Ranking

co to jest pustka co to jest smutek co to jest żal czy owe pytania nie są puste mimo że bolą że hen za nimi nieznana nam ukryta dal

chłód wyludnia ulice legitymując bezdomnych niektórzy zdążą po talerz anonimowej innym ustala tożsamość na miejscu

Jeden sędzia z Trójmiasta ma laskie. Dość porządne, ale takie płaskie, że jak staje w witrynie, troszki bokiem, po kinie to w niej ginie, choć na pysku ma maskie.

Mała dziewczynka, chora i sama czmychnęła z domu do piaskownicy. W rogu dywanu zamek stawiała i brakło piachu na część ulicy. Szybko z powrotem się uwinęła, kolejna wieża rośnie do nieba, ciągnie zabawa się już od rana, niepostrzeżenie i czas ucieka, mimo, że Zosia bawi się sama. Nie wiedzieć czemu wszystko runęło z przyjściem rodzica. Klamra błysnęła, krzykiem zagrzmiało, łez fala zlała bezpieczny dywan. Potężna burza się rozszalała nad zamkiem z piasku. Było tak ciemno. Świat zaczął znikać. I pękło serce małej dziewczynki, gdy piorun walnął w jej kruche ciało. Wieża rozpadła się na drobinki, nie wiem co jeszcze... nic nie zostało, prócz pyłu, którym pokrył się dywan. Coś z mroku grzmiało, ale już z dala, jak burza która z piekłem się wita. Znikały klatki tej opowieści, szloch wiatr porywał. Nastała cisza. Dzień nowy wita. Nic się nie stało.

jesteś na górze przycinasz krokwie słuchając radia zet jestem na dole lukruję pierniki słuchając piły tarczowej ostro słodki wieczór w ustach kocia sierść w pamięci nie powiem 121220

nie chcę topielcem w nim wypływam sprzątam zabiorę tylko węgle czerwono żarzą skórę nie martw się kupi ci choinkę, pierścionek obrus jest w komodzie idę na północ

Żądłem swej nocy przebij mnie i nakarm dotykiem, Połogiem myśli zniewól mą herezję ciała Gdy musującym ciepło jedwabiem języka Wpłyniesz we mnie lubieżnie ogniem wybujała Odkryj ramiona i rzuć ostatnim spojrzeniem Potem zatańcz biodrami na mym twardym brzuchu Zatocz lotem komety pod powiek sklepieniem Czarnym pokosem włosów gwiezdną smugą puchu Zdejmij oddechy mi z ust i mimowolnym gestem Przeniknij przez napięte skóry gęste struny Niech płoną morzem burz we krwi kwiatów szelestem W szkarłacie warg tkających naszych snów całuny

musi odpocząć od życia na chwilę umrzeć by zrozumieć to co jest trudne a potem powrócić i dalej żyć tak by to życie było pełne życia mocną nicią musi mocno zrozumieć czym różni sie śmierć od życia czy któreś nie jest pustką musi odpocząć to fakt który może zaboleć albo ucieszyć prawdą

w jesienne noce pod latarnią się ściemnia

cenię Herberta rozumiem Różewicza bardzo lubię Szymborską śpiewam razem z Osiecką bawię się przy Brzechwie buntuję ze Stachurą zadziwiam się Białoszewskim raduję przy Gałczyńskim tęsknię za Słowackim... lecz kocham tylko Jana Twardowskiego moje poetyckie serce należy do niego

Ile trzeba wróciły jaskółki wiśnie zakwitły zrobiło się zielono jest pięknie bocian zaklekotał gałęzi naznosił pewno z dumą przyjął kobietę swojego serca szara skowronkowa z zadartym dziobkiem patrzy w niebo pod którym wielu kawalerówhej panowie wyżej wyżej tego wybioręktóry będzie najpomyślałem sobie ile trzeba by zdobyć kobietężeby zwróciła uwagę że tutaj jestem

Przed snem niepokoi mnie odgłos zegara.

