Ranking

wszystko było jedno takie normalne co chodzi śmieje się smuci kocha ponad zwykłą więź potem już kulejące ale jedno nawet jak zamknęło nas w czterech ścianach z dala od sal kinowych od alejki grabowej w parku Kajki od przyjaciół na tarasie w Linówku żyliśmy w tej dziupli jako jedno dni nam nie płynęły - czołgały się wśród labiryntu trosk twojego bezsłowia ciągłych przytuleń między skrawkiem słońca - od strony balkonu a bladym światłem księżyca - raz w małym raz w dużym pokoju ale wciąż byliśmy jedno dopiero w tę noc - wrześniową gdy niespodzianie cichutko znikłaś we śnie i ono przepadło bez śladu teraz okna i drzwi rozwarte na oścież klatka stoi otworem jednak nie wyfrunę z niej przykurczone skrzydła może rozpostarłbym szeroko ale nie ma gdzie i po co lecieć chyba że za tobą 23 - 30.10.2017 Wiktor Mazurkiewicz

Człowiek w bólu się rodzi i ból po sobie zostawia kiedy nagle odchodzi zostaje krwawiąca rana szybciej ona się goi gdy długą pokonał drogę ale jak skończył wcześniej pojąć niestety nie mogę panie boże, dlaczego zabierasz w połowie drogi często ludzi najlepszych co świat nasz zmienić by mogli może u ciebie w niebie tacy są bardziej potrzebni ale czy ty tak wielki nie możesz obyć się bez nich przecież mamy niewielu wierzących dziś w ideały co świat pragną zrozumieć poprawić dla wspólnej sprawy a śmierć drogę przerywa owija ich czarną togą bardzo chcieli iść dalej niestety martwi nie mogą śpieszmy się kochać ludzi oni tak szybko odchodzą pisał kiedyś Twardowski w klasztorze gwieździstą nocą może ksiądz się pomylił może nie kochać ich wcale oni szybko odchodzą pustka i żal pozostaje

cóż ja ci mogę wyznać w lutym gdy polubiły się śnieg z deszczem marazm rozgościł się i utył a śpik ziewając szepce jeszcze przybrudził śnieg się na ulicach z nieba na głowy siąpi szarość najlepsza książka nie zachwyca to co przyjemne zda się karą na domiar złego łamie w krzyżu apsik powierci ostro w nosie barometr biesi się na niżu nic nie pozwoli wygrać lotek otula ciepłem melancholia z kątów wyłażą sentymenty a rozsypana z kropli kolia wisi na drzewach rynnach smętkiem cicho schodzimy z życia sceny pod parasolem chyląc skronie idąc aleją mgłą giniemy listy płac nie ma - tylko koniec

Jesień budzi w nas wspomnienia melancholią myśli tka śle tęsknotę i westchnienia na uczuciach naszych gra. Gna nostalgię wieczorami powiew zmierzchu jesiennego, gdy szaruga za oknami w ciszy domu rodzinnego. Zasiadamy zamyśleni w przytulnym swym ciepłym kątku i sięgamy rozmarzeni do najskrytszych myśli wątków. Myśli barwne wybieramy czując niemal zawrót głowy, wyobraźnią nakrapiany obraz myśli kolorowych. Niech się kropla nie zmarnuje przelewamy myśli wątek na kartkę nim wyparuje tak dyktuje nam rozsądek.

Szkolne przyjaciółki z miejscowości Miały, dziecięce zabawy sobie wspominały. -- Grasz w niebieskie? -- Gram. -- Masz niebieskie? --Mam. I jedna drugiej pokazała... migdały.

za namową Bożenki przeniosłem Kto listy cudze czytuje, ten jest ewidentnym zbójem. i czy on tego chce, czy nie, spotka go kara - niech wie. Niech pomyśli ten wielki gagat, gdy w cudze sprawy nos swój wsadza, wcale do prawdy się nie zbliża siebie i innych on poniża. W swojej zazdrości i w zawiści niech raz przynajmniej on pomyśli. A nuż się dowie prawd niechcianych, poczuje jak ten złamany. Jeśli w porządku wszystko pasuje, sam się okaże wielkim zbójem. Kto listy cudze czytuje, Ten jest ogromnym zbójem i czy on tego chce, czy nie, sam siebie ukarał – niech wie. uprasza się czytelników o niezamienianie liter zb na ch

