Ranking

pewnego dnia popatrzysz na to wszystko, mądrzejszym okiem, poczciwą siwizną docenisz przez czas skurzone momenty zadumę potoczysz nad zmarszczką i blizną zrozumiesz królową piękna - prostotę jej kunszt i artyzm w każdym detalu wiedz, to przywilej jest i przekleństwo które poznało zaledwie paru

Egzekucja Rzucono mnie pospiesznie myślom na ratunek; Wciąż leżą rozsypane, ze mną, na podłodze, A ja, miast je pozbierać, patrzeć tylko mogę, Jak ścieka z mojej głowy jaźni wartki strumień. Wierzyłem aż do końca, wciąż wierzyłem, czułem, I wiem, że jednakowo czuli współwięźniowie. Czy przeszłość wystraszona komuś o nas powie? Czy z mojej potylicy wyjmą kiedyś kulę? Wnet czasów nieodległych blakną powidoki, Zmącone jak złudzenia śród rozbitych luster, I choćbym nimi zdołał oczy znów ozdobić, Przemienią je powieki w czerstwą już iluzję. A jeśli martwa cisza zmysłów nie spustoszy, Czy będę uwięzionym przy nadziei głupcem? ---

Placyk prawie pusty, powiało przeszłością, pobliska palmiarnia przygoni publikę. Pragnąłeś panienki przelotnej posłyszeć, Parnas poetycki... pobudzi parząco. Powściągliwie patrzy, ponad przechodniami, pomija plugawych prymarnych pokurczów. Pachnidła przełomem - przepychem pazurków, powabna portretem... pospiesznie przesiała. Palestra posażna przy prawie... potulna, pusty, pyszny palant - psychiczny pedancik. Pustosłowiem pieści, pandemią przeżarci, przekuwają papier, przekupne paskudztwa. Privat przedsiębiorca, parchaty parszywiec, parweniusz pyskaty - penetrant po piersiach. Pantoflarz przeważnie z pietyzmem przewierca, pośród przyzwolenia... przyszedłeś posiwieć. Przygodni panicze przybrani... patelnią, potencją próbują przepytać poklaski. Podpatrujesz pyski - patrycjat przezacny, pochód poprzez pasaż z perwersją piekielną. "Bo nie ma gorszej dla ludzi potęgi jak pieniądz: on to i miasta rozburza, on wypiera z zagród i domów, on prawe dusze krzywdzi i popycha." - Sofokles - "Antygona".

Po zakończonym meczu w tenisa na warszawskim Solcu, wraz z kibicującym nam Tadkiem Borowskim, poszliśmy do tamtejszej kafejki, zamówiliśmy małe co nieco i siedzieliśmy w kilka osób przy stoliku. Tadek zapraszał nas po raz kolejny do Ateneum, na wszystko, w czym grał. Obiecaliśmy mu, chociaż jak często bywa, nie wiedzieliśmy jak i kiedy to stać się może. -Co tam napisałeś? – spytał. -Jakieś tam drobiazgi – odparłem. -Pokaż- nalegał. Dałem mu do ręki tomik wierszy. Przejrzał i się uśmiechnął. -Wybierz jeden i czytaj – zaproponowałem. -Dobra – odpowiedział – „Rady ojca”, bo sam jesteś ojcem, więc wiesz, o czym piszesz. Zaczął czytać na głos, a siedzący dookoła oniemieli, słysząc, jak świetny aktor potrafi prosty, humorystyczny wierszyk zamienić w perełkę. -Brawo ten pan – powiedziałem z podziwem i zacząłem bić brawo, a pozostali zrobili to samo. -Dzięki, jesteś wielki, ale muszę już lecieć – chwilę później pożegnałem się z Tadkiem i innymi znajomymi. - Przyjdziesz? – spytał na odchodne. -Jasne, Ateneum, to przecież domowy teatr dla chłopaka z Powiśla, nawet kiedyś zorganizowałem klasową wycieczkę. To było nasze ostatnie spotkanie, potem Covid i jakoś nie wyszło. Niedawno zmarł. Wspaniały człowiek i znakomity aktor. Żegnaj Tadku.

