Manifest

Jestem człowiekiem, który kocha
Świat cały mieści się w sercu mym
I tylko trochę gdzieś mi umyka
Bogactwo życia, w uroku swym

Tylko od ciebie pragnę uznania
Kropelki dobra, którą mi dasz
Bo moja zgaśnie, niepodsycana
Dlatego ku tobie kłonię swą twarz

Gdy zimą dłonie dotkną we śnie
brzucha, to skurcz obudzi mnie
I skonstatuję to samo znów, że jestem
sama, w zimnej pościeli, od stóp do głów.

Pierwszy wiersz drugiego rozdziału zatytuowanego "Do sztambucha". Z tego rozdziału będą jeszcze dwa wiersze. Pozdrawiam. Proszę o oceny.

Wiersz zdaje się być okaleczony swą formą.Ciekawy jest efekt wybicia czytelnika z rytmu w ostatnim wersie .Irytuje za to niezdecydowanie autora w kwestii interpunkcji(dlaczego bez kropek ,skoro są przecinki?),a także średniówki.W ogóle zlikwidowałbym rymy.Przestawiłbym szyk wyrazów -zwłaszcza w pierwszej strofie.Ogólnie utwór jest niezły.Wrażenie psuje zwłaszcza pierwsza strofa -jeno z przyczyn formalnych.

Daje czytelnikowi do myślenia, wpada w pamiec

Ale wtedy wiersz napisałby Miłosz, albo Szymborska, a chciałam go napisać Ja. Ten wiersz jest "Do sztambucha" czyli do pamiętników uczennic szkoły podstawowej, musi być prosty i oczywisty. Co do średniówki: uważam, że język polski stać na własną, a nie zapożyczoną z łaciny. Pozdrawiam.

Ale wtedy wiersz napisałby Miłosz, albo Szymborska, a chciałam go napisać Ja. Ten wiersz jest "Do sztambucha" czyli do pamiętników uczennic szkoły podstawowej, musi być prosty i oczywisty. Co do średniówki: uważam, że język polski stać na własną, a nie zapożyczoną z łaciny. Pozdrawiam.

Rzeczywiście... Daje do myślenia... Dziś nie zasnę, bo będą mi się śniły koszmary...

daje, daje...