? To miał być zwyczajowy koncert, w malowniczo położonym miasteczku, u podnóża góry. Ośnieżone okolice, pięknie zdobiły wigilię Bożego Narodzenia. Zgodnie z tradycją, rozpoczęcie nastąpiło w obszernej, acz przytulnej sali, w drewnianej chacie ozdobionej lampkami i słonikami. Symbolami szczęścia. Początkowo nic nie zapowiadało zdarzeń, które miały niebawem nastąpić. Zasłuchana publiczność, płynąca muzyka, a za oknem spadające srebrzyste gwiazdki. Nagle światła pogasły, a śnieg na zewnątrz zastygł w czasie. Gdy sala pojaśniała, trąbki zaczęły grać pierwsze skrzypce. W tej samej chwili umarli pierwsi słuchacze. Zgodnie z rytmem muzyki, w dziwnych tanecznych konwulsjach, padali martwi na podłogę. Tylko nieliczne zwłoki zostały na swoich miejscach. Orkiestra nie mogła przerwać koncertu, a żywi nie mogli wyjść. Jakby jakaś siła tym wszystkim sterowała. Coś niewidzialnego, nie pozwalało wstać z krzeseł. Mogli tylko siedzieć, słuchać i myśleć, kto następny. Gdy dźwięk trąbek trochę przygasł, pierwsze skrzypce, zaczęły grać skrzypce. Umarła następna część publiczności. * Wtem zauważono niewielkie, raczkujące. Weszło po schodach na scenę, trzymając malutkie cymbałki. Zagrało swoją melodyjkę i momentalnie zapadła oślepiająca cisza. Żywi odetchnęli z ulgą. Martwi, nie. * Członkowie orkiestry nic nie pamiętali. Łącznie z dyrygentem. Nigdy nie zdołano wyjaśnić owych zdarzeń, a wielu zadawało sobie pytanie, dlaczego nie postukało wcześniej. Cymbałków także nie odnaleziono. ?

pamiętasz było kiedyś ta­kie nieme kino z lus­tra­mi i pus­tym bufetem cza­sem ko­bieta w golfie sprze­dawała tam herbatniki zja­daliśmy je bezszelestnie a wokół słychać było krzyk łuszczo­nych małych pestek zbi­ci w jed­no ciało szu­kaliśmy bezustannie gniazda prawdy nadzieja przyk­ry­ta śla­dami czołgów jarzyła się śniegiem w ciemności nig­dy nie przes­tałem wierzyć że Wol­ność is­tnieje realnie

budowałam r u n ę ł o rzeźbiłam po pę ka ło malowałam wyblakło lepiłam _s_ _ t_ _a _ j_ _a _ _ ł_ o_ rozniecałam z g a s ł o zasadziłam ch ł s o u chroniłam przepadło

Skarga lubię zmierzchy, lubię niknąć w półcieniach dróg, mijam kolejne dni, choć w obrazach żółkną trawy. piętrzą się niepewności, pomiędzy nimi strach. coraz częściej wytrzeszcza ślepia, uświadamia mi, że historie wpisane w kalendarze, to jedynie weksel przydzielony na czas bycia biernym świadkiem. z połaci dachów schodzi gniew. zbyt często przymyka powieki, udaje że go nie ma, lecz tętni. to należność, która puchnie nie bez przyczyny. upodobniam się do ostatniego jesiennego liścia, który nie chce spaść z drzewa. oddycham pod wiatr, w pazłotka zawijam chwile, żeby pobyć dzieckiem. listopad, 2020

