Skowronku!

nie
bo

nieb
o!


niebo mnie ciśnie w skroń
mam za mała głowę

witajcie przyjaciele!
znów w czarnej dziurze
rączki bolą skowronka?
ojojj, jakie brzydkie te blizny!
Siostro!
siekiera!
nie bedzie rąk
-blizn nie będzie

lekarz sie uśmiecha
z góry patrzy na moje przerazone
oczy
oczy
oczywiście, będzie bolało
tylko do śmierci
mówi do mnie
jakie brzydkie blizny
mówi
jakie ładne oczy
Skowronku!
Wracaj!
już!
tu!
do mnie nie trafiają twoje zielone
poglądy
brzydkie, brzydkie rece!
skrzydła też niepotrzebne!
Oddaj...
nie oddam...
Oddaj!

Zawsze czytam Twoje wiersze ze ściśniętym gardłem...a kiedy długo Cię nie ma , zastanawiam się kiedy( czy?!) pojawisz się z kolejnym ...z kolejną opowieścią drżącą...ujmującą...czasami przerażającą.
I tym razem mam to uczucie ... i cieszę się , że znowu jesteś.

Przejmujący wiersz.


Serdecznie pozdrawiam
Aneta

świetny wiersz Agnieszko, jeden z najlepszych Twoich jakie czytałam, jak dla mnie :)

Serdecznie pozdrawiam i wracam do czytania, bardzo dobrze sie go czyta
Natalia

ja wiedziałam że to nie będzie liryczne świergotanie i powiem ci, że trochę się bałam wejść. Raz weszłam i wyszłam.
No i wróciłam.

znowu coś zabolało w serce i resztę. Ale musiało.
ściskam cię - Mirka

Mój komentarz jest zbędny zupełnie, porywam sobie ten wiersz, jak wiele poprzednich Twoich, pozdrawiam, agnieszka