Ranking

Weszła cicho raz kolejny - kto by zliczył ile razy przychodziła by popatrzeć na tworzone wciąż obrazy. Wyszukanych słów naręcza układały się w elegie fraszki, hymny, poematy drżące czułą nutą rzewnie. I gdy znowu stała patrząc w zadumieniu i rozterce - bo też przecież potrafiła w słów bukiety wplatać serce, zostawiła małą wiązkę polnych wersów uzbieranych na pobliskiej świeżej łące pełnej maków i dziewanny. I choć świeżość jej bukietu nie budziła wątpliwości nie pdobał się nikomu zwykły wiecheć z kwiatów prostych. Nie ulega wątpliwości, że aromat łąk tych kwietnych może nawet i odurzyć do zapachu nienawykłych. Cóż, że braknie w nich szlachetnych specjalnie wyhodowanych na okazję i dla gości wysoko edukowanych słów, co w sumie swym wyglądem są zbliżone ideałom ale tylko być podobnym do najlepszych to zbyt mało. Zbierając te polne, proste cieszy się, że są prawdziwe przyprawią o zawrót głowy choć są niezbyt urodziwe.

No i po coż ta wieczna niezgoda na co dzień kiedy życie krótkie, jak mrugnięcie oka? Dla świata jesteś nikim, jak obcy przechodzień, twoje życie to droga, czasem zbyt szeroka. Gdy nie lubisz świata, nie licz na wzajemność, gdy nie umiesz dygnąć na widok uśmiechu, zostaje ci znudzenie, smutek, szara senność zamiast dobrej energii w swobodnym oddechu. Bądź ze sobą na ty i w zażyłych słowach opowiadaj ptakom o zapachu ziemi, o barwie kwiatów, która jest wciąż nowa, co dzień inna i niech to nigdy się nie zmieni. Patrz odważnie w słońce, miej uśmiech dla ludzi, gdy osiągniesz konsensus na siebie i świat, niech cię o świtaniu przekonanie budzi: „życie jest zbyt cenne, by żyć byle jak”.

Z uśmiechem nieco frywolnym, ruchem na wpół nieświadomym wzbudziłaś we mnie niepokój. dotąd głęboko uśpiony. Chciałaś jak storczyk zgłodzony, słodyczą ust Twych i malin, skusić, bym tak uwiedziony, sfrunął do Ciebie z oddali. Nie umiem zawieść dziewczyny, poddałem się więc pokusom, mimo, że czerwień maliny dość dziwnie pachniała gruszą. I wiodąc w tanga meandry roznamiętnione Twe ciało, myślałem z odcieniem chandry - jakże mi Ciebie wciąż mało Cóż grusze, maliny warte i tango pląsane w znoju, gdy drzwi na oścież otwarte, a babcia w drugim pokoju.(;

Bardzo Wszystkim dziękuję za czytanie i komentarze. No, cóż, czasem może stosuję taką filozofię pozytywnego myślenia, (samoobrona, instynkt samozachowawczy) żeby nie zwariować od codzienności, z którą nie zawsze się zgadzam. Ale staram się widzieć te dobre strony. Także w ludziach. A co do czcionki- jakoś się do niej przyzwyczaiłam. A kalambury? może to tylko skróty myślowe?.............Serdecznie Wszystkich pozdrawiam z mojego liliowego ogrodu Anna.

weź ogol mi głowę zobacz co pod spodem czy mlekiem i miodem czy znojem i łojem spływa moja skóra weź skalpuj do myśli dopóki nie przyszli jacyś inni oni z bronią lub bez broni żeby mi cię porwać zapisać na dysku tylko dla wyzysku dając mi po pysku no weź nie mów że się wstydzisz powiedz co tam widzisz co schowane we łbie w kiełbie mam no weeeeeź no bo ja nie widzę no i sam się wstydzę co między zwojami i co między nami weź kurde no

D.d. Czytanko, śliczny wierszyk, niemal szkolny i do polubienia, mimo że miejscami wkrada się arytmia. Ty już najlepiej wiesz, w których momentach; a ja z kolei wiem, że czasem tak wychodzi :) Pozdrawiam ciepło :) s