Dwie liczby między nimi plusik.Równanie jest proste - tak mi tata mówi.gdy tłumaczy cierpliwie przesuwa kasztany.Mi się liczyć nie chce, ciekawsze są ściany.Czasem mucha przeleci skrzydłami pomachalecz ona nie brzęczy tak bardzo jak tata.- Liczysz? - pyta, a w głos wkrada się chrypka.- Siedem - odpowiadam, lecz trochę za szybko.Na czole ojca zmarszczek pełen krater,w nerwach łapie za pióro i nieziemsko sapie.Trud na jego twarzy widać całkiem wielkilecz jeszcze nie wybuchł, więc patrzę na żelki.Równanie, odpowiedź - jak mantrę powtarzai szlag już go trafia, i jasne cholery. Wreszcie wzrok mój spoczął na kartce i z triumfem mówię - wynik będzie cztery

I. Tata: zapach fiołków kwietniową porą Prawie tego nie ma co nad podłogą się snuje ametystową mgiełką Smutna twarzyczka elfa z ostróżką wygiętą do pomarańczowej łzy otarcia fiołkowego policzka Woń zielonej ziemi albo zieleni ziemistej czyli byle jakiego deszczu - do momentu gdy znów wybuchnie zapach ten zagarniając falą upalną. Nicość II. Mama: Fioletek :( Fiołkowy zapach mamy z jej chusteczki do nosa spłynął w liliową apaszkę Na niej odcisk palca nigdy niedoprany małej jak skrzat Engelchen Do osnowy wytarte wspomnienie przeziera szarym fioletem bo też życie tak szybko płynie - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - U góry ałyczą jaśnieje kwiecień fiołki na dole i nawet nie w pąkach róże

Było bodajże 50 na osobę, teraz jest bez ograniczeń.

nie byłam tu od wielu dni czas się trochę napracował chociaż przewidywalnie liście cicho spadają kwitną kwiaty jesieni u matki nic nowego przewidywalnie demencja postępuje filcowe kapelusze zjadają mole matka i jej epoka odchodzą psa w sposób oczywisty już nie ma w końcu to był też staruszek myślałam będę rozpaczać tymczasem nieprzewidywalnie pustka tak trudno znaleźć słowa w tym nieprzewidywalnym poczuciu nawet myśli ogarnąć dzieje się przewidywalne ale doświadczane tylko raz

Oj, chyba nie chcielibyśmy, aby akurat one nas leczyły :))) Dziękuję Czytanko kompleksowo :) i pozdrawiam wybiórczo :) s

pojawiam się pod inną ze śmiechem pełnym pokoju widocznie kościół potrzebuje nowego świętego nigdy nie zgrywałem myląc drogowskazy byłaś cała w kwiatki a potem przypadki chodzą po ludziach ponieważ miłość to error z każdego człowieka coś czyni poetę odczep się tak jest lżej wytrzymać ucieczkę w napór huraganu wcale nie jest łatwiej tylko znieść zapach głuszy i w ciepły powiew bez entuzjazmu gryźć ziemię odejdź unicestwiam tęsknotę i chociaż widziałem cię dzisiaj nad ranem milczę udając tak jak milczy czas a wieczorem..

tej kawiarni tak naprawdę przecież nie ma między zwrotki wmurowałam cztery ściany gdy deszcz pada albo zimnem liżą mrozy to gdzieś spotkać przecież trzeba się z kochanym w artystycznej klimat iście poetycki tam kanapę ściska w cieniu mały kątek jest cieplutka i pluszowa jak twe ręce my wtuleni do dwudziestej chyba piątej kiedykolwiek nam jest zawsze tam po drodze starczy stęsknić zaraz jesteś właśnie wchodzisz w oczach niebo w sercu kocham i nikt nie wie takie szczęście nie do wiary jacy młodzi tej kawiarni tak naprawdę przecież nie ma między zwrotki wmurowałam cztery ściany gdy deszcz pada albo zimnem liżą mrozy to gdzieś spotkać przecież trzeba się z kochanym 26.11.2006.

