Natchnienie

Natchnienie

Spoglądać lubię w gwiazdy, wsparty o framugę,
Co orszak tworząc świetlny, przybrany miesiącem,
Fantazję rozbudzają, swym blasku gorącem,
Malarzy inspirują, wręczywszy sztalugę.

Pędzelkiem tak ubarwia, śród iskry olśnienia,
Swe niezliczone światy, w umyśle zrodzone,
Artysta podniecony, w płótno przeniesione,
By go zapamiętano, jako zew natchnienia.

Odchodzę od ram okna, bo świtać zaczyna,
I patrzę na wschód słońca, pełen niepokoju,
To kroczy prozaiczność, to życia rutyna,

Poetów zatracenie, w swym niewinnym stroju.
Czy skona znów artysta, opadnie kurtyna?
Czy spali się poeta, w szarym życia znoju?

---

Sonet traktuje o... a zresztą, interpretację pozostawiam Wam, drodzy czytelnicy. 

Wystarczyłoby samo Natchnienie - wiadomo, że sonet. Jest piękny, a co powiesz na taki zbieg:

Lubię spoglądać w gwiazdy wsparty o framugę,

co świetlny orszak tworzy przybrany miesiącem,

rozbudzając fantazję swym blasku gorącem.

inspiruje malarzy wręczając sztalugę.

Natchnienie to l. pojedyncza.

 Oczywiście, nie traktuj mojej propozycji jako wymuszanie czegokolwiek, po prostu fajnie z kimś wymienić zdanie, kto zna się na sonetach. Pozdrawiam:)

Trochę nie bardzo, bo wychodzi na to, że to ta framuga tworzy świetlny orszak hehe ;)

Dziękuję za opinię. Fajnie, że się podoba.

Wita na forum -  jak na debiut  to nawet dobrze to wygląda

i miło się czyta - tylko nie urośnij za bardzo - poczekamy na kolejne.

                                                                                                                              Pozd.

Dziękuję. Może to nie taki do końca debiut, ponieważ nim tu przyszedłem to trochę już pisałem. Naturalnie miło jest czytać pochwałę, a do swojej twórczości podchodzę z dużą krytyką więc raczej nie dojdzie do przerostu ego. ;) Matko jedyna, sam bym tego nie chciał, bo to straszne.

Jeśli chodzi o technike to ladnie równo itp Ale jak dla mnie trochę  archaiczno-pompatyczny. 

Witam na forum :) 

To jest dobre. Ogień (nie napisał Peel) spłonie, jeno spali może być szary? Wiem, ze to przenośna, ale dośc dosłowna. 

No jest szary - kolor popiołu i już trop można złapać. 

Życia znoju - tu odjechanie poety od rzeczywistości, niestety trzeba powrócić - tak to odczytuję, z krainy:

Zatracenia, ale i niewinności - ciekawe połaczenie słów - znaczeń. 

Wędrowcze, pierwsza część wiersza o malarzach, fajnie też ukazałeś ich świat:

Atrybuty malarzy, nawet ta framuga. 

Dobre. 

I bardzo ciekawe jest:

Czyli ciemności zapewniają ciszę, natchnienie, możliwość tworzenia. 

Tak nieraz pragnie się nocy - wchodzi się wtedy w inny świat - rozumiesz to b. dobrze, czyż nie tak?

Czarowny Twój wiersz, archaizmy pewnie Twoim znakiem rozpoznawczym się staną, albo już się stały. Czytałam Twój poprzedni sonet - mnie się b. podoba. 

No cózto tam jaszcze chciałam? 

To ciekawe, nie Słońce, choć tez gwiazda i właśnie gorąca, ale nie o nie chodzi, chyba, Peelowi. 

Kołysze Twój sonet, kołysze. :)) Pozdrawiam J. 

Pochłonie go codzienność i się wypali. Nie będzie miał czasu na tworzenie swoich dzieł. Jak to Werter w swych listach pisał, jeśli artysta nie pogrąży się w całości w swojej pracy twórczej... Jeśli wciąż coś mu będzie w tym przeszkadzać... to marny z niego będzie artysta i zarazem marny kochanek, bo czy człowiek pełen miłości nie powinien się w niej zatracić tak jak artysta w swych dziełach? 

Rutyna jest niewinna. Przychodzi do człowieka całkiem normalnie ale czy rutynowe działanie można nazwać sztuką? Czy człowiek, który popadł w rutynę i wciąż robi to samo, jest w stanie stworzyć coś nowatorskiego i nowego? Rutyna jest niewinna ale niszczy artystów.

Tak. W ciemności można się zatracić i wtedy przychodzi największe natchnienie. Ile to już razy przeżywałem największe improwizację przed pójściem spać, kiedy właśnie patrzyłem w gwiazdy i rozmyślałem nad tym co działo się "dzisiejszego" dnia...

...jednakże poeta boi się jutra. Boi się, że jutro opadnie kurtyna rutyny i jego umysłem zawładnie błahostka dnia codziennego; praca, do której trzeba chodzić, nad którą trzeba się skupić i często na nią denerwować. To nie pozwala podejść do sztuki jak Werter, nie pozwala całem się w niej zatracić.

Nasz rozumowanie jest w dużej części zbieżne :)

Werter cierpiał, kochanie go rozpraszało, a wszak kochanie sztuką jest. 

Cytat z listu Wertera:

„Jestem tak szczęśliwy, tak zatopiony w poczuciu spokojnego istnienia, że sztuka moja cierpi wskutek tego”. Fr. książki J. W. Goethego "Cierpienia młodego Wertera". 

Bywaj Wędrowcze, węduj dalej, dalej, dalej...   Justyna. 

Czyli się rozumiemy. W ogóle Cierpienia młodego Wertera to bardzo pouczająca książka. Niestety współcześni nam ludzie widzą w niej jedynie opowieść o człowieku, który palnął sobie w łeb pistoletem, a tymczasem w jego listach jest naprawdę dużo wciąż aktualnych życiowych prawd.

Pozdrawiam i trzymaj się :)

Archaiczność nieco razi, niemniej doceniam nakład pracy :)

Pozdrawiam serdecznie :)

Piękny sonet, naprawdę piękny. Ma w sobie dawnego ducha...i wciąż aktualny, ponadczasowy przekaz. Czytałam z prawdziwą przyjemnością. Tworzysz autentyczny nastrój, łatwo się w nim pogrążyć...

Pozdrawiam

Dziękuję, bardzo mi miło :-)

@Wędrowiec.1984 : Mnie również. :)

Nie, nigdy się nie spali, weźmie pędzel słowa i pomaluje świat dookoła sobie i innym kolorami tęczy :) 

Czytam dalej bo fajne to to :) 

Gorąco Pozdrawiam! 

@Rastu Dziękuję. ;)