Pewien człowiek raz zadał mistrzowi pytanie: "Jak znaleźć mam życiowe swoje powołanie? Cóż radzisz?" Mistrz mu na to: "Chcesz swą odkryć drogę? Chętnie w poszukiwaniu tym ci dopomogę: przychodź co dzień przez miesiąc - a będzie wskazany szlak, na który w tym życiu jesteś powołany." Przyszedł zatem nazajutrz - mistrz mu miotłę wręcza: "Zamieć oto podwórzec, umieć także wnętrza." "Jakże to?" "Chcesz rozpoznać przyszłości zamiary? Dalejże, ruszaj z miotłą, omieć wszystkie szpary." Ów mistrza miał w niezmiernie wielkim poważaniu, tedy co dzień przychodził - i już o świtaniu zamiatał co sił w rękach. Jakoż miesiąc minął; więc kiedy wreszcie dzień już ostatni upłynął, przychodzi i tak rzecze: "Oto ukończona praca moja - czy teraz będzie ujawniona droga, ku której zwrócić mam na zawsze kroki?" Mistrz na to: " Czas rozjaśnić twej niewiedzy mroki: Chcesz poznać tajemnicę swego powołania? Oto ona: zrodzonyś jest do z a m i a t a n i a." "Dla Boga, cóż ty prawisz? Mistrzu, czyś szalony?!" Lecz na obliczu mistrza spokój niezmącony. "Człowieku" - tak mu rzecze - "gdybyś wstręt odczuwał do takiej pracy, jużci byś miotłą nie suwał po podłogach, podwórcach - jeno za pas nogi wziąłbyś i uciekł w moje nie wstępując progi. Tyś pokornie zamiatał - nie neguj wyroku." Na te słowa oddalił się człek w wielkim szoku. Morał z tej historyi: potrzeba niestety mieć swój rozum - i zważać na a u t o r y t e t y; bo gdy ci własnej woli i sprytu nie stanie łacno ci oni wmówią twoje p o w o ł a n i e. Częściowo zainspirowany przez @Marek.zak1 (bez urazy :)

Pandę mi da pani Pan D mi da Pani pandę mi da Pani pan D Mi da P a NIP Dam ja

Ruda Truda miss Paryża gdy przechodzi obok krzyża szybko kornet wdziewa udając, że ziewa bo się wstydzi, że jest ryża.

Przepraszam za przekleństwo, ale ten wiersz jest, a zresztą bez przekleństwa, fantastyczny:)

różne mam oblicza milczę, bo kocham milczę, bo się boję milczę, bo nie akceptuję milczę, bo się niepokoję milczę, bo rozmyślam milczę, bo planuję milczę, bo marzę milczę, bo się zachwycam milczę, bo kontempluję przebieg zdarzeń i oblicze oblicza.

@w kropki bordo No tak, "przy pierniczkach" i znowu wieloznacznie ;) Ach co za dzień ;)

bardzo wieloznaczne i bardzo zwykłe, życiowe, w dobrym znaczeniu (i nie ["powiem"] musisz mówić) ;)

Dlatego jestem cóż każdy reprezentuje co ma w sobie nieskazitelności nie ma wady będą ciemne wyblaknie poznając prawdę która zrani zapiecze serce z kamienia również zaboli nie porównuj z tym co leży w polu ponieważ człowiek zmienić się możenawet nie wiesz kiedydla mnie jest i będzie zagadkąinteligentna istota a tyle krzywd czyniale nie wrzucam do jednego workaja w ciebie wierzę dlatego jestem

@Gabrys Wzruszająca ta łagodność w obliczu doznanej krzywdy... I wiem, że w takiej łagodności zawarta jest wielka, spokojna siła, siła miłości. Szczególnie poruszyła mnie druga zwrotka i ostatni wers wiersza. Dwa drobiazgi do poprawienia: w pierwszej zwrotce - "nieskazitelności" (razem) i drugi wers drugiej zwrotki - "Nie porównuj z tym co leży w polu". Pozdrawiam :)

kości rzucane o ścianę to taka gra w oswajanie chłodu im bardziej rzucasz tym bardziej nie potrafię zliczyć do trzech mam lat sto pięćdziesiąt pięć i niejedną twarz ze swojej zdarłam do krwi czy boli pytasz przy porannej kawie nie nie boli grzeczna dziewczynka mam lat sto dziewięćdziesiąt pięć nie stoję na wysokim balkonie nie jestem już nią 091220