I died for beauty, by Emily Dickinson Pierwodruk, Czas a Wieczność, poemat X, 10 Indeks Johnsona 449 | Franklina 448 Dla piękna umarłam, ale było mnie mało Upasowanej w grobie, Gdy spoczął ten, co umarł za prawdę W pokoju przyrodnim. Gładko zapytał, dlaczego przegrana? „Dla piękna”, odparłam. „A ja dla prawdy — to jak dwoje; My bratanki”, zagadał. Jak krewniacy kiedy spotyka ich noc, Rozmawialiśmy poprzez ściany, Aż mech sięgnął naszych ust, I zakrył imiona.

jesienny sonet zamachał ogonem za wcześnie może bo jeszcze nie pora by groźny halny mógł szaleć w rotorach przeczesać świerkom korony zmierzwione już bliska celu w sukience złoconej jej nocne tchnienie zimniejsze jest coraz niedawno myślę że chyba przedwczoraj forpoczty władzę przejęły nad tronem dlaczego jednak srebrzystość nie złoto zwiastunem tego co siły zaburza w nieznane ścieżki słonecznie dni potocz niech zasmakuję w jesiennych podróżach u boku gasi bez sensu słowotok płatkami róża w niej chcę się zanurzać

na domowych deskach podfruwam to upadam na twojej dłoni w spojrzeniu jak pyłek przyjmuję uwielbienie mocno objęci wkładamy nasz skarb do albumu z żołędziem albo orzeszkiem

Głupi Pinokio dlaczego płaczesz czy rzeczywistość ciebie przerosła Dżepetto uczył trochę inaczej jesteś niestety zabawką losu w tej życia bajce szanse ci więdną prawda topnieje z wiosennym śniegiem dziś wszyscy kłamią lecz umiejętnie tobie niestety brakuje wiele mijasz się z prawdą widzi to każdy i na dodatek nos ci umyka jesteś drewniany i naturalny teraz zwycięża era plastiku lepsze zabawki na topie mamy piękne poprawne i uśmiechnięte kto kocha stare będzie przegrany rozgoryczony oraz wyklęty dlatego mała drewniana kukło przestań już płakać i w końcu zrozum nic się nie zmieni czasy są trudne świat prze do przodu znów idzie nowe

żal łzy ból czerń smutek i rozpacz odwieczny obraz malowany żałobą obraz ukryty w naszej pamięci który niby śpi a jednak dokucza zwłaszcza w dniu Świętych gdy zapalamy znicz pamięci

Belfano na dobranoc haiku dla Ciebie: przy blasku gwiazdy - miliony antenek snu dają odpocząć. Pozdrawiam.

Mimo że jesiennie smutno być nie musi - Pogodnie (w miarę) kameralno klimatycznie czarodziejsko wręcz. Elficznie - - - z liśćmi pod ramię w objęciach wiatru o zapachu fiołkowego golfu - - - Baszta brzozę zdobi płaci miedziakiem drzewinka choć jej listowie nawet nie tombak bo drzewo biedne być musi skoro nagość swej kory zasłania czarnym strzępkiem Ale za darmo błękit anemiczny milczący horyzontalnie i śpiewnie perspektywiczny osobliwie świecąc – płynie a płynąc - - - - - pierzaście rozsnuty - - - świeci niczym to Adagio jak gruszka złotą ulęgałką taki słodki a tak (bez)namiętny

"Piaskowe..." Czy haiku? Nie wiem :) Ale się rozmarzyłam tak jakoś wakacyjnie :-) No i... lubię króciutkie formy :-) Serdecznie :)))

Pod skorupą ziemi, twardą silną czaszkąjest mózg tego świata, czerwony z gorącato jądro planety, magmowy procesorco tą rzeczywistość sobie wyobraża.Bo wszystkie istoty są myślami Ziemiktóre wynikają po prostu z potrzebyzrobienia zlecenia, wypełnienia lukiświat się mimowolnie sam organizuje.Rzeźbi własne ciało, dekoruje lokummy jesteśmy drogą do jego "całości"Robotnice myśli w szarym ulu mózgu.Spójny obraz siebie - jedna osobowośćsolidna konstrukcja, potężny rezonansz której się wykluwa jeszcze wyższy wymiar.

