Ranking

jesteś we mnie nowo odkrytym obiektem miłości własnej krążysz w dzień i w nocy bezustannie się rozpychasz miejsca dla mnie brak wiem że można odmienić losy tej gry muszę tylko pokochać ciebie w sobie nie uciekaj mamusiu

iluzja to taka nitka na której kołysze się świat to przestrzeń której nie ma sen piękny jak różowe okulary które zgubiłem wczoraj a może mi spadły zbyt wcześnie stoję w dzieciństwie na jednej nodze i zaczynam wierzyć w bociany

Gdy o nim wspomnę, zaraz pomyślisz: świstek zgnieciony z garścią cyferek; w jakimś kwadracie skreślone liczby co w życiorysie gmatwają wiele. Wybuchem marzeń realia zmienisz; willa, podróże na krańce świata, słońce zobaczysz jak wchodzi w zenit. Swym wizerunkiem wszystkich wymiatasz. A tutaj liczby zazwyczaj obok, trafią trójeczkę - mizerne loty, więc goniąc za nim, zapłacisz słono haracz swoisty własnej głupoty. Zaś inni w niebie go upatrują, tworząc horoskop z gwiazd konstelacji. Chcieliby wrota przyszłości ująć, pragną zdobycia nowych atrakcji. Sensacji żądni czynią kabały, arkan szukając w kartach tarota. Są przekonani, że go poznali i oczekują wiadomych spotkań. Gdy pomyślimy - tej wiedzy nie ma! Człowiek z konsumpcją prowadzi wyścig. Nieświadom tego stale go zmienia, zaś pieczę nad nim dzierży Najwyższy.

zaśmiałaś się obrosłaś cała w fiołki a w kąciku Twoich ust wyrosły poziomki poprawiłaś włosy, rozgarnęłaś niczym młode pędy winorośli Z których wyleciał motyl chyba nieco lekko oburzony brakiem Twojej gościnności zapachniało z wiosny czymś słodkim ujrzałem twe oczy rozkwitły stokrotki poczułem twój dotyk jak liliowe płatki Pocałowałem twoje usta jak różane płatki zamknąłem swe oczy cały byłem w płatkach w fiołkach, różach, chabrach tylko twoje usta co na nich było? Z malin ekstrakty czy ze smakiem twojej pomadki mi się pomyliło? a może niebo po prostu się rozstąpiło...

być niewierzącym nie znaczy żyć bez wiary niekiedy to batalia o jej tętnienie w podszewce blisko ciepła żył krok przed czuciem i krok za słowem tam gdzie odarta ze sztandarów w przystani rezyduje z sercem

Nostalgia i refleksja, jakże wieczna cisza, bardzo długo czekała... łza policzek zwilża. Troskliwie pamiętamy, oblicza w cierpieniu, ofiarne msze żałobne, kondukt w niebyt przeniósł. Znicz płonie na nagrobku, historię odtwarzasz, patrzysz im w martwe oczy, na ścieżkach cmentarza. Jan... kolega ze szkoły, Zosia - świat kochała, ich płaczące mogiły, zapadłe... zmurszałe. Tutaj profesor szkolny - życia nas nauczył, tam znowu stary sąsiad, dodawał otuchy. Inaczej na nich patrzysz, inaczej oceniasz, perspektywa przeszłości i niebiański sędzia. Czas zatarł już napisy, liśćmi grób przyprószył, osobistej pamięci - dzisiaj jest czas próby. Odczuwalna tożsamość... jak w ziemi korzenie, chociaż dawno odeszli, pełgają ich... cienie. Wybaczcie pójdę dalej, zajrzę do Gotliba, głucho, smutno u niego, grób do płotu przywarł. Ktoś z wyrzutem powiedział - kolego... to był Żyd, wiem drogi przyjacielu... zobacz jakże mi wstyd. Za moment niedaleko, do Klausa Richtera, pustka jak u Gotliba - bezimiennych cecha. W kamieniu wydrapałem, już są znów nazwani, spokojnie będą drzemać, pochowani z nami. "Przez noc droga do świtania - przez zwątpienie do poznania - przez błądzenie do mądrości - przez śmierć do nieśmiertelności." - Roman Zmorski