Człowiek wywołuje wojny wojny wywołują odczłowieczenie

Życiowe Swędzi mnie życie, Chcę się podrapać. Tyłek daleko, Sięgnąć nie mogę. Wezmę drapaczkę, Leży tu taka. Obok fotela, Tu, na podłodze. Gdy ją zdobędę Szybko pomacham, Bo na swędzenie Taki znam środek. Jestem już stary, Muszę uważać. Rękę wyciągam Wnet poza fotel. Mam ją, nareszcie; Ruchy powtarzam. Jest mi tak dobrze, Ach, jeszcze trochę. Tyłek swędzący Mi podpowiada, Że na drapanie Wciąż ma ochotę. Jak to możliwe? Ruchy swe badam. W końcu pojąłem Losów istotę. Dziś zamiast tyłka Drapię siusiaka, Co by do życia Odtąd stać przodem. ---

Złożona w pół, zapisana strofami. Raz do rytmu, raz do taktu, zgrabnie złapana w locie. Przywiana dziwnym trafem. Iluzorycznie realna, moralnie zabawna. Codziennie sama się wpaja, nierealizowana. Tłoczy coraz większymi jawami, tak iż sny się poplątały. Zjawo, zmoro, duchu! Puchu marny, co szybko odlecisz, po to by szybciej wrócić... Spełnij się, lub zniknij !!! A kiedy będziesz już znikać, rób to powoli, by obłęd się nie ziścił. autor wiersza: A-typowa-b autor zdjęcia: pexels-ebrahim-elmi-5928208

listek kasztana z pąka już się wykluwa zielone pisklę

"Moskwa" tonie Moskwa zaprzecza są przecieki Moskwa zaprzecza poszła na dno wybuch pożar głowice atomowe Moskwa "to nie my"

Obnażony, odarty z zasłony Przyklejonej do myśli I uczuć niechcianych, Tych nigdy nie odkrytych, Tych skrzętnie skrywanych, Prawdy szukam o sobie I zamykam oczy, By się ukryć za powiek Zaciśniętych murem, By odwlec w czasie Bliżej mi nieznanym Spowiedź- jedyny pewnik Oczyszczenia duszy. Uchylam rąbka tajemnicy.... Odwaga się kruszy I znów powracam tam Gdzie tajemnice Tak bardzo niechciane Zachowują swój Status nienaruszalności Być może je ujawnię W odległej przyszłości.

Porzucam dawny i tworzę nowy dramat Buduję nowy most kupuję apaszkę choć tę w groszki tak bardzo lubiłam Przestawiam meble Kwadrat jest taki pojemno ustawny Paprocie mnie się nie trzymają Nie wiem dlaczego Ponoć to ja choruję Niebo jasne lecz ciągną chmury Lubię patrzeć jak płyną Na chwilę się uspokajam Wyprowadzam się Ale klon który teraz kwitnie Tu zostanie On wie co trzeba zrobić przed zimą I na pewno to zrobi Nie wiem co zrobi kot A ja...? Co potem ? Napiszę nowy dramat Zbuduję nowy most...

Ze zwierzątkami tak już bywa Gdy ma się ich za dużo Że lubisz je tylko gdy mruczą Nie warczą, nie paskudzą Wiem – hodowałam swoje racje I sto mnie pluskiew ssało Źle wymierzone interakcje Tu dużo, tam za mało Teraz do tego się uśmiecham Nad płytą betonową Bo nic tu nie jest przypadkowe Litera. Liczba. Słowo. Czasami gdy mnie wiatr zatoczy To na przechodniów wpadam Nie daję w weekend spać do nocy I cały tlen im zjadam Asfalt jest ciepły dziś. Faluje. I przeszłość w nim oglądam. A ludzie dziwnie na mnie patrzą Choć od nich nic nie żądam Sięgam pamięcią gdy ćwiczyłam Codziennie rzuty noża I latam wkoło nad dachami Młocin i Żoliborza