Dzięki Kocie za te tłumaczenia. Jak widać tłumaczący różnie poradzili sobie z oryginalnym pierwszym zdaniem w którym PL mówi że zginął za piękno ale jeszcze "na dobre nie dopasował się do grobu", gdy obok położono osobę która umarła za prawdę. Przekłady te nie lekceważą myśli autorki lecz próbują oddać to, co oddać jest niełatwo. To po polsku brzmi koszmarnie stąd wysiłki autorów przekładu by pozostawiając sens nadać temu jakieś lirycznie brzmienie, Podobne z krewnymi którzy spotkali się nocą, co jest przydługawe, jeden przekład pomija krewnych drugi noc. Oba poprawnie tłumaczą "die for" jako umrzeć ZA, choć w pierwszym przekładzie umrzeć za piękno jest zamienione na umrzeć szukając piękna. Mnie taka podmiana nie przeszkadza. Natomiast koszmarne tłumaczenie słowo w słowo jak automat z naruszeniem sensu wypowiedzi oryginału mi się nie podoba. I co do tłumaczeń. wg mnie tłumaczenie jest UTWOREM (zależnym) więc nie powinno być przeszkód w zamieszczaniu go tu pod warunkiem że nie narusza praw autorskich oryginału.

Dzień dobry Bef, nie jesteś odosobniona w swojej niechęci do limeryków. Tym bardziej mi miło, że mimo tego tu zaglądasz i tak sympatycznie odebrałaś mój utworek. Starałem się tylko uczynić zadość konwencji gatunku. Dziękuję za Twój uśmiechnięty komentarz i pozdrawiam ciepło :) s

To chyba nie było o mnie bo: akceptuję i akceptowana jestem tolerancji pokłady też mam doskonałość mnie nie gubi, a w potrzebie i przyjaciół liczne grono mam ;) Dzięki Jacku :)

Oj tam oj tam... Dlaczego zaraz nieprzyjemnym. Ja to widzę tak: W wierszach tych "bezsenność" jest metaforą kogoś kto przychodzi i budzi namiętność tak wielką, że sen odchodzi. Pierwszy figlarnie przedstawia to bardziej metaforycznie, jako marzenia, drugi czyni owa "bezsenność" bardziej namacalną ro już nie marzenia a realna kobieta, wreszcie trzeci mówi że dla kobiety taka "bezsenność" to ktoś kto zapewnia nie tylko rozkosz ale i bezpieczeństwo. Więc w moim odczuciu wszystko to jest raczej wyjątkowo przyjemne.

Nie, dziękuję, ta bezsenność nie jest dla mnie - proszę pana bo co miałabym z nią zrobić w środku nocy całkiem sama? kocyk mój by mi zabrała i poduszkę ( nie daj Boże_) a i kołdrę mieć chcieć może w zamian nic by mi nie dała... ja tam wolę by bezsenność miała męskie ramię mocne by koszmary moje nocne jednym gestem strącić w ciemność. by mnie byle budzik dzienny nie pozbawiał marzeń sennych ;)

Kiedyś było łatwiej, prościej i czytelniej. Jestem za postulatami :) Pozdr.

Dziękuję, belfano, jestem zaskoczona aż pozytywnym odbiorem mojego wiersza. Pozdrawiam. :))

Złotą rybkę złapał żul co miał w życiu wiele ról i życzenie jedno miał przecież tak niewiele chciał nie chciał słyszeć, że brakuje jak on piwo znów kupuje cierpiał jak się ktoś naśmiewał gdy pod sklepem kasę zbierał złota rybka pomyślała żulom zawsze pomagała płetwy brzuszne naostrzyła szybko słuchu pozbawiła gdy promocja w rybnym była tłustą flądrę zakupiła pewna znana celebrytka a to była złota rybka szybko to zauważyła i życzenie wymyśliła swoją bardzo brzydką twarz widzieć chcę ostatni raz złota rybka pomyślała przecież to przysługa mała płetwy brzuszne naostrzyła i jej w oczy szybko wbiła też Pinokio farta miał gdy nad morzem smutny stał falę rybkę wyrzuciły oczy mu się zaświeciły na kolana przed nią padł a życzenie takie miał żeby nos mu nie rósł już jak on kłamać będzie znów złota rybka nie myślała język szybko mu wyrwała i uśmiechu też nie kryla no, bo to pirania była jeśli wierzysz w złote rybki możesz mieć wypadek przykry nie rozróżnisz nawet w wannie czy to złote czy piranie i pamiętaj, że marzenia zmienia często kąt spojrzenia dla osób(miłośników sportów ekstremalnych),które doczytały do końca polecam wersję śpiewaną