Jest jesień Jesień jest, jesień wszędzie... Ładniej już nie będzie – bo być już nie może, niż latem. Cóż robić ― cóż robić zatem? A może iść w świat i poszukać jesiennej, smutnej dziewczyny? Co chłopiec ją opuścił wraz z latem... Pozbawić letniej, zwiewnej sukienczyny cieplejszą dać zatem? Jeszcze w jesienne botki ubrać, zamiast sandałek jezusek... Nie będą już z zimna stały suteczki widziane przez bluzkę Posadzić ją przed kominkiem wygodnie – dać szklankę ogrzanego wina... Może to jeszcze doceni złota ― jesienna dziewczyna.

słońce zachodzi jak dojrzała dynia liście się ścielą czerwono złociście kąśliwy podmuch dywany rozwija pajęczyn szarpiąc strzępy obwisłe srebrzą poranki wyburzałe pola szara kurtyna przesłania dale głowy latarni w mglistych aureolach światłem się dzielą coraz wytrwalej depresja czasu zwężenie przestrzeni wrażliwe dusze znów w kleszczach trzyma i jeszcze ciepła myśl może coś zmienić gdy już w oddali czai się zima

Płaczesz, moja melancholio… … twoje łzy zraszają płaszczyzny szyb… blaszane parapety… … pożółkłe, zwiędnięte… ― martwe liście … Niekochana duszo w czeluściach zimnej nocy… Twoje oczy ― lśnią… … twoje usta… Co u mnie? Chyba dobrze, poza przytłaczającą pustką, mżącymi szarością pikselami… ― wzgardzoną miłością… Wszystko dobrze, pięknie… … wiesz, wyciągam do ciebie ręce, lecz przeszywam wciąż próżnię… … gwiezdny pył okrywa moją twarz… Śnię o nieskończonych przestrzeniach ― syberyjskiej głuszy… O śnieżnym piekle udręki… … gwiezdny pyl na moich dłoniach, twojej twarzy… Tańczymy zagubieni w odmętach czasu… … niekochani, odrzuceni… Co u mnie? … wiesz… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-10-29)

pod zmiennym ajpi za fajerłolem z wymyślnym nikiem chronionym bardzo trudnym hasłem stoimy nadzy w strugach zacinających danych dopaminamy się miłości dostając w zamian serduszka lajki a jeszcze częściej hejt czy zasługujemy na coś więcej?

myślami przy naszych wygłupach kiedy tańczylismy do zielonego ogórka kiedy słuchałem każdego słowa jakby po nim miał skończyć się świat do nas uśmiechniętych do wypiętej dupci i ostatniego oddechu przed snem uciekają lata w pogoni za jutrem kadr obrasta kurzem a ja chcę jeszcze kropelek Ciebie Mnie Nas kiedy kolejny raz krzyczysz że się ze mną rozwiedziesz i następnego poranka ze śpiochami w oczach śmierdzącym oddechem z uśmiechem by znowu usłyszeć powiedzieć

Silna i młoda pełna entuzjazmu Długo i uparcie budowała zamki z piasku Wszyscy chwalili że piękne były Nie pozostało z nich nic Teraz płacze Głupia czyż mogło być inaczej?

Niepewność... Drżącymi palcami szarpie struny zmysłów. Niepewność... Zimnym strumieniem wkrada się do umysłu. I mocny korzeń zapuszcza, w sercu się zakrzewia, zakwita trującym bluszczem, szczelnie wypełnia trzewia. W nocy podstępnie dusi kojący ciepły sen, smakuje gorzkim jadem, pachnie wyblakłym dniem.

byłem młody czułem kościół dziś jest inaczej bo się oddalił świat mój zwariował anioła widzę tylko na płótnie nie żebym sie bał niestety czas pozamiatał schował wartości kwitnie grzech i to nie ja zawiniłem zawinił kościelny fałsz oraz chory kłam którego wciąż nie potrafię zrozumieć mimo tego że mam sporo lat

Dziękuję za wszystkie wypowiedzi:) no cóż kobieta jest jak wiatr, który pcha życie meszczyzny w jego żegludze, liczy on na jego nie odmienność, cieszy się nim, gdy wiedzie do delikatnie w wymarzonym kierunku, daje mu okazję wykazania się, gdy milknie na moment, albo przybiera postać huraganu, lecz czasem płocho rozwplywa się w niebycie i trzeba żeglami obrócić tak, aby pochwycić kolejny, jeśli chce się płynąć dalej i nie pójść na dno. Mój brat to wie, za długo żyję, aby rzemiosło żeglugi nie nauczyło go pokory. @Pi_ wracają, ale trudno o to, gdy pojawił się ktoś trzeci

