nostalgia

i tylko wiatr

cicho przelatuje
przez opustoszałe pokoje moich dni
a ja trwam
w pozornym spokoju nieistnienia
ja czy nie ja...
czas wybija kolejne godziny
nieubłaganie wskazując pory roku

bez nikogo...

"NOSTALGIĄ O KANT TERAŹNIEJSZOŚCI"
(Między nostalgią pokrzepiającą a refleksyjną...)


"...wymiar zdrapanych myśli
zostanie zauważony
dopiero pod paznokciami..."
(ktotam)



W niespokojnej tafli wody, którą wciąż zabawia się czas, ujrzeć można swoją sylwetkę.
Kropelki deszczu skaczą z nieba. Odbicie własnego 'ja' rozmywa się na tle rozmaitych wydarzeń, które miały kiedyś miejsce. Można dostrzec dno, absorbować każdą kartkę z numerkiem, która kiedyś opuściła kalendarz.
Każdy odcisk na szyi może mieć inną historię powstania. Nadinterpretacja w tym przypadku przestaje być niebezpieczna. Możemy wracać w każdej chwili do tego co było, ale również nie poniesiemy konsekwencji ściśle pozostając umysłem przy teraźniejszości. Teoretycznie...
Zbiór esejów "Nostalgia. Eseje o tęsknocie za komunizmem" próbuje zrozumieć istotę zjawiska "postkomunistycznej melancholii" dzięki ukazaniu wspomnień w przejawach kulturowych, społecznych, osobistych czy politycznych poszczególnych autorów.
Czytając esej "Odczuwamy nostalgię, bo jesteśmy ludźmi" Thomasa Brussiga - pisarz, dramaturg, publicysta, urodzony w 1965 r. w Berlinie Wschodnim - często odrywałem wzrok od lektury, by zawiesić na moment myśl i zatrzymać jakąś frazę w pamięci.
Tekst jest próbą rozliczenia z przeszłością organizmu jakim była NRD.
Malował bowiem Brussig "poczucie klęski" całym kolorytem wymazywanej pamięci po wystąpieniu z NRD. Poprzez tworzenie się w 1990 roku opozycyjnych z prawdą biografii, budowanie pomników bohaterów nieistniejących - Autor postawił pytanie czy porównywanie wspomnień do tego co mamy dziś, sprawi, że wspomnienia nabiorą właściwego smaku? Ale dziś przecież nie sposób odzwierciedlić całokształtu przeszłości.
Rodzi się zatem pytanie: ile masek potrafi przymierzyć nostalgia? - czy jest to jedynie słabość człowieka oraz chorobliwe skłonności do wzruszeń? A może właśnie to co przeminęło bezpowrotnie i stanowi teraz odcisk teraźniejszości jest głównym budulcem obecnego stanu świadomości oraz postrzegania?
Chyba najważniejsze jest jednak tło występowania zjawiska nostalgii.
Wielość tęsknot jest niewątpliwa. Porządek uwarunkowany "ścisłą regulacją" - jak twierdzi Jurij Andruchowicz - jest brakującym elementem dzisiejszego istnienia.
Z kolei Simona Popescu - rumuńska pisarka i dziennikarka - podkreśla wartość "heroizmu przetrwania" oraz intensywności przeżywania "za" oraz "przeciw". Opozycyjną "rasą nostalgiczną" jest wspominanie pejoratywnych wydarzeń, które kształtują linię interpretacji obecnego świata. Zatem obozowy karcer, "niemi świadkowie największych cierpień" (Fatos Lubonja - redaktor albańskiego pisma "Perepjeka") również stanowi nostalgię. Nie jest jednak tęsknotą wywołującą dreszcze pozytywu.
Łatwo zatem odznaczyć 'metafizyczne granice' pomiędzy pokrzepieniem nostalgii oraz jej refleksyjnością - tęsknota do przełomu, do barwnych początków oraz wiary w odniesienie sukcesu - kontrastuje z rzeczywistością postkomunistyczną w krajach Europy Środkowo-Wschodniej.
"Nostalgii nie odczuwa się na widok czerwonej flagi (...) lecz na widok wódki, którą się piło" - pisze Peter Sauter (estoński pisarz i poeta). Sami właściciele wspomnień tworzą system skojarzeń z przeszłością. Jest to system indywidualny, którym manipuluje umysł każdego człowieka. Nie wolno jednak żyć jedynie tym, co rozpłynęło się w przeszłości - poprzez teraźniejszość, kolejne pokolenia tworzą własny materiał do rozpamiętywania...


/tak mi się przypomniało jak przeczytałem wiersz.... bez nikogo - a jednak z nikim, z nikim? - a jednak bez nikogo....

pozdrawiam

/ktotam

Bardzo filozoficznie mi się wydaje. "ja czy nie ja..." to tak, jak "Być albo nie być".
Do niczego nie mam zastrzeżeń. wiersz wciąga, jest bardzo wartościowy.
pozdr
Ariel

witam:) hmm..przede wszytskim wywaliłabym trzykropek -nadaje niepotrzebny charakter patosu -a utwór jest na tyle nostalgiczny i poważny ze nie wymaga wzmacniaczy-są one wręcz niewskazane, "bez nikogo" zamieniłąbym na "samotne"-ale to akurat moje fanaberie,bez wiekszego znaczenia, usunełabym też "a ja" w 4 wersie...reszta bardzo ciekawa, i klimatyczna Sporo liryczności "wrzuciłaś" między wersy co jest atutem pracy:)

Pozdrawiam ciepło
Agata

Po tytule dużo sobie obiecywałem i nie zawiodłem się ani trochę. Wiersz przesiąknięty jest nostalgią. "Opustoszałe pokoje moich dni" - to z wiersza zapamiętam na długo.