a za talerzem mały kielonek chyba pięćdziesiąt na oko zda się ciecz przeźroczysta o białej toni o swoim smaku i dobrej klasie wesprze żołądek w ciężkim trawieniu tej smażenizny razem z rzepakiem rozgrzeje gardło przywoła wenę powstanie dzieło nie byle jakie pozdrawiam

Marku, dziękuję. Nie uważam się za poetkę.Ten przydomek dostałam od ludzi. Dziękuję wszystkim, którzy tak uważają, to bardzo miłe i motywujące, ale samo to nie jest inspiracją. Dziękuję za radę dotyczącą pisania własnym rytmem. Podzielam Twoje zdanie, nikt nie jest w stanie przymusić czy namówić mnie do częstszego pisania, pomimo sympatii jaką mam dla wielu poetów. W moim sercu wciąż jest wiele miejsca dla poezji i dlatego tutaj jestem, serdeczności i pozdrowienia :)

Czasem bywa takie życie albo pióro albo stryczek i dlatego na papierze krzywym piórem słowa krzyczę czasem też w banalnej treści wiele krzyku można zmieścić tylko czy usłyszy ktoś kiedy kartka pójdzie w kosz

sąsiad z zachodu ten co się puszy gości zaprosił teraz ma problem robią mu burdy po same uszy on reaguje na to spokojnie gwałcą i kradną idą na całość a on udaje - nic się nie stało sąsiad ze wschodu nie miał wyboru gdy dalszy sąsiad przyszedł z wizytą wkrótce usiądą razem pospółu gierką wojenną znów się zachwycą lecz gdy się skończy biesiadowanie ten dalszy sąsiad już pozostanie :)

spójrz twoja siostrzyczka piękna rosochata na drogach warmińskich z podróżnym się brata falując włosami pozdrawia przejezdnych wraz z deszczem łzy roni do swych wspomnień rzewnych gdy mlekiem i miodem los ludzi obdzielił przecinał krajobraz wstążkami kolei w tysiącach przepustów mostów i wąwozów ekspresyjny widok piękne wiersze tworzył zaś Kajka ubierał je w rymy i słowa a Wiechert pejzaże w powieściach malował dziś podpory mostów zaorany nasyp ruina budynku stacyjnego straszy a wierzby łzy leją na pazernych ludzi zaś świetność sprzed wieku już nigdy nie wróci

Widzę moją siostrę rosochata bosa mieszka nad łąkami w nieczesanych włosach wciąż wzdychają do niej malarze artyści i także poetom też się lubi przyśnić :)

zazwyczaj kilku miewa ojców splendor przyniesie oraz sławę pozwoli błyszczeć niczym słońce w mig oczarować swym powabem i zaraz wokół ma wianuszek z samych przyjaciół nie da rady pragnących uszczknąć chociaż ciutek kasy splendoru oraz sławy czasami bywa przyjdzie nagle świeci nad człekiem niczym aura co gorsza nie jest ością w gardle wtedy najłatwiej siąść na laurach z nim trzeba zawsze bardzo krótko pracę podwoić tę nad sobą nieokiełznany może wódką zniszczyć największą osobowość

uwielbiam bigosik z wyrazów emocji wzruszeń czułości gdzie w zdaniach się można rozmarzyć namiętność jak grzybek zagości najlepszy gdy coś się nie spełnia tęsknota jak boczuś wędzony westchnienia to przypraw garść pełna łzy smutku są winkiem czerwonym nostalgia poemat z kapustki zmieszanej kiszonej ze świeżą wraz mięskiem symbolem snów pustych samotność ułatwia nam przeżyć więc szybko podciągam rękawy by zacząć gotować od razu przyjemność największą mi sprawi spichcony bigosik z wyrazów

