Ranking

wybacz mały poślizg spóźniłem znowu się nie wesele tym razem a pogrzeb moich ambicji leżą głęboko zakopane nikt nie odnajdzie ich rzucam ziemi garść ktoś położył kwiat zamyślony stoję sił już brak zawsze i wszędzie wszystkich zawodziłem grząski grunt nic tu po mnie zapadam się

nie na dwóch a na czterech karłowatych nóżkach stoi wciśnięta w kąt nowatorskiej kuchni ostatni użyteczny mebel tak lubi o sobie myśleć szczególnie nocą gdy zjawia się człowiek nie dość że głodny to jeszcze torturowany bezsennością czuć wtedy jeśli się dobrze wsłuchać że w jednolitym krzyku białej szafy skupiła się cała tragedia bo komuś zachciało się o trzeciej w nocy kabanosa

im więcej możliwości tym wybrać trudniej myślisz prawdziwe jest proste toastu kieliszek słowa spóźniony wieczór rozpięte kluczami ptaki starsi mówią że dusze w zasadzie ich czarne anioły rozplątane myśli nie dogonią miedzianej obręczy proste jest mądre słowo arcydzieło początek mocy połysk noży zapach pustej butelki życie gdziekolwiek jesteś w cieniu w słońcu u kresu na granicy

słowiańska dusza, gorąca krew wielkie marzenia i morze łez z szablą do przodu to zawsze my lecz wspólnie działać to nie chce nikt walczyć zdobywać wciąż żywioł nasz kto wrogiem był pokazał czas my romantyczną lubimy grę lecz pozytywizm to raczej nie od źródeł Łaby po dym Kamczatki dalej Słowianie rozdają karty od Adriatyku po Bałtyk zimny akcent słowiański- nie żaden inny gdyby Słowianie jednością byli trzy /czwarte świata by już podbili ale niestety historii treny wszczepiły wszystkim niezgody geny jedno nas łączy- życie lubimy dużo pijemy dużo tańczymy zabawa dla nas to nektar duszy do ciężkiej pracy trudno nas zmusić często do władzy alergię mamy ale za wolność życie oddamy i wtedy jednym głosem krzyczymy dzisiaj zginiemy lub zwyciężymy słowiańskie dusze gorąca krew lubimy wszyscy zabawę śpiew pełne kielichy muzyczne tło a może życie to właśnie to ?

w niektórych przypadkach rzeczywiście daje się to zauważyć, jednak kompletnie się z taką tezą nie zgadzam :)

białe firanki, muśliny, mgły... łagodzą ostre pejzaże chronią twoje oczy przed okaleczeniem prawdą

wyciągam rękę dotykam twojej dłoni zimna wyciągam obie ręce zamykam w nich twoją dłoń zimna unoszę twoją dłoń przytulam ją do serca zimna podnoszę z piasku kamień obmyty morską falą zimny zamykam kamień w dłoni nakrywam drugą dłonią ciepły wyciągam rękę dotykam twojej dłoni zimna

Niewinne dziecko, którym kiedyś byłem Bez trosk rzekomo biegające w słońcu Nie znam cię, nie wiem o czym chłopcze śniłeś Mam swoje życie wokół mnie płynące Chmurny młodzieńcze o tysiącu marzeń Miłości, chwały lub śmierci pragnący Nie myśl, że tęsknym okiem w przeszłość patrzę Mam swoje sprawy i plany bieżące Młody mężczyzno pewny swoich racji Ufny w swe siły, do celu dążący Jesteś już cieniem, nic dla mnie nie znaczysz Wiatr mam we włosach, a na twarzy słońce Starcze niepewnie stojący nad grobem O czym tam dumasz, za czym się oglądasz Porzuć te zjawy, wszystko już za tobą Przed tobą nicość, śmierć spokój niosąca

naderwane ścięgna zerwane mięśnie już nic nie trzyma nas razem może siła rozpędu albo przyzwyczajenie kto to wie ten który mógł to pozszywać połączyć na nowo zamknął swój warsztat

To uczucie może się sączyć kroplami ale nie rozwiąże problemów choćbyśmy stali za ręce przeciwko całemu światu bo każdy się spotka ze sobą samym gdy minie  Ta chwila. 