- Czyli zamiary mają zdecydowanie wrogie - kapitan Nemo skwitował błysk, pojawiający się na tle burty okrętu, zbliżającego się do Nautilusa ukośnym kursem. Jeden, a w chwilę po nim drugi i trzeci. Pociski uderzyły w powierzchnię morza, wyrzucając w górę fontanny wody. - Strzelają, tak? - upewnił się brat dziesiętnika. - Tak - odparł dowódca Nautilusa - z urządzenia zwanego armatą. To coś mniej skomplikowanego niż wasze balisty i katapulty, chociaż bardziej niszczycielskie. Do rury z brązu z jednej strony wkłada się pocisk, z drugiej wsypuje proch. To mieszanina substancji, które przy podpaleniu wytwarzają energię w ilości potrzebnej, by wyrzucić pocisk na określoną odległość. - Znaczy, zasada działania jest dokładnie ta sama - orzekł brat dziesiętnika na widok kolejnego rozbryzgu wody. - Dokładnie - przyznał kapitan. - Tak zwany wystrzał jest sprawą skumulowanej energii. Jak zresztą wszędzie, bo właściwie wszystko, co istnieje, to kwestia energii. Ale to długi temat, nie na tę chwilę. - Panowie - tu powtórnie wskazał wejście do wnętrza, tym razem gestem dużo bardziej zdecydowanym - zapraszam. Ciąg dalszy spotkania, że tak je nazwę, pooglądacie spod powierzchni wody. Z kabiny sternika albo z salonu, gdzie są widokowe ściany. Pamiętacie na pewno, bo przecież pytaliście mnie o to. - Zresztą - dowódca Nautilusa zastanowił się chwilę - może uda się dodać pewien element do tej potyczki. Wzbogacić ją o pewien... element biologiczny, niech mi wolno go będzie tak nazwać. - Spodoba się wam - kapitan Nemo swoim zwyczajem uśmiechnął się lekko. - Zwlaszcza tobie - dodał, zwracając się bezpośrednio do wielbiciela wulkanów. Cdn. Voorhout, 19.04.2022

I Bogdana ma nad Gobi. I ma, no i... lata bzik? A jak - i z batalionami.

zabijając bierzesz na siebie kogoś los wy musicie żyć zaopiekuj moje córki oddałem pieniądze tu już to świąteczna rozmowa tańczyliśmy na weselach trzy rozłogi jeden głęboki ruski korzeń Ukraińcy ,,Nigdy nie było takiego narodu" język mają wypaczony polskimi słowami przeżarty proroctwa Sołżenicyna drewniane kleszcze do przenoszenia magicznych kamieni dziś głuche samołówki kolce sidła Moskwę drzazga z Krzyża Świętego pociągnęła na dno krążownik na niskim pułapie z daleka trafiony Jezu wschodni zachodni proroku braci Mahometa Jezu przez starszych mojżeszowych na mękę wydany zatamuj ranę

jestem szczuplejsza świeższa silniejsza pełna energii i pełna pomysłów mądrzejsza... nie nie mądrzejsza jestem dopiero wieczorem

zakochani się nie smucą świat ich nie nudzi nie płacze lubi ich uśmiech zakochani to nie pustka to zaćmienie i pełnia droga do nadziei nie boi się jutra zakochani to krajobraz kolorowych cieni nie wstydzą się uczuć słodkich słówek zakochanie to nie bajka lecz prawdziwość która umie tulić całować jest piękna zakochanie nie jest wiatrem ani smutnym drzewem to cząstka marzenia które spełnił czas

czytam na moje twoje moje mojsze jest rok 2022 połowa kwietnia forsycje wybuchają kolorem słowa topnieją w krtani koniec wiersza 15.04.22.