każdego ranka wciąż lustra pytam na jaki temat pisać dziś bo myśl mi żadna nie chce zaświtać i dyla dały gdzieś sny może o dzieciach tych nie kochanych którym samotność roni łzy co się bujają same niechciane bo nie przytula ich nikt którym egoizm głupich dorosłych prawnie odebrał ciepły świat nie dopuszczając do ich adopcji dzieciak w bidulu wciąż trwa wierszyk powyższy tylko pretekstem by generować ową myśl aby do siebie wspaniałym gestem wziąć takie dziecko od dziś

płyną mrzonki marzenia po niebieskiej z gwiazd drodze pośród stworzeń zodiaku trzymających swą straż laska z ciachem się zeszli gdzieś na Widok nie Hożej jakiś figlarz zatrzymał im czas wyrwał z setek problemów splątał usta i ręce a zapachem zniewolił dopasował rytm ciał zakołysał na mlecznej w takt dość smutnej piosenki brał pełnymi garściami dostał więcej niż chciał zamigotał im w okno kolorowym neonem potem zgasił latarnie punktualny ów świt i z uśmiechem zezwolił na ostatnią odsłonę co i rusz szczypiąc w ramię - stale myśląc że śni płyną mrzonki marzenia po niebieskiej z gwiazd drodze coś wyrosło czy zwiędło może żyje wśród nich laski z ciachem już nie ma lecz na Widok nie Hożej to wspomnienie wciąż żyje i tkwi

To samotność zaplotła nam ręce, wśród błękitu jezior i nieba, a las schował w poszycie, nic więcej, tak niewiele do szczęścia potrzeba. I żyliśmy, wraz z cichą nadzieją, że bezpieczna miłość we wrzosach, bo uczucia nie szukasz jesienią, ale wiosną się chętnie zakochasz. A tu trafił się młokos wiaterek, ten żółtodziób, nicpoń nad wyraz. Zaraz zrobił olbrzymią aferę, sytuacja, doprawdy, nie miła. Więc skryliśmy ją w sercach głęboko, przysypując liśćmi i ziemią. Kilka westchnień, sms, rąk dotyk, od niechcenia coś czasem dopełnią. Przekroczymy błękitny rubikon, rozliczeni z misji do końca. Zabierzemy; zwyczaje, nawyki, czy pozwolą jej - z nami pozostać?

Zawsze go w pole wyprowadzisz, bo każdy chłop wzrokowcem jest. Ty zakrywając coś obnażysz. Ku czemu zmierza zwiewny gest? Nad biurkiem właśnie się pochylasz, ujędrnia pierś kolisty róż. Wiaterek psotny moja miła w oku zostawił smukłość ud. Bielą koronki czar uskrzydlił wertykal z niedomówień fałd. Facet to łasuch jest przebrzydły; polizać pragnie z cukru kształt. Zaraz podchodów robi tysiąc czarując elokwencją słów, a gdy nic nie ma, mogę przysiąc, zdwaja potraja zbędny trud. Jak pająk wciąż kosmatkiem mota aż się zaplącze muszka w sieć. Spyta gdy znika mu ochota: czy warto było, aż tak chcieć?

tytuł jak tytuł sam mnie dorwał przewinął się już nawet w snach choć jeszcze nie zakwitła morwa nie ma co gadać było tak szarą ulicą mknę do urzędu drobniutko kropi lekko dmie obok przypadek ot bez sensu spotkały się dziewczyny dwie ta pierwsza super odstawiona a druga jakby trochę mniej jeszcze kawał małpiszona mówi wylaszczyłaś się słówko zapadło szybko w ucho i mnie męczyło długo fest w gardle robiło mi się sucho przeszło gdy powstał wyżej tekst i jeszcze jedno stwierdzić muszę że on jak każdy zwykły chłop pragnie rozebrać to co kusi nie złoży uśnie gdy ma dość :) wiesz, mnie się widzi takie słowo, co w szczerym oku wzbudza połysk maluje uśmiech, lepszy humor ma świeży wydźwięk, owiośniony :)