(Z cyklu: Albumy muzyczne) *** Teksty z cyklu „Albumy muzyczne”, nie są przekładami. Są one jedynie luźno związane z oryginalnymi tekstami utworów, zawartymi na prezentowanych przeze mnie albumach muzycznych. Zarówno sama muzyka jak i treść utworów śpiewanych są dla mnie niejako pretekstem i inspiracją do przedstawienia swoistego konceptu fantastycznego. *** Budzi mnie ― straszliwy ryk ― wygiętego w łuk ― leżącego w trumnie ciała… … … coraz bardziej nasiąkają ściany ― nawalnym deszczem… … coraz większy ― staje się chłód… Zaciskam powieki… Otwieram ― nabiegłe krwią oczy… … W nerwowym świetle stroboskopu ― odbija się w pękających lustrach ― potwornie ― wykrzywiona twarz… … … upadam ― podczas próby ― ucieczki… … pełznę… ― wije się… … … dogania mnie ― dusząca śmierć… * … błogosławiona cisza… Ogromna trumna ― na katafalku… … Wirują drobinki kurzu… … w padających z ukosa promieniach słońca ― lśni ― fortepianowy lakier… … Stukot obcasów… Niewyraźne ― jakby mnisze szepty… … Niesie się kadzidlana woń… … szumiący za oknami strumień… * … przemierzam ― bezwzględną ― lodowatą pustkę… W półmroku korytarzy ― niezliczonych sal ― zbieram kawałki porcelanowego serca… … Spoglądają obojętnie ― milczące twarze… … z zakurzonych portretów w złotych ramach… … … rozsadzają gorączkowym ― piskliwym szumem mózg… … Nie słyszę nic… * Coraz trudniej oddycham… Brakuje mi tchu… … … przygryzając z bólu wargi ― tłumię z całych sił ― walczące wciąż we mnie demony… … Czuje pod stopami chłód kamienia… … przejmujący smutek ― tego opuszczonego przez kogoś ― miejscu… … Jeszcze tylko ― jeden krok… … Odsuwam ciężkie story… … wychodzę w światło księżyca… (Włodzimierz Zastawniak, 2019-02-22) *** Watershed – jest to dziewiąty album muzyczny (studyjny) szwedzkiej progresywno-deathmetalowej grupy Opeth, wydany w 2008 roku.

Ciekawy eksperyment, chociaż poszczególne sentencje jakbym już gdzieś spotkał. Pozdrawiam

czekam na 175 dla tych co nie z warszawy to ten co jeździ na lotnisko mam się na baczności oczy dookoła głowy w tym autobusie kradną myśli a ja naga z czarnym trójkątem nieuwagi na skrzyżowaniu sterczą mi piersi jak dwa tygodnie od nieokresu uwierz mi matek boskich są kopy każda przypala papierosa od mołotowa i chrzani twoje modlitwy zajęta donoszeniem jezusi 031220

ruda mówi że mam ładne oczy szkliste widać w nich gwiazdy odpowiadam że ten kto pierwszy porównał oczy do gwiazd był poetą reszta to szmirusy śmieje się no dobra całowałyśmy się namiętnie dotykając swoich piersi ale to było dawno i nieprawda mieszka w zawierciu z mężem trojgiem dzieci teściową i psem publikuje na portalach poetyckich pikantne erotyki z życia muchówek albo innych piszą o niej głupia krowa ryczy potem do rana i dzwoni błagam zabierz mnie stąd na koniec świata albo gdzieś na drugą stronę ulicy czasami zastyga jak zimorodek 221020

Nie ma już orchidei a w ziemi brak miejsca dla młodych korzeni kochanek ma w dłoni piasek lecz łzami już się nie dzieli, dziewczę łagodzi brak szeptem jakby jej struny podcięli i ten głuchy krzyk szał ich stwórców szum potoku dla pokoleń i zuchwalczy wzrok słońca nie ma już orchidei a na koniec końca też brak tu nadziei...

epizod pierwszy po co ci rzęsy do weterynarza na różowo malujesz epizod drugi pies odgryzł mi język wije się pomiędzy i łka zabierz mnie stąd trzecia trzydzieści trzy w niedzicy tuli tuli lanka do franka firanka zabij te koty masz penisa pięknego tuli tuli lisa rozbrój mnie rozbierz się sama o piątej na rynku wybucha wojna proseco na obiad i kolację nasenne na potem puchnę na dzień dobry tvn wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest żywcem zerżnięte 171020

puszczasz kółka z dymu zakreślasz granicę jestem stąd dotąd twoje palce wyłamany kciuk lewej dłoni zrośnięty z blizną po stolarskim dłucie przekraczamy jedną po drugiej listonosz nigdy nie dzwoni dwa razy psy szczekają dzieci śpią w sadzie rosną drzewa 141020

dwieście stron to ładnie ile jeszcze , nikt nie zgadnie

Eterycznie skondensowana myśl jest najpojemniejsza. Pozdrawiam:)

@Gocha Wierzba Gocha Wierzba↔Dzięki:)↔Różnie to bywa z tekstami mymi:))↔Pozdrawiam:)

nieraz nadymają się i pękają.