Tak, jest taka teoria, że nie ma ludzi niewierzących. I mam tu na myśli swoistą religijność. Nawet zakładając, że w nic nie wierzymy, zaczynamy tworzyć naszą własną "religię". Zgodnie z tą teorią, taka jest po prostu natura człowieka. Dodam tylko, że wchodząc w nieznany las bez mapy i kompasu jest łatwo pobłądzić. Szczególnie gdy po drodze spotyka się wielu obłąkanych, ciągle powtarzających: Jak tu pięknie! Pozdrawiam

@GrumpyElf nihilizm, jest wg mnie zawsze punktem wyjścia do poszukiwania nowych dróg poznania, form ekspresji i sposobów opisu świata. Wiec brak wiary, jest jedną z sił poruszającą umysł do działania, o ile obok tego wykształci się wolę interpretowania jej a nie tylko uległość wobec niej. Pozdrawiam

Wielu nie ma z nas odpłynęli w dal na ostatni bal Znicze światła spal Trzeba sadzić las nim upłynie czas i ... ubędzie nas (?) Woda i las będzie

Na ulicy Szopena to nie scherzo tam również mogę chłonąć poezję fortepianu przy małej czarnej odgrzebuję zakątki globu i próbuję zrozumieć jaka siła pcha młodych ludzi w życie z muzyką Chopina sama nie w filharmonii dźwiękami układam obrazy na liściu klonu podryguje pająk by po chwili spocząć na ramieniu już się nie lękam kiedy rdza zjesiennienia rytmem mazurków szuka tlenu nokturny same odnajdują się na traktach kalendarzy zgiełk w labiryntach ulic dlatego wkładam w obce dłonie skradzione aurze nuty a marsz żałobny przed snem zamienia się w modlitwę październik, 2021

pik pik odbiorę małego z przedszkola zwykłe sprawy pik pik nie gotuj zamówiłem pizzę zwykłe rzeczy odpisuję światełkiem

Moja i twoja zielona ziemia Scott Kelly First ever flower grown in space makes its debut! Szukam natchnienia znajduję aforyzmy Nietzschego Szukam olśnienia znajduję historię prostych ludzi W pogniecionym kapeluszu wsparty na dębowej lasce - stary zdun Zygfryd jak co wieczór zasiadł na ławce przed domem Piece chlebowe, powiada to całe moje życie Rzemiosło tysiąca cegieł jednego serca silnych dłoni gliny i zaprawy Mój i twój bochen chleba Moja i twoja zielona ziemia z piekielnym ogniem w środku chmurami w kształcie zbłąkanych dusz projektem NASA kwiatem słonecznika wyhodowanym na pokładzie ISS Kołysząc ostatni płatek opada obok śpiącej na stojąco zebry. Lilla Edet, październik. 2021.

One mój brat i ja Ona odeszła od mojego brata Ona odchodzi ode mnie gdy kończy się czas niewinności pająki zjadają ptaki a niebo stygnie jak ostatni pocałunek szczenięcej wiary w kobiece anioły roztrwonione przysięgi cieniem lamp kładą się na ścieżce niewidomego życia lecz co gaśnie przebite bólem w innym miejscu nową gwiazdą zakwitnąć może zdoła w zielonej dolinie a my nim wina nasza wysokoprocentowa jak wódka w duszy do cna się wypali długą nocą zabłąkani wypijemy do dna cierpki obraz pamięci tymczasem ja i mój brat

a jeśli płaczę i się śmieję i widzę pejzaże i słyszę piosenkę jeśli rozumiem - aha! i nie rozumiem, ale się zachwycam to... TO. Właśnie.

widziałeś mnie ostatnio opowiedz o tym czy miałam jakieś słowa a może dopiero dobierałam pod kolor wieczornego nieba albo jesiennej zadumy czy wplotłam je w oczy czy ktoś to zobaczył opowiedz mi czy byłam w barwach tobie miłych czy przemieszana naturą nikłam jak element krajobrazu na zatrzymanym kadrze wzbogacając go jednak o niezbędną plamkę a może nową sytuację opowiedz koniecznie czy tęskniłeś do dzisiaj czy często się pocieszałeś stojąc przed obrazem jakże ode mnie odległym być może schowanym za tłumem ludzi z nikąd lub zwyczajnie czasem opowiedz raz jeszcze

