bym nie odpowiedział. Warszawa - Stegny, 28.05.2022r.

- Zastanów się, nim odpowiesz - przestrzegł go Jezus. Żartem i zarazem poważnie. Zapytany nie miał wiele czasu na namysł, bowiem za widokową szybą pojawiła się gruba niczym pień wysokiego drzewa, ośmiornicza macka. I przylgnęła do niej powoli, jakby wystudiowanym gestem. Lub celowo powolnym, co zresztą w tym wypadku wyszło na jedno. Jak za kilka chwil miało się okazać. Żołnierz, w przeciwieństwie do poprzednich sytuacji, tym razem stał zafascynowany widokiem. Tym bardziej, że obok pierwszego ramienia pojawiło się drugie. I wykonało dokładnie taki sam ruch, równie wolno przylegając do kadłuba Nautilusa. - Takiego... stworzenia - zaczął powoli, spojrzawszy na Jezusa - jeszcze nie widziałem. Ani nie słyszałem o nim w opowieściach nautarum, żeglarzy. To ile ono ma tych... ramion? Tylko dwa czy więcej? Jak... - tu zastanowił się chwilę - wygląda całe? I jak pływa? - Widzę - Jezus uśmiechnął się, poniekąd zadowolony - że ciekawość i chęć przeżycia nowego doświadczenia opanowała trochę twój strach. Chociaż jest on w tym wypadku irracjonalny, bowiem Maya panuje całkowicie nad umysłem i emocjami stworzenia, które widzisz. I które - przerwał, czując wiadomość od żony - również przygląda się tobie. Tym razem legionista odruchowo cofnął się o krok, gdy wodna przestrzeń za szybą pociemniała wskutek pojawienia się wielkiej, ciemnoszarej masy. Głowy czy też łba, jak po chwili skonstatował żołnierz, zobaczywszy przed sobą parę wielkich, bladych oczu. Prawie tak wielkich, jak on sam. Jezus odczekał dłuższy moment chcąc, aby żołnierz sam poradził sobie z własnymi odczuciami. - Widzę - powtórzył, znów się uśmiechając - że świetnie nad sobą panujesz. Chociaż to nie bitwa, z zagrożeniami w której jesteś zaznajomiony, a niebezpieczeństwo wbrew pozorom wcale nie jest mniejsze. Z tym bowiem moim stworzeniem nie poradziłbyś sobie mieczem. Ani żadną inną, znaną ci bronią. Dlaczego? Zobaczysz wkrótce, gdy się wynurzymy, co potrafi to zwierzę. - A na razie pójdź dalej - Jezus położył legioniście dłoń na ramieniu, popychając go lekko tak, by zrobił on krok do przodu. - Połóż rękę na szybie. Ale powoli. Gdy żołnierz zaczął ją podnosić, ogromne blade oko zamknęło się błyskawicznie, a następnie, dopiero po chwili, zaczęło zwolna otwierać. - Zatem sam widzisz - Jezus uwolnił ramię żołnierza od nacisku. - Nie zdążyłbyś zareagować. - No... chyba nie... Na pewno nie - poprawił się antywielbiciel morskich stworzeń. I głębin. - Chciałeś dowiedzieć się - ciągnął WszechStwórca - jak duże jest to stworzenie. I jak silne. Ponieważ właśnie się wynurzamy, będziesz miał okazję przekonać się o tym. Osobiście - tu Jezus znacząco zawiesił głos - i na własne oczy. Cdn. Voorhout, 28.05.2022