Już koniec lata, więc witam jesień, serce wypełnia góra uniesień i nowe życie, i nowa droga, lata nie szkoda. Po cóż bym miała sierpnie żałować i lipce czule w oczy całować, przede mną jeszcze wiele wspomnianych, wyczekiwanych. Przyniosłam z lasu wrzosy złociste, włożę do dzbanka, niech mi zabłyśnie, jesiennym światłem w domu zaiskrzy, niechaj się ziści. Radość, nadzieja, szczęście i plany, niechaj się spełnią Boże kochany, by ludzi szczerych spotkać na drodze w smutnej pogodzie. 18.09.2018r.

zmierzch zapadł szarobłękitną płachtą lodowe bańki wypełnia kręcony sodowy ogień w powietrzu słodko-słonym jem śmietankowe lody nad pomostem się wznosząc lotnym krokiem księżycowym

Życie bywa przewrotne dało ci morze, gdy chciałeś krople i nie przestając się zgrywać szepnęło -Czas nauczyć się pływać. z inspiracji @beta_b pt. Pragnienie

Diamentowy atom radości upadł na posadzkę, rozbił się jak co dzień i tysiącem elektronów siły szczęścia częstuje otoczenie. Już czuję falę uderzeniową mocy anielskiej w powietrzu. Już wdycham powiewy wzruszeń i autoironicznego humoru. Ogarnia mnie błoga radość. Zza ściany dociera śmiech, szczęście dotarło też tam. Śmieją się małe dzieci i rodzice ogarnięci atomowym wybuchem... Dobrze, że to codzienność. Ze szczęściem lepiej - nie przesadzać - Łyknę płynu Lugola, lecz tylko trochę, po to by zachować zdrowy rozsądek. Świat jest PIĘKNY.

wolę jednak jesień wiatr wtedy po liściach podmiata mi do pyska kasztany i żołędzie kiedy przy nich siedzę albo leżę do jutra jeszcze spadną świeże

Płonące ciernie róży Natura dziś urodziła dziecię z innego wymiaru, różę o kolcach płonących, co ciepłem uczucie ogrzeją. Jedyna przyszła na świat, co swą dobrocią chce grzać. Płonące ciernie rozniecą chwilę, serc tańczących tango. Dla zakochanych ciepło róży wznosi aurę błogości, drży w strunach niewidzialnej gitary zakochanego grajka. Róża spłonie w poświęceniu, dzieląc się ostatkiem sił i wiedząc, że uniosła na ziemi wysoko, to co tak piękne... - Uczucie, że jest ktoś obok.

czy wybaczysz mi mały poślizg znowu się spóźniłem nie wesele tym razem na pogrzebie byłem moich ambicji zakopałem głęboko nikt ich nie odnajdzie rzuciłem garść ziemi ktoś położył różę stałem zamyślony nie mogłem już dłużej więc przybiegłem do ciebie wybacz to spóźnienie grząski grunt mnie chłonął uratujmy siebie Jak Ci się podoba moja wersja Twojego wiersza?

Jesteś pewny tego przecinka? Jest taka zasada? Bo jakoś mi tam nie pasuje, ale jak trzeba, to postawię. A tak po za tym, to bardzo dziękuję za miły komentarz. Cieszę się, że podobasię :) Pozdrawiam

WarszawiAnko, rozumiem Cię bardzo dobrze z tymi zasłonami... A z tym ślubem...wyobraź sobie, że dopiero po napisaniu wiersza gdzieś tam w tle wyobraźni pojawiła mi się też suknia ślubna.. ona też przesłania...pożądanie, ból, śmierć... etc. Również pozdrawiam

Bardzo dobrze - byle do przodu :) Dla mnie - trochę zmieniłabym układ wersów. myśli zwiędłych i słów zostawię je zapomnieniu Zlikwidowałabym wielokropek na początku. Pozdr.

Niech będzie, że notatka z pamiętnika. Jak najbardziej. Pozdrawiam

Piękne. Może być źyciowym mottem. Ślę uśmiech:)

Zdolna jesteś :)

Więc proponuję: dłońmi owija ciało subtelnie Co Ty na to, Justyno?

Jestem smutnym człowiekiem, taką mam chyba naturę, ale dużo przeżyłem w życiu i często to daje o sobie znać, właśnie w poezji. Dodatkowo lubię ten stan, a mrok mnie w jakiś dziwny sposób zaciekawia, co często przekłada się na mroczne tematy moich tekstów. Nie zawsze jest tak, że gdy piszę smutny, depresyjny tekst, to jestem w tym stanie emocjonalnie, często tekst dotyczy samych myśli, które nie wpływają na nastrój ( dotyczą przemyśleń) Ale dziękuję za słowa otuchy mimo wszystko. Pisząc to, co napisałaś, ukazujesz wrażliwość i otwartość na drugiego człowieka, to wartościowe, szczerze dziękuję Ci za to. Pozdrawiam.

a może bym tak Kochanie napisał do Ciebie dawno tego nie robiłem oddycham wspomnieniem w ten duszny dzień przedwiośnia patrząc na błyszczące dachy szarego miasta z naszego małego balkonu na ostatnim piętrze tu kawa poranna i żytnie bułki z dżemem pamiętasz wieczory przy świecach przegadane noce śmiechu garść konewka łez nie czuję skropionych rosą rzęs nie słyszę szeptu Twoich stóp nie czuję już nic dlaczego zamiast Twojej dłoni obejmuję tęsknotę i żal