kto pogada?

Kto pogada? Sama siebie dobrze nie słyszę ostatnio,
a może po prostu mam dość tych jęków.

Siedzi sobie w kącie taki nieuczesany wynik zerwanych
ze sobą układów i chciałby porozmawiać, a nie może.
Marzą się jej rozejmy, w grę wchodzi nawet biała flaga,
byle tylko zapełniła się wokół niej ta pusta plama.

Ustawiona do siebie w poprzek czuje się jak przetrącona,
rozklekotana. I taka biedna. Zawsze pędem z górki,
trzy schody na raz, a tu nagle wszystko takie płaskie,
cicho i wrażenia jak po wypadku. Spowolniona, zła
na siebie przez siebie, odbija się sobie czkawką,
zwraca jak po narkozie pretensje i fochy. Krztusi się.

Kto pogada? Obiecuje, że nie będzie mówić od rzeczy.
Głośno i nie pod nosem. Żeby ktoś usłyszał i posłuchał.

nie nie, julka, nie. ja pogadam, ale pisz w ten sposób. nie chcę mówić: dorośnij, ale powiem tak: jak już dorośniesz, to nie będziesz miała do tego wiersza wielkiego sentymentu. chociaż dorośnięcie nie jest jakąś wartością samą w sobie.

Marcin, czy mógłbyś do dziewuchy ze wsi jaśniejszym językiem? bo nic nie kumam.

Nie wiem ile masz Julko lat.
Poczulam sie jakby kilkunastoletnia, inteligentna dziewczyna probowala zaczepic kogos kto mialby dla niej sens.
Swietnie napisane, swiezo, mlodzienczo :-)

niewiele Ireno. lada dzień - osiemnaście.

Jest taka prawidłowość u tych co piszą taką formą, że poetyckie klimaty są włożone w prozatorskie ramy. Jest kłopot przy czytaniu. Dlatego, wyjmując wiersz z tego natłoku niepotrzebnych wyrazów, nawet mi się popdoba.


Adam

Rośniesz Julka- naprawdę idzie w dobrym kierunku- mówię głównie odnośnie coraz ciekawszych treści, nad resztą po prostu trzeba pracować, prawie każdy to musi. Jest OK;-)
Pozdrawiam i z okazji zbliżającej sie 18-nastki;-) wsiewo harosziewo;-)