W czasie nauki z klasy do klasy mogłem przechodzić dzięki mej werwie jeżeli klasy były otwarte tuż przed lekcjami albo na przerwie bo chociaż w głowie wciąż była pustka wiedza nie chciała się w niej rozgościć i to był właśnie powód ażeby zacząć się burzyć a nawet złościć. Nie było ze mnie małe kurczątko mazgaj i beksa czy maminsynek pięść zaciśnięta dawała posłuch pośród chłopaków jak i dziewczynek gdy rok się kończył były świadectwa radość, wakacje i nowa klasa były dla innych, ponieważ dla mnie ważniejsza była pozycja asa. Ja zostawałem bronić honoru ja drugoroczniak, co bez przymusu unikał wiedzy dla porównania jak unikano kiedyś tyfusu dlatego pierwsze trzy lata w szkole w tej samej klasie, w tej samej ławie były ze wszech miar najaktywniejsze a pięść i hardość drogą ku sławie. Różne bywają drogi do sławy każdy osiągnąć chce swoje cele tak samo dla mnie nie było łatwo przeciwni byli nauczyciele nigdy nie byłem dla nich pupilkiem gdyż innych uczniów pchali wciąż wyżej ja się starałem, lecz wprost przeciwnie miast piąć się w górę spadałem niżej.

@Henryk_Jakowiec Haha:) No to uffff..... @Henryk_Jakowiec Trója na szynach - jakie to piękne wspomnienie... Że też dzisiejsze systemy wykluczyły takie fiki-miki przy stopniach. Wykrzykników i piątek w koronie też już nie ma.

@Leszczym co fajnego po prostu:) kiedyś kelner mnie poczęstował białą czekoladą, a ja zadałam mu pytanie, czy to się je:) a on do mnie, proszę nie dociekać, bo mam bujną wyobraźnię, już cały drugi tydzień się z tego śmieję:) jestem po prostu niemożliwa.

Po kolejnej nocy w barze obudziłem się z szkłem w nadgarstku. (W mięśniach kłębika.) W barze tym poprzedniej nocy dostrzegłem marmurkową, błękitno-piaskową, zdartą tapetę niechcący w stylu vaporwave, boazerię, różowe płytki, tatrzańskie ławy, oraz szklaną kulę; - cały mój kraj umiłowany, w jednym miejscu, wszystko, na raz, jednocześnie. To nie jest poezja, to jest właśnie moje życie. Moje życie jak mój kraj. - mówiłem pięścią do szklanki. Piękna Śmierć (z dalekiej przyszłości, z niebezpiecznej planety Pluton) śpiewała do mikrofonu w karaoke, że skończył się wideofilm. To była chłodna noc, deszcz musiał padać wtedy pięknie na uchodźców. Gdybym umiał czas cofać, i miał taką moc, wiecie, "przenoszenia miast przez granice", pomyślałem wtedy, że przeniósłbym moje miasto pod Kijów. Żeby Rosjanie je wyrżnęli, zamiast Buczy, albo do Mariupola, żeby raszyści spalili je, zamiast Mariupola. - Czy są miasta zbyt podłe na to, by w nich żyć? - zapytała Śmierć przenikając dyskretnie granice czasu i miejsca, a jej słowiczy głos układał mi słowa w ładne poetyckie konstrukcje. - Są płoty tak szerokie, że zwą je krajami - - odpowiedziałem jej kwieciście niemalże w tej samej chwili. - Bucza na pewno nie była takim miastem. - odrzekła mi Śmierć damokletycznie i transcendentalnie, ubrawszy gabardynową jesionkę. Widocznie przyszedł na nią czas. Rano obudziłem się z szkłem w nadgarstku. - - -

Próbę zrozumienia kobiety można porównać do próby przewinięcia tablicy fb do końca... Hmm.. Do początku??? Do końca... Może jednak do początku... No właśnie... Do końca nie wiadomo i chociaż to tylko początek, już pojawiają się problemy, ale mniejsza o to... Teoretycznie jest to technicznie możliwe, ale kto próbował, ten wie o co biega.

Niezapominajka wczoraj blisko dziś w oddali znów czasowi oddam żale znów klepsydrę w głowie stawiam pęka ziarna rozsypałam na wypadek gdyby były dworców chłody gorsze rymy w to co trzeba wplotę duszę pyłki grafitowych wzruszeń gdy na torach stukot ciszy wicher myślom złość kołysze żółć w bezmiary się przelewa tego łąkom dziś potrzeba cienie walca tańczą smętkom obraz pędem w oknie znika moim zmysłom las rzepaków tobie - niezabudka maj, 2022 ... znalazłam właściwszą piosenkę naszej Ani W.