@Cor-et-anima Pan adwokat, postać znana miał w zwyczaju mawiać z rana Szanowny kolego życzę ci smacznego. Potem wręczał mu banana. Zaś kolega adwokata, który zjeździł kawał świata i był oblatany twierdził, że banany przydatniejsze od batata. Usłyszawszy to sędzina wywód swój tak rozpoczyna. Wiem od mojej córki, że banan bez skórki... Rozpłakała się dziewczyna.

druzja, wpieriod dalej i niezłomnie

@_Marianna, Tu łysemu i u mesy łut. A ma Muslim. A Kamil suma ma.

MUSKAŁ KŁAK SUM. A ŁYSY WYSYŁA.

Pewnie wiesz, że był tutaj. Na tym portalu. I jest nadal :) Też lubię.

tak to właśnie jest ;)

@Annie nie no - tego mam na dwie książeczki białe ;) i jedną czarną :( i jeden tom-ik współczesnego :) (ale już wystarczy)

ja nie mam nic przewko rownouprawnieniu aczkolwiek z obserwacji zycia zauwazylem ze czesto kobiety maja jakos wiecej parawa a czasem widac wyraznie ze niektore grupy feministek(w zlym znacczeniu tego slowa) zadaja calkowitej dominacji nazywajac to rownouprawnieniem , a przecie to nie jest ok wyzwac na solo(pojedynek walki) i obic ryj jakiejs kobiecie zgodnie z rownouprawnieniem , a wiekszosc kobiet chcacych rownouprawnienia i tak sie obrazi jak sie facet wepcha w drzwi pierwszy . a zdrugiej strony wyobrazcie sobie faceta w sukience zwiewnej :D jak takiego oceni wiekszosc spoleczenstwa ? tak naprawde nie chodzi o zadne rownouprawnienie i wojne plci , chodzi o to zebysmy sie traktowali jak ludzie . kobieta z natury ma wieksze prawo do pewnych rzeczy tak samo jak mezczyzna . chociaz jestesmy wszyscy ludzmi to jedna kobieta sie rozni od mezczyzny , przynajmniej ja widze roznice i nie ma w tym nic zlego a wrecz przeciwnie swiat istnieje dzieki tej roznicy .

Znałem Cię Jak kieszeń Bez dna Starłem się Z Tobą- Rzeczywistością Leżę na łożu Wiedząc już wszystko Nie da się Zdecydować O braku Ludzkich uczuć

Oryginalnie, jak to u Ciebie, ale bez utraty liryczności.

A ja mam wrażenie, że Ci z nas, którzy "przegapili pociąg" są ważnymi mostami łączącymi to, co było i się oddala, z tym, co jest i pędzi do przodu... To bycie "pomiędzy" jednak, nie pozwala przyporządkować sie w pełni jednej ze stron, powoduje podzielenie wiary na dwa kierunki i jej jednoczesne odczuwanie. To chyba wymaga wielkiej własnej siły, by jako most nie dać się rozerwać i właśnie w tej chwili sobie uświadamiam, że tą siłą musi być miłość... Dla mnie to trudny wiersz, ale warto było poświęcić mu uwagę. :) Pozdrawiam :)

1. Pitagolas półnagie myśli nędznie odziane sprzedawał wszystkim półdarmo prawie 2.1.Sofoklec (wierszyk ubezdźwięczniony) mądry jak sofa pseudo-filosof klecił mandrony gdy ruszył głową *mandrony - "mądre" androny 2.2. Sowokles (wersja udźwięczniona) gdy dziób otwiera każdy zamiera inaczej gleba 3. Barystoteles same mądrości wpadały do głowy gdy wlewał do niej olej wyskokowy 4. Platfon wtem go oświeciło więc po dziś dzień goni cień za cienia cieniem w jaskini z urojeń

Nareszcie Naprawiam wszystko powoli, głowa już nie boli. Mogę chodzić swobodnie, siadać sama wygodnie w fotelu nie w wózku, Nie leżę ciągle w łóżku, Nareszcie wolna, swobodna od wschodu do zachodu dnia Ha.