kantor wymiany języków

Pani Joaxii - mój atak dość chaotyczny - ale pozostaję przy swoim - wszystko co napisał ten Pan w swoim wierszu to żadna subtelna poezja - tam jej nie ma - tam jest opowiadanie - nie nie chcę się gryźć z Panią - bo to nie wypada - ale jeszcze raz - skurczone opowiadanie - a poezja - cóż - no weśmy drugi wers

...tak się składa na pół zdanie w zdanie, że gdy dzielimy się myślami ...

bo pierwszy pzostawię bez naruszenia - jest ...tak się... i znów ...się... - czy się czepiam - Pani gdzieniegdzie potrafi dojrzeć takie błędy - czytam - i wiem co mówię - nie będę tego skracał do tego tzw. wiersza - ale te "wielkie Panie" co go wybrały za cud chyba "się" ... pomyliły - zostawiam wielokropek i proszę wstawić "___" lub "nie" a w następnym tu zmieniłbym - przepraszam autora za wtargnięcie - ...na palcach mnożenie (może ...rozwój...)pomysłu nie do pomyślenia, rozwijając listę zadań ... - nie wiem - wtedy byłaby pewna forma tak zwanej tajemnicy poetyckiej skrytej gdzieś w zakamarkach - a tak to te "się" - ale się czepiłem - po za tym wiersz ten dobrze by posłużył za dwa może trzy wiersze - a tak to w całości i co zimne ziemniaki, stwardniały kotlet i surówka rozgrzanych oczu ... bo nareszcie koniec - nie mówię o uszach - wiście-oczy bo w poezji niektórzy rozumieją takie coś ...mów do mnie jeszcze...

pozdrówko W_A_R
ps. teraz chyba wszyscy roumieją o co mi chodziło - a jesli nie to mogę napisać ale już bez obrazy - przepraszam wszystkich za przedwczesną reakcję - już po wybuchu

Panie Marcinie, bez przesady. Zna Pan moje zdanie na temat innych wierszy i tu je powtarzam, są rewelacyjne. Ale akurat ten mi się nie podoba i nie zmieni tego nawet to, że wiersz ten wygrałby najbardziej prestiżowy konkurs świata. Czy to, że Szymborska ma Nobla zmusza mnie do lubienia Jej wierszy? Arafat też dostał Nobla i nie zmienia to faktu, że dla mnie jest terrorystą.
Powtarzam jeszcze raz, ja tu wyrażam SWOJE zdanie na temat wierszy, a wygrane konkursy mam w międzypośladkowym poważaniu i wszelkie aluzje w tym kierunku są dla mnie śmiesznym nieporozumieniem.
Naprawdę z poważaniem dla Pańskiej twórczości
Tommy

Panie Witoldzie, a co to właściwie jest "subtelna poezja"? Czy musi wyrażać się subtelnością formy? Języka? Treści? Tak się składa, ze wszystkie te postulaty zostały tutaj spełnione. Trzeba je tylko odnaleźć. Tak jak pisałam, ten wiersz jest trochę zamaskowany: pod pozorem szorstkich słów chowa się właśnie ta subtelność, nie pospolita, ale przez to prawdziwsza. Język: "i zmienić popielniczkę poproszę w krzak lilii" - zderzenie banalnej codzienności z czystym pięknem i poezją, bo jakże bogaty znaczeniowo jest ten fragment i jak wiele mówi o emocjach. Treść: przede wszystkim prawdziwa i nieupiększona dla potrzeb wiersza, co jest szczególnie cenne w poezji, pełna emocji wyrażanych przy użyciu oryginalnych środków stylistycznych.
Nie można zapominać, że poezja jest pisana przez ludzi i musi odzwierciedlać czasy i środowisko, w jakim jej twórcy żyją. Inaczej stanie się martwa, będzie pustym naśladownictwem tego, co minęło. Poezja to sposób patrzenia na rzeczywistość i nie można wymagać, by spełniała te same warunki co sto lat temu, ponieważ zmieniła się rzeczywistość.
Powtórzenia w poezji nie są mile widziane, ale czasami są konieczne i ich brak byłby sztuczny. Czasami pełnią też jakąś funkcję. Zresztą poezja opiera się na łamaniu schematów i jeżeli złamanie zasady czemuś służy jest jak najbardziej na miejscu. Powtórzenie "się" w 2 i 3 wersie według mnie pełni funkcję odseparowującą poszczególne elementy, o których pisze Autor: wszystko dzieje sie jakby "sobie", bez względu na resztę świata.
Sprawność intelektualna jurorek, choć w zasadzie nie ma tu nic do rzeczy, jest jak najbardziej w porządku. Też jestem pełna podziwu dla kunsztu Autora w operowaniu słowem i emocjami, precyzji w tworzeniu klimatu i budowaniu poetyki. Uważam, że miały rację.
A co do gryzienia - myślę, że lepiej porozmawiać :)
Pozdrawiam serdecznie - j.