Cegła Piotrkowi który tkwił w tym samym murze Kiedy już nas wszystkich przystroili w koszule i bluzki kamizelki i marynarki zawiązali pod szyją stryczki kokard i aksamitek ustawili nas w dwuszeregu ochrzścili atrapą ołówka długości rycerskiej lancy mówili mówili mówili mówili aż jedna dziewczynka z warknięciem klepek parkietu zemdlała z nudy albo że nie przywykła tak długo na baczność kiedy przebrzmiało „jeszcze Polska” pożyczyli sukcesów a delegaci wręczyli goździki w asparagusie położyli kamień na piersi przyszedł walec i wyrównał zaczęli nas edukować.

PD/TS Przyszedłem tu tylko z wizytą a chciałbym zostać na stałe żreć pod nos podsuną przypomną o potrzebie toalety i ćwiczeń fizycznych prześcielą łóżko opiorą czas drepcze szurając łapciami doby ślizgają się po lustrzanej posadzce ciągając za sobą ludzkie historie jak odpustowe zabawki wszystko co jest jest na zewnątrz zło zostało na zewnątrz wojny zostały na zewnątrz serca złamane inflacja zostały na zewnątrz tutaj można siedzieć i patrzeć jak paproć chciwie wyciąga ramiona w kierunku podłogi spokojnie jest i cicho są pastelowe uśmiechy jest przymglony tembr głosów są kolorowe draże żeby chciało się rano otworzyć oczy żeby się chciało wstać żeby się chciało jeść żeby się chciało chcieć i żeby się nie chciało umierać przyszedłem tu tylko z wizytą a chciałbym zostać na stałe ale już kończą na dzisiaj zapraszają ponownie

czy pamiętacie tęsknotę za licem brzoskwini na piasczystości betonu w porostach? a może przebiśniega schowanego przy źródełku jak ślad sarny w bruzdach ziemi nie zapomnę nam domku pod gałęziami bzu, ostoji zupy z trawy i owocu klonu gotowanej na dachówce porośniętej mchem nadal czujecie nieogarniętą potrzebę dosięgnięcia i zerwania liści które dotknęły wolność nieba? czujecie strach? a może to obrzydzenie widoku larwy w krwistym mięśniu czereśni chyba że wymioty z sokiem z czarnej porzeczki brzmią znajomiej co z pszczołą zatopioną w miodzie, lepkimi dłońmi i bólem brzucha? nie pozbęde się was tak jak asfalt nie odklei od siebie skóry tysięcy dziecięcych kolan tak jak wy nie zapomnicie mi paznokcia na pniu będącym domem siekiery złości i reszty starych strupów tamta śmietana z cukrem nadal mi stoi w gardle ściśniętym łzami siedzę na już za małym dla mnie krzesełku na balkonie z mrówkami, którymi uczniłyście sobie moje uczucia, nadal wypatruję was przez metal chwiejącej się balustrady ze starą popękaną farbą wbijającą się w moje czoło gdzie jesteście 03.03.2022

Taki sobie wiersz Bez względu na deszcz właśnie pada krople jak małe, niegroźne pociski balistyczne bombardują balustradę (niestety, syndrom wojny na Ukrainie) Bez względu na lekko uchylone drzwi do łazienki słychać, jak myjesz zęby płuczesz gardło gulgocząc (nie wiem dlaczego ale to słowo zawsze robiło na mnie wrażenie) Bez względu na krajobraz North York Moors rozległe wrzosowiska ładnie wpisują się w cierpliwość i pokorę (dwa jakże kluczowe rzeczowniki) Bez względu na cholernie niezobowiązujące i zarazem cholernie zobowiązujące wiersze które zdarza mi się pisać czasem także czytać u Świetlickiego i wielu innych (pamiętacie ten wiersz jak, Rozpierdoliłaś mi wakacje) Bez względu na pufy w kolorze musztardowym mają za chwilę dostarczyć przeznaczone do przedpokoju (żona z łazienki krzyczy - tylko uważaj na domofon!) Bez względu na jedzenie na wynos Bez względu na galopującą inflację Bez względu na śmierć i życie Bez względu na białe storczyki w szklanym wazonie Bez względu na pilota od telewizora Bez względu na piątek Bez względu na ciężarówkę, autostrady, drogi gruntowe Bez względu na te wszystkie łatwe i przyjemne i ładne kobiety Bez względu na dziwki i kurwy i cały ten syf który zdarzał się i zdarza się w życiu kierowcy ciężarówki Bez względu Kocham cię... Łódź. 27.5.2022.

