Ranking

po cichu nic nikomu nie mów że umieram chcę tak odejść tak jak żyłam chwile zbieram uzbierałam garść doświadczeń na wyprawę wspomnień garść na chwilę jako strawę nie spakuję nic do pudeł nie zobaczą nic nikomu nie mów chyba że zamilknę chyba że zapłaczesz

ciepłe powietrze policzki okleiło różowe od bezwstydności para nie zamarzała skraplała się wino jak woda i znikała w transcendentalności szeptów ściany się nasłuchały dreszcze z ud spojrzeniem zbierały słodycz w kąciku ust pachniała bzem codziennie rysuję odbicie ust na szyi twojej zaschnięte strupy z krwi za źrenicami goję i było więcej cudów i więcej zmartwychwstanie a po nim niebo miękkie miłość w biało-czerwonej sukience świat z delikatnością motyla uklęknął w mojej ręce

Podoba mi się obrazowanie w wierszu, bardzo ciekawa metaforyka, erotyk ulotny, ale też nie nazbyt pruderyjny, właśnie takie lubię :) Rymy generalnie mi nie przeszkadzają, może poza bezwstydności-transcendentalności, tę "transcendentalność" można by zastąpić słowem "transcendentnie", ale to moje widzimisię. A tutaj widzę różowe powietrze :) Choć można inaczej, ale ja wolę tak widzieć :) Pozdrawiam :)

Wiktorze, czytam tekst "jak tasiemkę": po cichu - nic nikomu nie mów że umieram, chcę tak odejść - tak jak żyłam, chwile zbieram. ale jak czytam odrębne wersy - pojawić się mogą inne interpretacje: Po cichu nic nikomu. Nie. Mów, że umieram. Chcę tak odejść. Tak. Nie wiem czy mam rację. Przy różnym czytaniu drży lęk i w różne potrzebu uderza. Pewnie można umierać bez lęku, ale słyszałam, że spokój przychodzi z ostatnim oddechem. Ale to za dużo na dzisiaj dla mnie. Zostawiam i ciepło pozdrawiam, bb

Janku, w rodzinie ktoś mi umiera. Trzy dni dał lekarz, maksymalnie. Głowa młodego człowieka a ciało zepsute koszmarnie. I tradycja, że się nie mówi o złych rzeczach, bo po co martwić zdrowych.

jeszcze nie jeszcze nie teraz zbyt piękne jest przed tobą życie za mało śladów by je zacierać świateł półcieni dróg których nie znasz czas ich pilnować by sens nie wyciekł więc nie umieraj nawet w wierszach na kartkach w złości albo w żartach chyba że z kimś na niby nieraz chciałabyś umrzeć ot tak ze szczęścia

czasem złe nas spotyka w piękny dzień w ogrodzie gdzie kwitną kwiaty szemrze strumień ktoś ci mówi podłe słowa zapamiętujesz je na zawsze i zapamiętujesz dzień że było pięknie przez to jakby boleśniej jakby ktoś zadrwił w dwójnasób nie sposób uciec od tego przez resztę życia plącze się pod strzechą jak dokuczliwe echo i już nawet nieważna treść kto mówił i po co ważne że w pięknym dniu zło się wkradło do serca przemocą

Sama prawda, Kredensie. Kiedy jest pięknie i człowiek jest pełen najlepszych uczuć (szczęścia, zachwytu, życzliwości dla wszystkich, miłości dla całego świata), a tu nagle ktoś go zrani - to boli okrutnie i rzeczywiście jest to gwałt na uczuciach. Jeśli trzeba powiedzieć komuś coś przykrego, to trzeba umieć to zrobić tak, żeby jak najmniej go zranić. Ale niektórzy wolą działać przeciwnie - tak, żeby właśnie jak najbardziej zabolało.

Bo wiersz jest dobrze i jasno napisany. :)

Czasami każdy jest humorzasty, byle na zawsze już w tym nie zastygł.

Szacunek kieruję w Pani stronę, za normalne potraktowanie tej publikacji i powyższe słowa. To znacznie więcej, niż moglam oczekiwać po wpisie utrzymanym w konwencji żartu. A 6, chyba się niedawno odświeżyla. Wyrazy serdeczności i uśmiechu ☺BezA

na okonia trzeba mieć oko i otwarte serce szeroko trzeba mu wybić z głowy humorki by się obrażał tylko we wtorki i jeszcze często niech nie marudzi to może kiedyś wyjdzie na ludzi Fany wiersz napisałaś Oxywio. PozdrawiaM.

dobry wiersz właśnie ulotny , nie każe się zastanawiać , nie jest oczywisty napływa falą skojarzeń za pomocą tak a nie inaczej dobranych zwrotów . Mnie się podoba , rymy też mogą być moim zdaniem pozdrawiam Kredens

nie ważne czy mąż czy żona każdy ma czasem weekend okonia

gdy na okonia nie starcza słówko, potrzebny haczyk, z gibką rosówką, lub nawet dwiema, by w rytmie cha-chy wzmogły apetyt w nim - na tej daczy. ważne, by się seksownie wiły... okoń se vrátí - rozkoszny, miły.

Bardzo trafnie ujchwyciłaś problem wpływu destrukcyjnych bądź przykrych emocji na życie ludzi. Podoba mi się :)

Niektórzy w Wielkanoc idą do kościoła ze święconką po prostu dlatego, że taki jest stary, ludowy zwyczaj. Inni może wierzą, że jest to najważniejszy dzień w roku na pójście do kościoła, bo jeśli nie poświęcą koszyczka, to przez cały rok będzie ich męczył głód lub choćby niedostatek?... A czy są tacy, którzy robią to na pokaz? Nie przypuszczam. Świętoszki pokazowe raczej chadzają do kościoła co niedziela.

Ja też do tego zmierzam. Dla mnie pisanie mieści się w ramach pełni życia, jak najbardziej prawdziwego. Pisanie nie odrywa mnie od życia ani go nie zafałszowuje. Piszę o życiu tak, jak je odczuwam i widzę. Ale oczywiście im lepiej człowiek pisze, tym pełniej żyje w tym pisaniu. Pozdrawiam Cię i życzę sukcesów na niwie poezji.

no , ale się żonom dostało! pozdrawiam Kredens