No właśnie o to mi chodzi, nie mieszajmy w to jurorek, bo to niesmaczne.

Pani Joaxii - napiszę tylko o tej wspomnianej subtelnej poezji - o wierszu już nic - bo już napisałem swoje - odnalazłem to co mi w nim nie pasuje i wyrzekać się tego było by formą narzekań

otóż - subtelny - przymiotnik - ale wiele znaczy w odczuciu czytających - to nie subiekcja czy cos podobnego - to wyraz uczuć połączonych z duszą - takie banialuki, które otwierają drogę do poznania wnętrza osobowości - do ciszy dążąca a nie do wybuchu (no ja już wybuchłem), do uspokojenia i konkrettnego oddziaływania na słuchacza poprzez obraz własnych mysli - coś tam się dzieje ale nie dotyka wprost słuchającego - krótko i na temat - a nie tworzenie rozwodów odgałęziających się na strony "świata" - wersyfikacja w tym wierszu powinna płynąć jak statek na fali i zawitać w porcie słuchacza - w małej cichej przystanie i bez destrukcji i wymiany poglądów i jęzxyków i całego tego "cargo" - bo to tylko dąży do tworzenia wynaturzeń - nowych sposobów patrzenia na zwykłe prostoty - obiekty mające swoje miejsce i swoje przeznaczenie - nasza cywilizacja - tzw. białych już tyle straciła - nie wspomnę i nie porównam do cywilizacji innych już zagubionych i zarażonych nami - zainteresowanie powinno wypłynąć same na spotkanie - a nie w oklasku barwić się kolorami tęczy - kiedy statek daje gwizdek że dotarło - a tubylcy nie rozumieją i myślą o jakimś przeznaczeniu - o to przynajmniej chodzi mi w subtelnym pojmowaniu poezji - nie wiem - teraz się tak rozwiodłem, że może mnie Pani nie zrozumieć - ale krócej nie mogłem

pozdrówko W_A_R

o błędach już pewnie się nasłuchałeś, oszczędzę:)
jestem naprawdę zafascynowana otwartością i sposobem kreślenia 'wymiocin' - wybacz słowo, nie jest tu negatywne, nawet nie wiesz dlaczego to, co napisałeś tak mi się podoba - mam gdzieś ograniczenia proza - wiersz, one do niczego nie prowadzą w dobie mieszania i uwalniania się od reguł;
nie czytałam dawno nic bardziej wywalonego z trzewi, tak po prostu i na pograniczu smaku; forma, kształty, wersy, literalne stygmaty budzą już mdłości, teraz czytam życie, z przyjemnością naprawdę, pozdrawiam, aga

Ręce opadają. PIĘKNY.

