Cisza i Hałas /5 grudnia 2002/

Gdy siedzę
Ona siedzi
Gdy siedzę
On stoi

Gdy krzyczę
On krzyczy ze mną
Gdy milczę
Ona milczy ze mną

Szukam i szukam
Nie mogę znaleźć
Spokoju lub ciszy
Ona się oddala

Wstaje krzyczę żeby odszedł
A on nic
Stoi osłupiały i krzyczy razem ze mną.
Ona oddala się próbuje ją złapać
Ale ktoś chwyta mnie za rękę
Odwracam się
A to on
Łzy napływają do mych oczu
Nadchodzi milczenie
Gdy podnoszę głowę przede mną stoi ona
Uśmiecha się
Jego już niema.


==============================================================
To mój pierwszy wiersz, który w życiu napisałam i choć wiem, że nie jest szczególny, czuje do neigo jakas sympatie i chciałabym żebyście go conajmniej przeczytali, a no fajnie by było jakieś komentarze :).

jak na pierwszy wiersz to nawet znosny, chociaz jak sama powiedzialas, nic szczegolnego to to nie jest... generalnie gdy sie nawet w niego czytac to fajny jest :)...

Rozbawil mnie ten wiersz,z fajnej perspektywy ujety.latwo mozna sobie wyobrazic emocje z tego wiersza(°--°)
M+A

Za duzo tego Aon, a on..I te powtorzenia..Ogolnie wiersz mnie wcale nie poruszyl..Ale nie jest taki zly..Chyba nawet lepszy od mojego pierwszego:)

Dzięki Wam bardzo za komentarze, ciesze się bardzo, że choć troszke się Wam spodobał :). Powtórzenia były w nim celowe, choć wiem, że czyta się trochę banalnie... Wydaję mi się, że pierwszy wiersz jest czymś bardzo ważnym, spontanicznym i biorąc pod uwagę, że gdy go pisalam miałam jakieś 13 lat, i choć to nie było wcale takie dawne to bardzo się zmieniłam, i cieszę się bardzo z jego prosototy... No ale teraz zmykać muszę do moich ćwiczeń, analizy i interpretacji wiersza.....

Dzięki jeszcze raz...
Do usłyszenia!
Tak ot tak...
Pozdrawiam Wera :)

Powtórzenia w nim zawarte tworzą niesamowitą prostotę komplikacji! Banalny? być może, ale jakże przez to ... ciekawy! :o)
Pozdr!