@Dragaz jestem za! pozdrawiam

@Anna_Sendor też tak myślę, a Ty cudownie to w słowach ujęłaś Dziękuję i pozdrawiam

Staram się słowem malować życie we wszystkich barwach i ich odcieniach więc w moich wierszach codzienna szarość szybko w świąteczny nastrój się zmienia. Pozdrawiam

W pewnych testach psychologicznych dotyczących dzieci (także młodszych) ocenia się, czy dziecko odróżnia dobro od zła. Zawsze mnie to śmieszyło. Owszem, może dziecko odróżnia (intuicyjnie) ale co z panią/panem psycholog? :) Mamy problem z odróżnianiem dobra i zła, my dorośli. Im młodsza nauka (np.psychologia) tym większy dylemat. Masz rację pisząc o starych generacjach.

@Henryk_Jakowiec Uwielbiam Pana poczucie humoru. Mistrzowskie rymy! Pozdrawiam!

Za moich czasów piątka w kółeczku to dla pierwszaków była marzeniem każdy mieć pragnął, więc się przykładał do dzisiaj dla mnie miłym wspomnieniem. Pozdrawiam

@Anna_Sendor Jak to piszą niektórzy, "w punkt". Pozdrawiam ?

Gdybym był bardziej, bardziej wytrwały choć stary, łysy jak me kolano to mi do szkoły, do pierwszej klasy emeryturkę by przysyłano. Pozdrawiam

@Leszczym Tak. Przynajmniej dziś jest większy wybór. Dzięki, że zajrzałeś:).

@Anna_Sendor ostatnio myśl mnie naszła, że kiedyś z chorą duszą szło się do kapłana, a ostatnio z tym samym - zwłaszcza w państwach cywilizowanych idzie się czasem do psychologa.

Ty jednak rosłeś, więc doświadczeniem młodzież dokoła zakasywałeś, i choć mówili - ty jesteś leniem, innym wskazówek wciąż udzielałeś. Brawo Henryku,

@Henryk_Jakowiec Fajne:). Jestem ciekawa, czy podmiot liryczny można identyfikować z autorem ;);)

Nad przepaścią często przechodzimy po rozpiętej linii losu.

a jeszcze sobie jogę poćwiczyć wśród zieleni:)

Witam - jestem na tak miły kolego - Pozdr.

Zabrakło kawy Gali zmielonej, tak mógł się zacząć dzień nieciekawy... Zerknęłam kątem oka - na półce ręczny, ozdobny młynek do kawy. Wyjęłam z szafki kawę w ziarenkach - zapach palonych ziaren wspaniały - więc je wsypałam do pojemnika, I zmełłam ręcznie w tym młynku małym. Zmielone ziarnka do zaparzarki; zalane wrzątkiem stoją na stole. I choć znam inne wspaniałe smaki, dziś o poranku tę kawę wolę. Bywa, że ze snu nie zbudził słowik; i człowiek sam się ogarnąć musi. Pomimo drobnych niedyspozycji, warto zaczerpnąć z życia Mamusi.

Słowa więzną w gardle Niby uwięziony ptak Jak jaskółka na laserze Mieczu świetlnym Lorda Vadera. Wskazówki zegara Napędzane gorączkowym pośpiechem Zawsze w ruchu, zawsze biegną Naprzód, w przyszłość. To prawda – umarłeś Dla świata i nas ludzi Ale tak na serio nie ma śmierci Tylko przeszedłeś do świata prawdziwego. Kiedyś tam się zobaczymy A na razie graj na niwach Charyzmatyczny muzyku Let it rock. Warszawa-Praga II, 27 maja 2022 (wiersz pamięci Andy’ego Fletchera)

Witam - podoba sie - Pozdr.

