na skraju

na skraju



po serdecznej stronie mojego ucha
zakwiliła świadomość

dęła tłokiem w kłąb

ciśnienie słów kleszczyło wiolin
mózgu zdrewniała amplituda obłaziła
z kory sypiąc prochem czerwieni

warg kojące kolibry drgały bezgłośnie
związane trupem chęci
wątłych istnieniem
tak cicho...jak cicho...

w maleńkiej kołysce gorczyczkę kolebię

a szalki więdną chwiejną dłonią pchane
ślepej tradycji kłute spisą w oko
rzeźbione słowem wiecznych prawd
białe jest białe, czarne jest...cicho!

dość

na skraju posłucham wreszcie nowej pieśni:)
pozdrawiam Aneto, aga

"(...)a szalki więdną chwiejną dłonią pchane
ślepej tradycji kłute spisą w oko
rzeźbione słowem wiecznych prawd
białe jest białe, czarne jest...cicho!". Gdybym tylko ten fragment przeczytała,to bym powiedziała,że wiersz mi się podoba.Przeczytałam jednak cały i dla mnie jest zbyt egzaltowany.Jest w nim coś, co mi nie gra.To chyba język...nie_współczesny,a traktujący o "slepej tradycji".Pozdrawiam.

Całkiem nieźle z małą uwagą. Czytałem na głos i czułem się jak na lekcji dykcji :)))
Poza tym chyba wszystko gra.
Pozdr.

Mi też tu wszystko gra :)))

Piękny.... i jak rzadko, nie przeszkadzają mi te wszystkie madre słowa ze słownika.... po prostu głębia.... i ból...

a ja tylko skromnie i nieśmiało powiem, że mi się podoba,
... nie wiem czy ja mały człowiek mogę to mówić tak fajowskiej artystce ;-D

Pozdrowionka,
Kai Fist