Ranking

pewnej poetce gdzieś w Karkonoszach zrobił się nagle kołtun we włosach razem z nim spała aż zbaraniała i teraz laską jest w Merynosach

gdyby przy każdym upadku nie łapała tak łapczywie nie czułabym że mnie chce zachłannie boleśnie cierpliwie jak matka z imienia opieramy się czasami testując grawitację odpychamy i tęsknimy do jej wypukłych wzgórz i łona pradolin z góry świat wygląda inaczej a potem wracamy ona zawsze przygarnie dzieci na swoje twarde lądowanie niejeden zginął za nie gdyby nie matka ziemia poleciałabym w nieznane jak obca planeta *Pamięci tych, co zginęli dziś na lotnisku w Chrcynnie. Dwóch pilotów wiatrakowca.

Krzyk wydobył się z ulicy ostry ton bezradności przeleciał tuż obok potem zginął w tłumie nikt nie zareagował trwa dochodzenie czy udało mu się kogoś przeszyć

Pieski twój raj: dwie miski – na wodę i karmę, a co rusz to nie wolno, na smycz i na spacer, odzyskać co utracone, na wierzchu pieczęć postawić, większość czasu zwinięte mieć w kłębek - - tak z grubsza to wszystko. A gdyby cię tak z raju wygnać: wziąć twoją głowę, tobie łeb na karku mój zamocować i wszystko co się z nim wiąże, choćby strach co w przyszłość wybiega, znając koniec? Lecz spójrz tylko co mógłbyś robić: pisać wiersze, albo kłamać ludziom w oczy, lub najpokrętniej sobie, pić alkohol żeby odprężyć nerwy, rano mieć kaca, za to móc oddech odświeżyć. Nareszcie poczułbyś się nagi, chodził w futrze innych zwierząt, czuł wstyd, rozpoznał co okrutne; lecz wciąż mógłbyś, naturalnie, rzygać na ziemię, choć nadaremno próbował zwrócić jej siebie. Więc teraz uważaj, bo oto biją werble: wraz z moim łbem na karku dostałbyś sumienie, (a nie jak zwierzę bez niego żył sobie dotąd) co ty na to? A jakby się niebo rozrosło! A w jaką dumę mógłbyś wzlatywać podniebną, wierzyć w boga i czytać jakąś księgę świętą, lub napisać, ogłosić, że jesteś wybrańcem, wariować od pytań, bez odpowiedzi na nie. Nie zasłużyłeś sobie, żeby być człowiekiem, nie zrobiłbym ci tego, nawet gdybym wiedzę posiadł jak. Po czubek nosa stuprocentowym pozostań psem, i… nie rób tego człowiekowi.

Dokonałam dziś amputacji. Potłukłam kubek z naszymi zdjęciami, wyrzuciłam pluszowego słonika, spaliłam listy. Na półce już nie stoi książka, w której czarnym atramentem zapisano kłamstwa. Wycięłam Ciebie ze mnie. Czuję się trochę słabiej, moje dłonie drżą mocnej, a na nogach malują się nowe obrzęki. Wyrwałam Cię z siebie, a krwawiące kikuty przypaliłam rozgrzanym żelazkiem. Jest mnie trochę mniej i gorzej się czuję. Myślę, że to nie przejdzie, nie zawsze można przeżyć bez kawałka siebie.

wiatr powiedział echo przytaknęło życie potwierdziło że oboje mają racje że świat bez nich nie byłby światem człowiek gór by się nie bał las nie byłby lasem wiatr powiedział echo przytaknęło i niech tak będzie nie psujmy tego

A gdy odejdę gdzieś w nieznane, za siódmą górę, morze, rzekę, czy moje wiersze zapisane prowadzić będą mnie za rękę? Czy pójdą ze mną spocząć w grobie? Czy wzlecą w górę niczym ptaki? Bo ja już więcej nic nie powiem, nic nie przeleję już na papier. Jeżeli taka wola nieba, to zanim zacznie dzionek świtać, niech lecą tam, gdzie jest potrzeba, gdzie ludzie pragną wiersze czytać. MG

Syczący w przykurczu, w podziemnej szczelinie, nastroszył futro w kolorze betonu Szczur. Obywatel tego miasta. Ponad nim, choć z góry spogląda to jeszcze żałośniej prowadzi się gołąb, co grucha i zaraz Na pomnik papieża nasra. Chodniki zamieszkuje natomiast trzeci rodzaj szczura blady i czerwonooki, zamyślony nad niczym Lecz najbardziej w środku szary. Samiec alfa. Protoplasta.

Dobre chociaż bardziej przypadło mi dzisiejsze ogłoszenie :)

Mam, a właściwie miałem znajomego (bo nie wiem, gdzie wyemigrował lub się przeniósł z Warszawy), który był instruktorem skoków spadochronowych. Ogromne doświadczenie i charyzma, a jednak raz spadochron otworzył się zbyt późno. Tadek przeżył, ale niewiele brakowało. Prawdziwy twardziel, z obiema połamanymi nogami, o kulach szedł bardzo powoli, z zaciśniętymi zębami, ale i uśmiechem od ucha do ucha do ołtarza. Nieprawdopodobny widok, bo nie tylko narzeczona, ale prawie wszystkie panie moczyły łzami posadzkę w kościele :) Nigdy wcześniej, ani później nie byłem na takim drugim ślubie. Czasem Matka Ziemia bywa jednak łaskawa. Dzięki za wiersz i przypomnienie tej historii. :) Pozdrawiam.

No niezłe, choć momentami ociera się o kicz :)

To niesamowite, bo byłam przekonana, że ten wiersz już kiedyś czytałam...A dopisek wskazuje, że to wiersz dzisiejszy. Dobrze Ci wychodzą takie spontany (pamiętam ten o pożarze katedry w Paryżu).

Dziękuję i czekam cierpliwie :)

Wschodem powiek Rozniecasz pożar Pomiędzy gwiazdami Jesienny chłód Lunatykuje dotykiem ciepła Magicznej obecności tej duszy Twojej energii nadprzyrodzonej Dzień nas zwabi Za swój horyzont Za granicę nocy Ostatkiem granatu Purpuru gęstych chmur Klaudia Gasztold

Całkiem, całkiem ... emocjonalnie. Może jednak "cię" pisałabym z małej litery... Wyrzuciłam interpunkcję. Zobacz. Tak sobie czytam. :-) dokonałam dziś amputacjipotłukłam kubek z naszymi zdjęciamiwyrzuciłam pluszowego słonikaspaliłam listyna półce już nie stoi książkaw której czarnym atramentemzapisano kłamstwawycięłam ciebie ze mnieczuję się trochę słabiejmoje dłonie drżą mocneja na nogach malują się nowe obrzękiwyrwałam cię z siebiea krwawiące kikuty przypaliłamrozgrzanym żelazkiemjest mnie trochę mnieji gorzej się czujęmyślę że to nie przejdzienie zawsze można przeżyć bez kawałkasiebie

Co tam się w tej Warszawie wyprawia ;) ale poświęcenie ze strony artysty, zimno jak cholera, wszyscy okutani w swetry, kurtki, czapki; nie ma lekko w byciu prawdziwym...

Cóż, że wybrane śmierdzące ręce gdy nieśmierdzących groszem jest więcej

Nie napiszę, że mi przykro, bo bym skłamała Uważam, że to nonszalanckie popisywanie się, jest bardzo nieudane. Kogo tu obchodzi jakie dziewczynki lubisz.

Marcinie, jeszcze czekam na informacje. Dam Ci znać jak uda się coś ustalić.

@Magdalena ładny utwur pozdrawiam zk