Roztapia się Masło na rozgrzanym mleku Rozpływa się Na wszystkie strony Nadając powierzchni Aksamitnego zapachu Jestem tu Jeszcze Dodaję łyżki miodu Abyś mógł się delektować smakiem poezji Nie tylko tej na ekranie Nie tylko tej na pożółkłych kartkach Wiem że się rozczulasz Pod miękkim kocem Także kocham ten stan euforii Rozpływam się Rozczulam się Nie tylko w przytulnej kuchni Nie tylko w pełnej uczuć sypialni Tylko gdy jesteś blisko Klaudia Gasztold

zmierzch uszczelnia drzwi okna zaciągnięte czernią bez podejrzeń o zdrady tłumią bunt ulicznej latarni Wenus świeci w oczy nie musisz prognozować chmur parujące ciała delektują się zapachem pustki ubywa wraz z deszczem w kałużach niebieski księżyc ociera się o nieważkość świtu

Nie mam profilu Kodu dostępu Identyfikatora Nie, nie zgubiłem Nie udostępniam Pseudonimu nie zakładam Nie wypowiadam się Kursywą Zamiast czytać Słucham jak płynie Każde słowo Wypełnia pokój po brzegi Nie żyję w środku Wirtualnie obcy Poza murami Wybieram Wolność Co u mnie? Za oknem jesień Kolorowe stroi miny Biega boso po łące Czasem obrazi się Mgłą zakryje Kiedy ubieram kalosze Płacze grubymi kroplami Dobrze mi tu Nie martw się o mnie Nie przynoś loginu Lepiej ciastko do kawy

grzech masz na ustach a twoja uroda? sam czar i powab kuszenie Boga masz w swoich oczach gwiazd około miliona a ich blask jaśniejszy niż mleczna droga masz pieprzyk na lewo od nosa pieprzyki są szalone jesteś urocza uśmiech twój jak łuk amora trafia w samo serce lewa komora! miłości twojej jak najwięcej na miłość zawsze jest pora od miłości wypełniającej serce nawet wróbelek poczuje się w locie jak kormoran

Panowie dzentelmani dziekuje. @Poetka ze wszystkich sil ci dziekuje za te godziny spedzone se mna interpretacji wierszy. Jesstes najlepsza

Jak zawsze znakomity wiersz w formie i treści. Co do żydowskich cmentarzy, rok temu ponad po podobnym wierszu tutaj, pojechałem do Otwocka i zobaczyłem. Masakra, Pozdrawiam.

Podoba mi się, klimat i te uciekające lata w pogoni za jutrem. Jak mówią, po ślubie kończy się bajka i zaczyna real, ale niektórzy w tym życiu mają jeszcze pod górkę. Pozdrawiam.

W Gnieźnie, z którego pochodzę, również jest cmentarz żydowski i ewangelicki. Wielokrotnie będąc małym dzieckiem, przejeżdżałam koło niego, uderzało mnie to, jak był zaniedbany i zarośnięty. Obecnie jestem już dużą dziewczynką i odwiedzając jakiś czas temu te okolice, sytuacja uległa zmianie, ponieważ ktoś zajął się cmentarzem i obecnie wygląda on inaczej, było widać nagrobki, ładnie przystrzyżoną trawę i pousuwane krzaki. Tak pamiętam go ostatni raz.

@A-typowa-b Po takich słowach wprawiasz mnie w konfuzję, bo tematyka bardzo trudna, zwłaszcza odniesienia historyczne.