Witam - jestem na tak - Pozdr.

Dobra postawa, zwłaszcza jeśłi się nikomu krzywdy nie wyrządza. Pozdrawiam

ALE MOTOR! OTO MELA. SILNIK; KIN LIS. O TĘ, I BULAJ, NOGA, JA LU - HULAJNOGA, ZAGON, JA LUBIĘ TO.

;) zdążyłam :) Fakt, ojcowie mają nieco taryfy ulgowej, ale to się zmienia. Również zdrówka :) Dzięki W sumie pisałam ogólnie, ale fakt, matki bestialskich żołnierzy to szczególna kategoria. Matki 'zwykłych' morderców i gwałcicieli znajdują się w niszy. Są ciche, niewidoczne, ich miłość to tabu. Nie mogą głośno kochać, bo ich synów się nienawidzi. I ta nienawiść przechodzi niejako też na nie, bo społeczeństwo nie jest zainteresowane tymi matkami. Są odrzucane. Natomiast dumna matka żołnierza mordercy i gwałciciela to katastrofa. Dzięki za głos. @Annaartdark @Łukasz Jasiński Dzięki :)

Raz i dwa i trzy i cztery raz i dwa i trzy i cztery. Były w szkole lekcje śpiewu, nie śpiewałem, więc dlatego ryczę dzisiaj niczym osioł i o(!) aplauz się nie proszę! Graliśmy na instrumentach, lecz niewiele już pamiętam zapomniałem o trójkącie, z cymbałami stałem w kącie! Raz i dwa i trzy i cztery raz i dwa i trzy i cztery. Ale teraz mam gitarę i wydusić z niej się staram jakieś rytmy i melodie i się bawić przy tym dobrze! Czas zamknięty w cztery takty przelatuje mi przez palce, więc do czterech tylko liczę. Co wychodzi, to słyszycie! Raz i dwa i trzy i cztery raz i dwa i trzy i cztery. Jak wychodzi, tak wychodzi, mi to granie życie słodzi i weselej płyną chwile, gdy muzyka czas umila. Tobie tego również życzę! Choć nie śpiewam tylko krzyczę, możesz śmiać się, możesz skakać. Przecież widzisz, że się staram! Raz i dwa i trzy i cztery raz i dwa i gra gitara!

Słońce rozpuściło promienie w wodzie. Morzem płynie serce, na którym stoi Mama. Dzieci zbudowały łódź. Dobry prąd prowadzi do krainy szczęścia.

Lubimy bawić się w kotka i myszkę że niby ty uciekasz ja ciebie gonię uwielbiam zabawy w doktora ty preferujesz zabawę w żonę Trudno powiedzieć o co chodzi w tych zabawach damsko-męskich że ty niby taka idealna? ja taki męski? Zabawiamy się tak od rana do wieczora i od wieczora do rana ty najlepsza z żon żona ja macho mąż ojciec... doktor erotoman? Ciągle mi ciebie mało i mało jak deszczu w upalny dzień jak słońca w deszczowe lato wciąż mi ciebie za mało Niedosyt ogarnia mnie jak dziecko w hipermarkecie powtarzam tupiąc nogą ja zabaw takich chcę więcej Zdobyta i ubezwłasnowolniona odłożona na półkę jedna z wielu prawie jak żona gify z netu. ... nie mogłem się na jeden zdecydować, wszystkie fajne są ?

Witam - fajne te chmury i szczyty - Pozdr.

A spytajcie siebie czy godni swych matek jesteście

Niepewnym krokiem Słówek potokiem

@Doomed Taki staroć nigdy nie doceniony a przepadam

@Krzysztof2022 Coś prawdziwego tu znalazłam, formy nie będę się czepiać.