Ranking

Zielonozłote lato mnie woła każdą drogą, chciałabym wszystkie drogi w nieznane wziąć ze sobą, chciałabym każdą ścieżką wędrować w każdą stronę, lecz kiedy idę jedną, to inne są stracone. Czerwonozłote szlaki mnie ciągną do zachodu, chciałabym wszystkie słońca w słoiku zabrać miodu, chciałabym każdą tęczę wziąć z kolorowym deszczem, a wezmę tylko tyle, ile do wiersza zmieszczę. Chciałabym wszystkie piękna spakować do plecaka, być wszędzie i nieść wszystko po krańce swego świata, chciałabym każdy zachwyt po wieczny czas pamiętać, a wezmę na czas krótki to tylko, co na zdjęciach.

Tak długo pracowałam na pustkę że i w kropli tonę wybacz zwilżę usta nie skoczę z pomostu widać tu gdzie stoję może i mnie nie poprawiaj chociaż jesteś wielki jak Przesmyk Kultury a ja jak ten człowiek mała morze gdy rozchyli a ziemia wypieści mi stopy może powiem Więcej a teraz drżę w swej ciszy pojedynczy szelest traw ię godzinami.

co jest w tym słowie że tak cieszy tych którym mówione co takiego kryje się w nim że tak mocno innych urzeka co za magia w nim się kryje - że co niemożliwe staje się realne jak to wytłumaczyć tym którzy nie są nim częstowani mówiący że to że to tylko puste słowo tanio sprzedawane które jak górskie echo na nizinie jest słabo słyszalne jak to wytłumaczyć że owo polega na zaufaniu

Raz maratończyk w Mazowieckiej Rawie, swego zwycięstwa już był pewien prawie. Choć był w biegach tuzem. ledwo doszedł z guzem; bo biegnąc w trawie, nadepnął na grabie.

Dobry smak to dla mnie niebiańskie uczucie: melodia tworząca raj dla podniebienia, gdzie smacznie się niesie w każdej swojej nucie i kubków smakowych łagodzi pragnienia. Smak w literaturze ma inne odmiany, bogatsze są bowiem poezji meandry. Bywa czasem, że wiersz w wenie napisany, jest niedoprawiony, albo wręcz niestrawny. I tylko poeta zna wagę mozołu, który musi włożyć, by wersy wybrzmiały spod jego batuty - podane do stołu w symfonii wyrazów - w sposób doskonały.

Chciałabym czasem optymistyczne wiersze napisać, opublikować. Bo także nieraz bywam szczęśliwa. I nawet słońca widzę po nocach. Więc w błysku weny leję na papier przepiękne myśli - synonim cudu, lecz krzywe wersy dają po oczach, więc stwierdzam gorzko : Gdzie? Z czym do ludu?

Bardzo ciekawa forma zapisu, zmuszająca czytelnika do zastanowienia się nad nią właśnie. Paradoksalnie, najbardziej spodobał mi się Twój homonimus :) Do tego stopnia, że chyba zaraz tez coś wrzucę o s-trawie :) Pozdrawiam ciepło. s P.S. A może, żeby było morze, jakoś Ci pomoże, Zachodnie Pomorze...?

Jej, strasznie tutaj ponuro. Coś jak: Zbrodnia to niesłychana Pani zabija Pana Pozdr :)

Ponieważ one też są niekompletne. "Los swój dzielę z wężami" twoje oczy nie zawierające współczucia widziały jak pękam choć tak skrupulatnie udaję całego krzątając się bezradnie cierpliwość i nadzieja i wargi mocno zaciśnięte to ciernie fałszywej mej korony będącej pokutą za podłość bogów wierzyłem że panuję nad wszystkim marzyłem o gwieździstym niebie ale wszystko to fałsz prześmiewczo reżyserowany odcinam starą skórę parszywie już stwardniałą która niegdyś czule ogrzewała a teraz dusi po cichu przegrałem tysiąc razy wygrałem tylko życie ale anioły mówią kręcąc głowami że nie sztuka tak zwyciężyć a dla mnie sztuka to sens i pył niebios czystych obdarowujących czasem co dostrzegam coraz rzadziej wycieram oczy śmiejąc się z koła które zatacza się jak ja żałośnie to wszystko przekleństwo syczę cicho

I masz rację Sammie, tu jest przykład na to: Ty o niestrawności a ja na to lato. Warto się zatrzymać. I nauczka puka: lepiej jest przemyśleć niż wystrzelić głupa. :D

Czasem tak się zdarza (mówię tu o sobie) że tekst już powstaje wcześniej w mojej głowie. Ja treści nie składam, to się samo dzieje - przelewam na papier i obraz w nim dnieje. Nie czuję mozołu. Może to natchnienie?

U Ciebie wersy wychodzą krzywe? a widzę... radzę... zmienić kursywę :P