Witam - miło że czytałaś za co serdecznie dziekuje - a o poprawce pomyślę - Pozdr. ciepełkiem. Witam - fajnie że czytałeś - dziękuje za to i za komentarz - Pozdr.

za dnia wędrowałgórskimi ścieżkamiupajając się wolnościąktórą upiększał białegoorła lotzaś nocą przy ogniskuzapatrzony w gwiazdyna gitarze grał balladędo której słowa pisałyecho i wiatr

Twą urodą już świta Biją kropel rosy dzwony Twoje ciało zakwita Uwalnia zapach woni To młodość Twa tak pachnie Słodycz co wydziela feromony I wschodzi słońca złotym blaskiem Budząc niebo w Twych oczu toni Czar co przez pryzmat jakby przepuszczony Wiązką świetlnych fal tęczowych Przebija w pół te dzwony Zszywając w sznur perłowy Każdą kroplę na Twej skórze Topiąc złoto w jej strukturze Zdobiąc Cię od stóp do głowy. W naszyjnik brylantowo-diamentowy

za kim tęskni może czasem za dziećmi które go opuściły nie tęskni za tymi którzy stoją tam gdzie kiedyś była brama a teraz są druty przepraszam proszę się przesunąć kogo wypatruje w swoich oknach życia nie wypatruje dzieci które zabłądziły w lesie na rubieżach ojczyzny która jest ojczyzną wszystkich dzieci nie dla nich chatka z piernika nawet nie znają króla muchomora o czym tu rozmawiać z zatrutymi na śmierć nikto nie kazał im zbierać grzybów przepraszam proszę sie przesunąć czy marzy o podróży owszem ale nie chce iść tam gdzie oszukani muszę już iść po nich bo ściemnia się i nadciąga zima której oni nie znają nie przeżyją muszę coś zrobić zanim ona zaskoczy ich jak król muchomor broniący granicy przepraszam proszę otwierać

A CO MI POWIE I WOP I MOC, A? MIAŁA - DAŁA IM. A TO CI RADA! A DAR? I CO TA MIAŁA - DAŁA IM.

A TO CI LUDZI MOC, A CO MI Z DULI, CO TA?

Sprzed. Poza tym, chyba to ta rozwleczona forma sprawia, że mam problem z nadążeniem za tokiem myślowym narracji. Pozdrawiam

@huzarc też lubię siebie taką :)

@Somalijaprzepraszam...

A TO LIPA PILOTA. AKU LUZAK? A ZAKAZU LUKA? - ADA GOTUJE JEMU I PODAJE JAD. - OPIUM? E, JEJU, TO GAD, A?

A z wierszy to lubię czułość Po której mnie nie docucą Ten przenikliwy smutek I te słowa co się same nucą A z miłości to lubię wrażliwość Słodki dotyk Twoich ust W oczach niesłychaną cierpliwość Zapach płomiennych róż A z życia to lubię światło Nadzieję jaką dał nam Bóg I Twojego serca ciepło Szczerej miłości cud

@opal bardzo mi się podoba termin "naszej jesieni" na którą trzeba zaczekać... Cały wiersz mi się podoba, bo czuły, bo tęskny, bo kochany...

Sloneczny dzień dobry Podarowany morze szumi wpatrzona w szaroniebieski bezkres marzę Dość przyziemne to sprawy Nie wzniosłe ludzie tu pracują uwijają się między stolikami może marzą o tym by przysiąść na chwilę Afganczycy głodują sprzedają swoje córki można poznać cenę a one może marzą o tym by być sprzedaną by najeść się do syta Słychać szmery głosów i fal mewy kołują grzane wino uderza do głowy morze nie jest wieczne ale będzie tu gdy mnie już zagarnie czas

ładnie ujęte, ale bywa najczęściej jak masturbacja, miłości własnej :)

grzyb nim urośnie jak po deszczu musi się przebić przez wyściełane wieki w drodze do góry pomaga życiu w każdej postaci zmierzając ku światłu gdy już na powierzchni pod kapeluszem chowa marzenia ściętej głowy spełniony

odkąd nauczyłam urodzajne płuca chełpić się krwiobiegiem odkąd cień znicza znaczy drogę ku pobocznej zmarzlinie sny stają się przestrogą dla marzeń wspomnień odebranych dziecku które nie rozumie jeszcze śmierci z uległością zapisuję na pięciolinii blizny bełkotliwej pieśni dedykowanej tym którzy wciąż nie sprzedali jaskrawości pożądając ostatniego przekrzywionego pocałunku pragnąc skóry przypalonego placka słońca zmuszając do uległości uśmiech konam w obłędzie na przygotowaną dla mnie kołysankę z ust wyrodnej nauczycielki której pokuta jeszcze raczkuje a starość zaciska wargi niezadowolona z pracy na trzy czwarte etatu