Jesteśmy dla siebie jak gwiazdy Niby krewni, ale całkiem obcy Wiążemy włosy, robimy make-up podobnie ale tak naprawdę lata świetlne od siebie świecimy samotne i chyba dobrze, bo gdy zbliżamy się do siebie następuje eksplozja, która krwawi na spokojną taflę naszej oazy, więc gwiazdy wolą samotne obiady, nie potrzebują pomników ani cmentarzy, bo są wieczne i nieśmiertelnie oddalone od siebie i przez to szczęśliwe, że lewitują na niebie z dala od potlaczy tłustego roju, który napycha pełne kieszenie by oddychać zgniłym pokojem i dlatego bądźmy dla siebie jak gwiazdy, kochajmy siebie z dala od mrowiu marzącego o wspólnym niebie Bądźmy jak gwiazdy, bo, gdy zabraknie kiedyś wszystkich wokół odnajdziemy się miłością migocząc w każdym ziemskim półmroku

migotliwymi wzorami kąpię się z tobą do rozmarzonego oddania gdy wyciszamy ruchy znikającemu słońcu posyłamy uśmiech

“Na zawsze, na wieki, będę Twoja” Rzekła lekkim tonem, patrząc mi w oczy, “Nikt i nic nigdy nas nie rozdzieli”, Szeptała po naszej namiętnej nocy. Drżąc z pożądania, kciukiem wodziłem Wokół jej sutka, gładziłem po włosach, Następnie długo, zmysłowo pieściłem Jej miękki brzuch oraz wilgotne łono... "Na zawsze Twoja, mój ukochany", Jęczała z rozkoszy, głową rzucając I ciało prężąc w błogich spazmach, Głośne okrzyki spełnienia wydając. Teraz jednakoż nie ma Jej tutaj, Chociaż tak bardzo mi Jej potrzeba, Nie wiem, czy kiedyś odnajdę szczęście, Czy kiedyś trafię wreszcie do nieba? Warszawa, 7 XI 2021

@Klip Poeta z Lubelskiego Janowa Wciąż prężył się i prężył od nowa Chciał pannę zdeprawować Lecz nie umiał rymować I nadął się aż pękła mu głowa

@Marek.zak1 Piękna znajomość... Najbardziej pamiętam go z takiego filmu "Zapamiętaj imię swoje" Choć teraz temat by popularny nie był, to film był bardzo przejmujący.

@[email protected] Gratuluję Grzesiu ? dla mnie to K2 zimą...

Ja znam podobną historie i była prawdziwa, choć może też być inaczej Kredens pozdrawia

@A-typowa-b Jak każda kobieta, dzisiaj jest jutro nie ma, wróci... po latach - jak bumerang niemal! Pozdrawiam poświątecznie.

Bóg na niego się obraził a on na Boga Bóg mu wybacza a on jemu Bóg się dziś uśmiecha on też nie żałuje Bóg dziś głosi prawdę która mu pasuje Bóg dzisiaj płacze jego serce boli Bóg dziś szuka racji w którą wierzy

spłaci nie spłaci, tylko wariaci biorą pożyczki, gdy są bezrobotni.

Jesteśmy ludźmi- z wyboru Z natury jesteśmy zwierzętami Dlatego łatwiej nam pogrążyć się w mroku Niż w miłości zaznać spokoju...

To pisarka krasi pot.

@Antoine W Jemy, warto, pisarka krasi potrawy mej...

W dyngusowy poniedziałek jak tradycja polska każe ja i szwagier polewamy przy domowym stojąc barze. Na początek jak chojracy na pytanie, co pijemy odpowiada zwykle szwagier to, co sobie nalejemy. Degustacja nie trwa długo więc przeważnie po godzinie uzgadniamy, że ciąg dalszy przy tym trunku nam upłynie. Kiedy nas zabolą nogi syn przynosi taborety my siadamy i pijemy póki jeszcze śpią kobiety. Wiemy, kiedy trzeba przestać o czym mówią nam sygnały chwiejny tułów no i bełkot prawie, że niezrozumiały. My na tapczan by się przespać a w tym czasie żony wstają suche po przespanej nocy same sobie polewają.

@Henryk_Jakowiec dobre ?

MAMY DO GAJU; MAJ, ONO, JA MU SOS. UMAJONO, JA MU JAGODY MAM. MINA; ZA MAJ, A JAMA ZA NIM. ILE DA MAŁA? TY, PYTAŁAM ADELI.