tytuł jak tytuł sam mnie dorwał przewinął się już nawet w snach choć jeszcze nie zakwitła morwa nie ma co gadać było tak idę ulicą do urzędu drobniutko kropi lekko dmie obok przypadek ot bez sensu spotkały się dziewczyny dwie ta pierwsza super odstawiona a druga jakby trochę mniej jeszcze kawał małpiszona mówi wylaszczyłaś się słówko zapadło szybko w ucho i mnie męczyło długo fest w gardle robiło mi się sucho przeszło gdy powstał wyżej tekst i jeszcze jedno stwierdzić muszę że on jak każdy zwykły chłop pragnie rozebrać to co kusi nie złoży uśnie gdy ma dość :)

chodzi ze smakiem wylaszczona pomyślisz słodka niczym miód nikt nie wie panna wdowa żona o takiej marzyć warty trud szaro wokoło smętnie brudno przednówkiem słońce skryło twarz nuci w piosence smutne Kutno a wzrok zawiesił się i trwa męskie fantazje pobudzają krągłości wierzchnie i te spod fale na futrze niczym pająk zaplączą zmysły strudnią krok dreszczyk ogarnia spina mięśnie bulgocze w żyłach gęsta krew coś się napina zda się pęknie lecz myśl zmroziła koniec nie w łapy depresji zaraz wepchnie rozczarowania wielka moc stwierdzisz w nawale czułych westchnień pod futrem kształty to nie to przecież jest tylko wylaszczona zwyczajne usta żaden miód wnikać bez sensu wdowa żona ech czasu szkoda dam na luz

najwyższa pora wsjo polubić i nie wybrzydzać zima lato bus zapóźniony się nie zgubi minuty z weną przemkną wartko w barchan spakować swe co nieco i wzuć na nogi figurówki minuty na ślizgawce zlecą i wszystko staje się za krótkie a potem rozgrzać się heerbatą niech chwilę zamknie dobre wino cóż można więcej powiem na to wiersze o zimie same spłyną :)))

już dawno przeminęła jesień kalendarz twardo mówi zima chryzantem ładnych nie uświadczysz za to śnieg z deszczem prymat trzyma przymrozi i pobieli nocą by smętny pejzaż dniem pobrudzić ni pies ni wydra czemu po co czy jakiś bakcyl kosi ludzi jest o czym gadać proszę pani powinna tęgo zmrozić zima rozchmurzą miny zatroskani reumatyzm rynien się nie ima :)

Chyba mam jeszcze gdzieś wiersz pt "a" Nie załatwią, racja. Niechaj piszą, gdzieś przecież trzeba się wyżyć. Dzięki, pozdrawiam :) Jeśli już mowa o wierszach na 'a" to ja mam taki : *** (a) a gdyby jeszcze było można przejrzeć się w twoich jasnych oczach rękę co ciebie wiecznie głodna zanurzyć w rozsypanych włosach a czas co ciągle za czymś pędzi i nieustannie kogoś goni złapać w butelkę i uwięzić już nie wypuścić nigdy z dłoni a niech się dziwią wszystkie gwiazdy że chwila może trwać przez wieki bez rozstań i powrotów żadnych ta chwila w której przy mnie jesteś 04.03.2012 pozdrawiam

więc proszę zaczaruj mnie wierszem co urok posiada i treść dotyka problemy dzisiejsze i dla mnie przesłanie ma nieść klimatem od razu mnie wzruszy sentencją przybije do drzwi bo ze mnie pojętny jest uczeń wiersz taki już dzisiaj daj mi niech piękno języka podkreśli muzyczna rytmika i rym metafor pokropi choć deszczyk i pióro obróci myśl w czyn lecz nie mów że świerzbi więc drapiesz głupota natręctwo i mus że morał dał dyla gdzieś za piec wiersz dobry mi napisz i już:)) pozdrawiam Jacek

Jejciu, tyle przemiłych komentarzy. Jak ja Was kocham! :)* Pozdrawiam wszystkich idę śnić wierszem, dobranoc...