Od oprawiania w skóry najlepszy jest introligator w Lublinie na Szopena - facet robi to od lat a zbinduje na poczekaniu
a tak poważnie co do zamysłu i treści - bardzo dobre, źle się czyta ze względu na formę ale o tym już napisałem :-)

wiersz niesamowity, z klimatem, uczuciami, zabawą językiem, metaforami, a taki układ wersów jaki jest daje możliwość interpretacji:) gratuluję:)
A wciąganie w to jurorów i wydawanie komentarzy na ich temat jest niesmaczne i nie ma nic wspólnego z wierszem. Poznałam m.in. panią J. Muller i jej twórczość, która niestety do mnie nie trafia, bo jest to poezja lingwistyczna, ale i tak chylę czoła przed jej utworami, nie wiem ile osób byłoby w stanie napisać chociaż zbliżone do jej utwory:/ a poza tym to bardzo miła i kochana osoba:) znana zresztą nie tylko w Warszawie ale i Szczecinie:/
pozdr.

"Kantor..." odkopany po 5 miesiącach wciąż jest "pierwszej świeżości", jak by powiedział pewien kierownik teatralnego bufetu. Tylko, że autora nie ma już w poezja.org. Póki co, są jeszcze jego wiersze. I dobrze :)

Teraz się pomądrzę (idąc w sukurs przedmówczyni):
Czas literatury bez stylu jest tak samo ważny, jak czas stylów literackich. Style stworzyły tradycję, bez której nie byłoby anty-tradycji, normy, bez których nie byłoby anty-norm itd. itp. Czy naprawdę tak trudno zobaczyć, że poeta piszący dzisiaj na poziomie Autora "Kantoru..." jest tak samo z tardycji jak z teraźniejszości? Czy naprawdę nie widać, że robi dokładnie to samo (w sensie metody, nie doniosłości dzieła), co Kochanowski, Szarzyński i Słowacki? Ba! Robi mniej nawet! Mniej mąci w języku, mniej obala i mniej stawia nowego. Tamci - w swoim czasie - robili REWOLUCJĘ. Autor ledwie wychyla głowę z szeregu i... już dostaje po głowie.

Czas literatury bez stylu jest tak samo ważny, jak czas literackich stylów. Aby poznać (więc NAZWAĆ) rzeczywistość, trzeba zamknąć ją w jakichś ramach. Tradycyjne style i gatunki literackie są jak pierwsze twierdzenia, miary, algorytmy stosowane przez pierwszych filozofów/fizyków. Tylko, że w pewnym momencie dochodzi się do granicy świata poznawalnego za pomocą wartości wymiernych i aby ją przekroczyć, trzeba wyjść poza te wartości. W fizyce nie byłoby bez tego Einsteina ani superstrun (czy co oni tam teraz jeszcze wymyślili...), a w poezji - naszego Autora. Uwolnienie od reguł dało mu szansę pójścia krok dalej w swojej wypowiedzi. Wykorzystał tę szansę. Znalazł metodę. Moim zdaniem jedyną - kocha język. I to jedyny obowiązek poety. I jedyna reguła. Po prostu :)

PS. I nie ma na to rady. Czy kto chce, czy nie chce, czy kto pierdnie z oburzeniem, czy nie - tak przebiega ta historia. A poeci i komentatorzy (jeśli kochają to, co robią) powinni się, poza wszystkim, co robią, UCZYĆ. Czyli powinni tyleż mądrości wchłaniać, ile jej wydalają. A raczej więcej niż wydalają - o! to optymalna proporcja.

PSS. Nie rozumiem, co to znaczy "proza, a nie wiersz", "proza, a nie poezja". Myślę, że to nic nie znaczy. Autor wypowiadając się używa środków epickich i lirycznych. Można się spierać, których nadużywa, a których niedoużywa, ale to naprawdę akademicki spór i prowadzić go warto tylko za pieniądze (a do tego trzeba mieć pewie "doc-dr-hab" przed nazwiskiem). Jeśli już będziemy jednak się spierać, to proponuję posługiwać się pojęciem epickości i liryczności, zamiast prozy i poezji, bo ta pierwsza opozycja przynajmniej coś znaczy.

PST. Ja nawet nie mam gdzieś ograniczeń proza-poezja (używam tych pojęć już tylko jako cytatu). Ja ich w ogóle nie mam. Bo ich w ogóle nie ma. Kto ma ochotę udowodnić mi, że są?