Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

z komunikacją

 

wymyślił więc mowę

i ćwiczy tę całą technikę

 

posiada również

kłopot z miłością

stąd uprawia sztukę 

 

(gdyby nie było żadnych zakłóceń 

siedziałby w ciszy

 

i patrzył w oczy - gwiazdy)  

Opublikowano

@iwonaroma zgrabnie napisane ale nie zgadzam się co do meritum w moim jednak odczuciu człowiek próbuje zwalczyć zakłócenia jak potrafi, dużym wysiłkiem wręcz heroicznym stara się zawładnąć swoimi ograniczeniami winniśmy mu szacunek. Siedzieć i patrzeć w gwiazdy pewnie kiedyś tak było i pewnie gdzieś wciąż tak jest i może kiedyś tez tak będzie. Oby.

Opublikowano

@Ajzawad  dzięki 

 

 

 

@Lahaj ok, kto ma działać , niech działa, byle nie głupio tworząc coraz więcej zakłóceń. Działanie ze spokojem, miłością rodzi coraz więcej spokoju i miłości. Oczywiście istnieje mnóstwo pozoranctwa stąd warto mieć oczy i uszy otwarte :) 

Wiem, że się 'trochę ' wymądrzam ale mam to tego prawo,  przeżyłam to i owo ;)

Poza tym ... za długo nie można siedzieć w nocy na trawie by obserwować gwiazdy, bo się wilka dostanie  ;) trzeba wstać,  zatańczyć,  napisać wiersz, pocałować ukochaną etc. :)

 

Opublikowano (edytowane)

@iwonaroma sztukę miłości w ciszy w akademiku i owszem. Teraz chyba jest za dużo zakłóceń

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ciekawy wiersz Iwonko. Kiedyś ktoś na pierwszą randkę przyniósł lunetę, bo myślał, że ksywa Calluna jest od księżyca i w gwiazdy patrzył przez 2 godz....Dużo wspomnień popłynęło z tego utworu. Thx. Pzdr

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@iwonaroma niestety za mało wiersza w wierszu cytuję:

 

Człowiek ma problem z komunikacją wymyślił więc mowę i ćwiczy tę całą technikę.

Posiada również kłopot z miłością

stąd uprawia sztukę. (gdyby nie było żadnych zakłóceń siedziałby w ciszy

i patrzył w oczy - gwiazdy.

 

Te oczy gwiazdy to za mało by to się mogło stać nawet miniaturą. Podział na strofy nie zmienia odczytu. 

 

peace!

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • malarz   patrzę na ciebie i nie wiem, czy to włosy, czy świt, który się w nich zaplątał wszystko w tobie ma własne światło — skóra, która wciąż pamięta lato, ramiona, które obiecują schronienie i uśmiech, co rozprasza szarość to, co wiem o pięknie robi się przy tobie bezradne ale nie wiem jak mam cię namalować twoje milczenie ma odcień ciepła którego nie ma w żadnej palecie, następna sekunda jest nowym kolorem a oddech zmienia kształt światła boję się, że jeśli mrugnę to znikniesz pędzel utrwaliłby tylko kłamstwo, a farby są zbyt płochliwe więc patrzę jak przechodzi przez ciebie słońce. ona patrzył na mnie jak na światło a ja czułam się taka zwyczajna - trochę zmęczona, trochę głodna i niepewna, czy chcę być kolorem jego oczy były głośniejsze od słów mówiły: "zostań" a ja chciałam po prostu żeby ktoś dostrzegł mnie bez ram farby pachniały terpentyną i pyłem pomyślałam, że sztuka to może sposób, by się nie rozpaść kiedy skończył na płótnie została cisza - a w niej ja, bardziej prawdziwa niż ja sama malarz teraz jesteś w ciszy płótna twoje włosy już nie poruszają się w świetle a ja szukam w farbie ciepła, które zgubiłem na miejscu jest — kolor, linia, kształt tylko ciebie nie ma i myślę, że może piękno nie daje się zatrzymać, lecz przechodzi przez człowieka jak światło przez wodę, i znika, zostawiając ślad, którego nie da się domalować więc stoję przed obrazem jak przed wspomnieniem, i uczę się jak patrzeć - żeby nie chcieć dotknąć
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Tectosmith Wzajemnie :)))))
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Tectosmith Komentarz @Berenika97Piękne jest to zestawienie: „w dłoniach nasz grób” — bo to nie tylko obraz końca, lecz też wspólnoty, trwania razem aż po kres. oddaje dokładnie to jak ja to widzę. Piękny Twój wiersz i to co Berenika napisała.
    • @UtratabezStraty

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zosia jest grzecznym dzieckiem, które inaczej rozumie nakazy i zakazy  niż tak, jak dorosły człowiek. Jest w niej szczerość i dziecięca naiwność.  W późniejszym wieku człowiek ma już inną świadomość przynależności do swojej religii i wykających z tego obowiązków. Więc dylemat Zosi jest o wiele wiekszy niż człowieka dojrzałego.  Chrześcijaństwo ma różne oblicza. W większości wyznań protestanckich nie ma spowiedzi indywidualnej i nie ma takich dylematów.   
    • @Wiesław J.K.Tak, dokładnie taki rytm, który towarzyszy nam od narodzin do śmierci.  Dziękuję Ci i pozdrawiam serdecznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...