Milion kawałków

Stłukłam szybkę
wyświetlają się wiadomości
w milionach kawałków 

w jednym widzę
siebie podobną
w drugim całkiem inną
na trzeci
boję się spojrzeć

stłukłam szybkę
rozbita
muszę znaleźć siebie

Podoba mi się. Czuję się chyba trochę podobnie...

Pozdrawiam

@Marcin Krzysica dziękuję za serducho i niewidzialny komentarz :))

Nigdy nie szukałam przygód
znajdowały mnie same

nie prosiłam o
skręcone kostki, wybite zęby
złamane serce

rozbita
na milion kawałków

przygód nie szukałam
lecz za nie dziękuję
gdyby nie one
z nudów bym umarła
 

Każdego dnia musimy tak na prawdę szukać siebie od nowa, pośród tych wszystkich odłamków z dni wcześniejszych i poskładać się na nowo. 

Pozdrawiam i przesyłam uśmiech :)

Nie całkiem utratę tożsamości, co zagubienie. Rozsypanie się na części.

Mam takie dni, że jednocześnie jestem uśmiechnięta i pełna życia, a w środku, jak już jestem sama, wybucham płaczem...

Ja, każdy kawałek niby tak różny, podobny, inny, czy ten którego się boję -  to jedna całość. Całość mnie, a nie innych ludzi których w tej szybie szukamy, porównując się do nich, chcąc być jak oni...

Trzeba się odszukać, siebie samego, by czuć swobodę.

Pozdrawiam serdecznie :))

Przy pieknych wierszach 

moje wychodza jak Quasimodo

wiec nie powinno dziwic 

ze dalem noge :D

Witam -  jestem za wierszem - ma to coś co powinien mieć wiersz - czyli głębie...

                                                                                                                                                                      Radości i słońca życzę

Co w głowie i sercu

uwolnione zostaje piórem

czasem koślawo

innym razem zbyt równo

wersy, po których 

uśmiech nastaje

chociaż na jednej twarzy

piękne są

po prostu :))

Oddaje otrzymany uśmiech i ślę pozdrowienia :)

Ślicznie dziękuję

za te miłe słowa

pozdrowienia przesyłam

i życzę radości

i uśmiechu i... zdrowia! :))

@Joachim Burbank :)

Wiem doskonale o czym mówisz! A jeszcze niedawno wydawało mi się, że jestem posągiem z jednej bryły.... :(

Świetny tekst, kiedyś ten temat poruszałam,

ale z racji młodego wieku nie tak dobrze, jak Ty tutaj.

W Twoim tekście można dostrzec co najmniej dwie ścieżki -

- utratę tożsamości spowodowaną współczesnością i jej udogodnieniami

oraz neurohormonalną huśtawkę nastrojów powodującą emocjonalne rozdarcie.

A dla mnie to niewątpliwa zaleta.

Tytuł Twojego wiersza w pierwszej chwili skojarzył mi się

z jednym z pierwszych opublikowanych tutaj moich wierszy (Żarówka),

w którym też Peelka jest zagubiona, ale to zagubienie ma nieco inny wydźwięk.

Serdeczności :)

To prawda. Innowacje mają swoje wady i zalety. Przez różne aplikacje (snapchat, instagram czy facebook), ale także media gubimy się w tym co pokazujemy światu, co chcemy mu pokazać, a tym kim jesteśmy w ukryciu.

Tak wiele sytuacji, przynajmniej mnie, potrafi wytrącić z równowagi i spowodować rozdarcie. Gdzie iść? Kim jestem? Czy to że zrobiłam coś złego oznacza, że jestem zła? 

Człowiek ma wiele twarzy i wiele odbić może zobaczyć stając przed lustrem czy nawet przeglądając się w ekranie.

Zrobiłam sobie spacer po Twoich utworach i znalazłam wiele pięknych wierszy, dziękuję :)

Troszkę się rozpisałam... 

Zostało mi tylko przesłać pozdrowienia i szczery uśmiech :)

Na takie bryły najczęstszym materiałem jest szkło.

Życzę dużo szczęścia i uśmiechu :)

I ja pięknie dziękuję, miło mi się zrobiło :)

Nie żebym się reklamowała ze swoimi utworami,

czasami jednak korespondują ze sobą, mam nadzieję,

że nie było to nazbyt wymuszające  z mojej strony ;)

Uśmiechy posyłam również :))

Nie było :))

Dawno nie zaglądałem na forum. W między czasie poczyniłem wiersz, który wpasowuje się w tematykę Twojego, bardzo dobrego wiersza. 

Z pozdrowieniami 

Hej

Dziękuję.

Myślę, że musimy o tym pisać, bo to jest teraz tematyka "na czasie", pochłaniają nas te wszystkie nowości i często się w nich gubimy.

Pozdrowienia :))

@Silver dziękuję,

odsyłam ♥ i pozdrowienia :)

Dziękuję