Mali

Mali

kiedy byliśmy mali

ponoć bawiliśmy się skacząc po jeziorach

zimna woda opływała parujące stopy

skóra nasiąkała kryształowym zimnem

jeden z nas był tak silny

że wyciągał światła rozpuszczone pod powierzchnią

i skręcał z nich wianki

czerwone od mrozu palce wiązały warkocze

włókna miękko mruczały plotąc się ze sobą

potem uśmiechał się

i wkładał je nam na na głowy

korony nieznanych królestw

a my szliśmy dalej

przez chłodną mgłę

miękko stawiając kroki na ośnieżonych polach

przynajmniej tak każe pamiętać zmęczona głowa

na skroniach błyszczy tłusta nafta

ostatnio wątpię

czy mali chłopcy mogą zmieniać bieg promieni świetlnych

może zgorzkniałem

zbyt długo wdychałem oddechy ludzi

którzy tego nie potrafią

teraz myślę

to musiała być prawda

czemu?

bo słyszałem

że jest piękno na świecie

Zostałam przez Ciebie wtłoczona w tekst utrzymany w poetycko-prozaicznym nastroju,

za jakim tęskniłam. Urzekła mnie Twoja literacka fantazja.

Pewnie uważasz, że to Twój subiektywny obrazek, niedostępny dla innych wycinek duszy autora -

-ale - mimo że mam świadomość, iż to hermetyczny tekst - mam wrażenie,

że go bardzo dobrze rozumiem i odczuwam wrażenia bohaterów utworu, 

wręcz się z nimi utożsamiam.

Zazdroszczę Ci tego tekstu,

sama już nie umiem tak pisać ...

Jedynie końcówka zdaje mi się zbyt górnolotna i patetyczna,

ale bez niej chyba ten tekst byłby wyjałowiony, a to by była wielka szkoda.

Pięknie pozdrawiam :))

Za Deoni :)

Urokliwie, plastycznie, poetycko.

Sprawiasz, że czuję zimną wodę, marznące palce... dotykasz słowem, widzę promienie światła, mgłę i korony nieznanych królestw. To działa tak, jakby słowa miały stać się ciałem, cudowne doznania, dziękuję :)

Dziękuję za opinię, cieszę się, że sprawiłem przyjemność.