Śmiałaś się do łez wtedy w nocy, Jak na bramce zamawiałem burgery. Śmiech był piękny i szczery. Deszcz to wspomnienie rozmoczył. Zapomniana droga w lesie. Pocałunki i miliony muszek. Zapach tamtych drzew już uszedł. Tylko echo śmiechu niesie. Światła koncertów, meksykańskie fale. Słowa i szepty, miłość i rozmowy. Sercem otworzyłaś moją głowę. Czekam i będę czekał dalej. Dałaś mi szczęście surowe Oddechy, ciepło, światy nowe I płaszcz miłości - wiarę. Jesteś moim słowem.

Twój zapach został W rajskim ogrodzie A gwałtowny wiatr Wiał na dalekim wschodzie

Witam zacny wiersz - podoba się - Pozdr.

sankcje znoszą piórka stroszą kasę koszą nie przeproszą c’est bien w Auchan w Leroy Merlin https://www.o2.pl/biznes/masowe-groby-oto-zdjecia-z-polskiego-sklepu-auchan-6757156330768992a https://www.o2.pl/biznes/zdjecia-z-leroy-merlin-to-pojawilo-sie-na-artykulach-6755058204854912a

Mój anioł stróż dawno na rencie wypalenie zawodowe depresja, nerwica trochę mi Go szkoda nie miał lekko czasem jeszcze wpadnie na przepustce z niebieskiego sanatorium ponarzeka że nuda obejrzymy mecz wypijemy parę piw (On bezalkoholowe bo zdrowie nie to) pośmiejemy się ze wspomnień choć inaczej je widzimy na pożegnanie jak zwykle rzuca "cholera, nie chce mi się tam wracać"

@Moondog Ja mówię że w piekle są bardziej "rozrywkowe" dziewczyny ;-)) dzięki i pozdrawiam

przekartkowałem wszystkie ulice odnalazłem cię na ostatniej stronie w ostatnim zdaniu włóczymy się miasto pachnie kebabem księżyc tuz tuż poza krawędzią ziemi wędruje obok w kolorze gorzkiej czekolady gaśnie malownicza nędza cienie marnotrawne klną i piją

@iwonaroma mnie niekiedy woda kojarzy się z wiecznością zwłaszcza wtedy gdy się zorientuję ile woda ma lat. Często ta zwykła woda, którą pijemy ma po 10 tys. lat (info z internetu). I tą drogą dochodzimy do wyjątkowości dzisiejszego dnia ;))

Dobry wiersz, a ojcowie to zaczęli od rzezi warszawskiej Pragi u Suworowa w 1794 i kontynuują tę tradycje do dzisiaj w różnych częściach imperium i poza. Pozdrawiam

Mam trochę mniej lat, tak-że na pierwszy rzut oka można pominąć jak widziałem, co czułem tam którędy słowa przystają i rusza ciało mniej niż ty, a jakby spojrzenia się znają kiedy widzisz w nich siebie... Mam więcej zaledwie lat kilka i widzę tak że można patrzenie pominąć, kiedy próbuję zatrzymać ciało przy słowach, kiedy odchodzą bardziej niż ty, a jednak poznaję ich wartość kiedy widzę w nich ciebie...

bywają powroty niemożliwe. Pozdrawiam.

zapytaj mnie o coś. o coś zapytaj czy zakwitły kaczeńce mogę zapytać o coś innego nie. zapytaj czy zakwitły czy? nie. zapytaj o co? ........................ dzisiaj

.

to prawda bo zaszedł za daleko

W mym podręcznym kajeciku zapisałem kilka znaków, które kiedyś znów odczytam, aby dodać życiu smaku. Kilka znaków, oddających cały urok egzystencji, kilka znaków i symboli, sceny już przeżytych lekcji. Zapisałem je jak co dzień, nie zwracając nań uwagi, reflektując ich istnienie, ich historię i ich tragizm. Kilka znaków, co mi kiedyś na policzki łzy przyniosą, kilka znaków i symboli, wciąż pokrytych ranną rosą. Kiedyś je przeczytam wszystkie, patrząc na te dawne słowa, które już nie będą istnieć, chociaż będzie o nich mowa. Na te znaki mieszkające pod starymi adresami, na te znaki i symbole zwane przez nas wspomnieniami.