Ranking

kiedyś nie chciałam, lecz teraz już wierzę że miło się siedzi nad pustym talerzem nietknięta zarazą biel porcelany roztacza widoczek jak malowany obraz wyśnionej bliskiej przyszłości tytuł obrazu: skóra i kości miło wciąż czuć że się ma zimne ręce wychodzić z domu w krótkiej sukience tak miło jest w końcu wygrzebać się z cienia i w oczach dostrzegać ten błysk przerażenia (a niech się boją, są obrzydliwi są brudni skażeni za bardzo żywi) i czuć się lekko jak biały motylek odlatujący w niebyt co chwilę element zbyteczny to mnogość głosów uciszmy je garścią wypadłych włosów hamują nasz pociąg ku pięknej przyszłości następna stacja: skóra i kości tak miło jest patrzeć codziennie w lustro gdzie było pełno - dzisiaj jest pusto wciąż tyle mieć miejsca choć ścieżka się zwęża i wciąż tracić balast i wciąż gubić ciężar miło gdy żebra wystają tak ładnie biały motylek już nigdy nie spadnie zawieszać poczucie winy na twarzy a w środku o stacji następnej marzyć spojrzenie odrazy na ścianach duszy skrapla się tylko, niczego nie ruszy i każda dusza rozpływa się w sobie kolejnym kaloriom tańczy na grobie i każda ci powie, że jak ma być szczera, to czuje się piękna. i chuj, że umiera

same dziewczyny jak widzę, ale też mi się podoba, bo: wcale nie chrapię to zaszeleścił papier po zamknięciu laptopa i twój advocaat strzelił mi do łba gdy w twoich stopach odnalazłem się ech ty niesforna ;)

przytul mnie jeszcze niech się twoim dotykiem dopieszczę ciepłem owinę jak kołdrą z puchu w zimę rozgrzeję krew w dłoniach i stopach tylko proszę nie chrap i zamknij laptopa

może czyta, lecz tego już nie wiem braknie sensu by ważyć, gotować stygną puenty, gęstnieje zwątpienie boli życie i ręce, i głowa widać nie ma w tym nic szczególnego, przyznasz, głupio do siebie wciąż gadać więcej świeczek nie będę zapalać i naczynia nietknięte poskładam wreszcie puka nieśmiało świt w szybę, wtem rozsądek cichutko zaskomlił ile razy mam jeszcze powtarzać? zostaw wiersze, to szybciej zapomnisz

Mój dom będzie romantyczny, ze świerkowymi drzwiczkami, podłogą z bukowych desek i pomalowanymi na kremowo meblami. Nocą będą świeciły duże abażury sięgające rozłożonych kołderek, na których będziemy szaleć, a kwiaty, listki będą ciemnozielone, cytrynowe i pomiędzy nimi widoczne kolejne drzewko. Idealnie pasuję, smakuję tymiankowe chipsy i jeżyny. W ogrodzie z Tobą kawa w starej ceramice niebieskiego dzbanuszka. Wypieścisz wszystkie łodyżki i cegiełki dla mnie.

przygniata pusta kartka wyschły morza od płomieni nowych zniczy tylko serce nie przestaje krzyczeć

uchylam drzwi pamięci odkrywam zapomniany pakt przymierze niepowrotnych zdarzeń nazwisk twarzy werbuję pokusę do zadawania pytań do szukania podobieństwa w toni wyobraźni wtedy pragnę jednego umysł niech się stanie tarczą nie rwącą strugą czasu wchodzę w spełnienie / choć niewielu jest takich/ do którego zostałem wezwany z wolą trwania przy swoim i ciągle nie mogę znaleźć sposobu na roztargnienie rozwiewające niezapisane kartki

Składam się ze słonych kropel wody szczegółów, tajemnic na kawałki wycinane z gazet momenty, chwile się rozpadam zniszcz mnie, połam potem na nowo posklejaj krzycz i znikaj razem z trzaskiem drzwi wróć, złap za rękę przyciągnij i utul wrażliwością do snu zmień mnie taką zaakceptuj uratuj lub utop i bądź ze mną na dnie

tylko on - przyjaciel z dzieciństwa - zawsze cierpliwie słucha tego co mówię czyli skarg tylko on nawet dziś nie używając słów ostrych jak nóż tylko on - mały ale o dużym sercu miś z którym rozmawiać znaczy być kimś

No nareszcie doczekałam się wizyty panów „W sypialni” Bo my tu same dziewczyny powoli już się nudzimy :) Janko dzięki za wizytę mało brakowało, ale myśle ze uszedłeś cało :) radio wizyta w sypialni czasami dobrze robi - tak między wierszami :) Nawet Marcina tutaj przywiało :) lecz jak to marynarz - zostawił serduszko i tyle go widziano :)

Cisza może być czasem piękna, ale gdy jest jej za dużo głowa pęka. Od tej ciszy człowiek zdurnieć może. Ach ta cisza, kiedyś mi jej pewnie brakować, będzie, jednak teraz jest jej za dużo. Gdy krople deszczu uderzają o szybę, Cisza wciąż trwa i trwa jak natrętna mucha, Słyszę wyraźnie tykanie zegara. Jak sąsiad po schodach wchodzi, Ach ta cisza lepiej mi było jednak bez niej.

Witam - no to dobrze trafiłem z wierszem - muszę się pochwalić że ja również mam dwa medale za ukończenie dwóch Warszawskich maratonów - kiedyś dużo biegałem teraz zdrowie nie pozwala a szkoda bo to była fajna przygoda. A owe maratony to chyba dziewiąty i dziesiąty - a medale wręczała św.pamięci pani Irena Szewińska i pan Hopfer świetny dziennikarz sportowy pobity przez komunę w areszcie w stanie wojennym - co pózniej skutkowało śmiercią. Dobra nasza już kończę. Jeszcze raz dzięki że wpadłeś. Pozd.

zajrzałem i przeczytałem - były maratończyk

Marcinie, dałabym jeszcze tytuł, np. cisza, po prostu, bo miniaturka, z tym nieustającym krzykiem serca w puencie, działa na wyobraźnię. Pozwolę sobie zasugerować, jw. Decyzja należy do Ciebie... :) Pozdrawiam.

Fajne i bezpretensjonalne narzędzie dla tworzących poezję np. lingwistyczną czy wizualną. Ale też dla innych osób korzystających ze swojego daru dysleksji. http://dislectika.nl/ Krój pisma wykorzystywany był już przez Muzeum Pana Tadeusza Ossolineum w 2016 roku przy wydaniu katalogu do wystawy "Nieczytelność. Palimpsesty" (wyborne zestawienie wyrazistych przykładów, instalacji, poezji haptycznej i wizualnej, w tym np. pisania bezznaczeniowego), a w 2017 przy okazji konferencji o twórczym potencjale dysleksji (to dopiero!).

A ja nadal uważam - i zapewne nigdy zdania nie zmienię - że jakakolwiek ocena - w formie gwiazdek, plusów czy minusów, przynosi same straty dla atmosfery forum. Naiwni tylko mogą uważać, że wśród nas są sami "prawi i sprawiedliwi" - to było, jest i pozostanie utopią, oraz "wodą na młyn" świetnie czujących się w TWA. Przecież to już teraz widać, jak "radosną" jest wymiana ocen pomiędzy "TWArzowcami". Powtarzam zatem jeszcze raz - odejdźmy chociażby na trzy miesiące od możliwości oceniania innych - oprócz merytorycznego komentowania - bo ono jedynie pokazuje prawdziwą twarz komentującego, wobec wszystkich obserwujących.