Próba

tego, co pali, nie ochłodzą myśli,
kiedy skończone, przemija nad ranem.
tego się boję, że już się nie przyśnisz,
usta czerwone, zbledną niekochane.

czy cię zapomnę, staniesz się wspomnieniem,
nie chcę znów tęsknić, proszę, wróć tu zaraz.
dlaczego milczysz, uracz mnie pragnieniem,
zanuć jak kiedyś, niech przeminie marazm.

znajdź dawną drogę, przejdź na moją stronę,
czas się pomylił, będzie znów świtanie
i niebo będzie, z niepogodą tonięć.

jeszcze nam gwiazdę, jeszcze pójdę dla niej,
skradnę zachodom ciszę, głucho spłonie,
ust tylko dotknę, czerwienią nie zranię.


(04.06.2012)

Nie powiem, równo i ładnie. Fajna ta czerwień co jest w stanie zranić.

...ale rany już nie takie fajne, zbyt czerwone.

Dziękuję za czytanie, Andrzeju.
in-h.

za subtelność , za klimat , za gotowość ust ... Taką świadomość wszyscy powinniśmy nosić w sercu i emanować nią pod słusznie ukierunkowanym adresem ... Ta czerwień na końcu taka spontaniczna :-) Serdecznie ;-)

Kaliope, znów mnie poruszyłaś. jakże często miewam podobne myśli, kiedy "rana" staje się zbyt czerwona, wołam:

znajdź dawną drogę, przejdź na moją stronę,
czas się pomylił, będzie znów świtanie
i niebo będzie, z niepogodą tonięć.

ach, gdyby można...

piękny wiersz!!!

cieplutko pozdrawiam - Krysia

kiedy go czytam i chcę zrozumieć ...

to czuję
i brak mi sił ;)
umieram :D

Kaliope , tęsknota i ból ,na to nie ma leku, jedym jest czas ale on tylko zabliźnia, ślad pozostaje, pozostaje czekać....!
SERDECZNIE!
Hania
+

Kaliope, piękny sonet. Zaplusiłam, oczywiście.
Ale jeśli wolno, mam kilka pytań-uwag do ostatniej strofy:

"jeszcze nam gwiazdę, jeszcze pójdę dla niej,
skradnę zachodom ciszę, głucho spłonie,
ust tylko dotknę, czerwienią nie zranię."

Czy nie lepiej byłoby napisać: "jeszcze mam gwiazdę" albo "ześlij nam gwiazdę" (wtedy byłby to pewien ton modlitewny)? Bo tak jak jest, dla mnie nie ma logicznego sensu...
I ta cisza, która głucho spłonie - nie wiem, co to ma oznaczać? Miłość jest ciszą (dla mnie), hałas jest jej zaprzeczeniem... Ale pewnie nie rozumiem wymowy tej matafory.
I jeszcze ostatni wers, korespondujący z ostatnim wersem pierwszej strofy:

"usta czerwone, zbledną niekochane.
[...]
ust tylko dotknę, czerwienią nie zranię."

Można to rozumieć tak, że Peel(ka) ledwo dotknie ust dawno kochanej osoby (wspomnieniem o niej? namiastką dawnej miłości?), ale nie chce obudzić tej miłości na nowo, żeby nikogo nie zraniła znowu. Czy tak należy to rozumieć? Ale cały wiersz zdaje się temu zaprzeczać, zdaje się być wołaniem o przywrócenie miłości, o wypełnienie emocjonalnej ciszy i wewnętrznego marazmu... A w takim kontekście nie rozumiem ostatniego wersu.

w większości masz rację, Oxyvio - niektórych rzeczy w wierszu nie ma.
odpowiadając Tobie zastanawiałam się, czy wszystko musi być zawsze oczywiste, czy można zostawić sobie margines "niezrozumienia/niedopowiedzenia"? (przecież i tak ten sam wers może być przez różne osoby odebrany inaczej). zapewne powiesz, że nie można, bo wtedy każdy pisałby wiersze tylko dla siebie? bo skoro upublicznione, to powinny być czytelne dla każdego. i zapewne trzeba się z tym zgodzić. tutaj jednak nie zmienię, tym razem pozwalając sobie na taki margines, mimo wszystko.

dziękuję, Oxyvio, za ważne słowa i za to, że poświęcasz mi swój czas. :)

pozdrawiam,
in-h.

Oczywiście, masz prawo do swoich "niezrozumiałości" i hermetyczności wiersza. To Twój utwór. Ja lubię rozumieć, co czytam, ale wiem, że nie każdemu na tym zależy, więc tym bardziej nie narzucam Ci własnego zdania. :-)
Serdeczności raz jeszcze.

jeszcze będzie pięknie...zagoją się rany...tego życzę peelce:):) twój wiersz jak zwykle trafia w moje czułe struny:)pozdrawiam

Kaliope,
Wiersz pełen emocji. I nadziei i troche beznadziei. Nadzieja po to żeby pomóc sobie....znajdź dawna drogę, przjedź na moją stronę...
Ale i beznadziei, bo gdzieś tam w wierszu kołacze przeswiadczenie, że to definitywny koniec i nie ma powrotu.
Z trzeciej strony pomimo zranienia, peelka daje do zrozumienia ,że jeszcze przyjmnie do siebie, że jeszcze może przebaczyć...
Kaliope,
Odnoszę się do treści i jej przesłania.. Bo o formie już napisałam, że wibrująca emocjami i czytelna jak mało co...
Powroty są równie bolesne, jak końce. Zawsze zostaje jakaś gorycz i żal, pomimo przeświadczenia, że tak nie będzie. Nie wszyscy są gotowi na doświadczenia powrotów. Nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, że tylko nielicznym udaje się. Ale to moje zdanie ktore nasunęło mi się podczas czytania wiersza...
Tak nawiasem mówiąc, na naszym forum ostatnio jest bardzo dużo wierszy mówiących o stanach emocjonalnych osób po"przejściach" miłosnych. I to nie tych dobrych, ale wręcz odwrotnie.
I dzięki temu możemy czytac piekne wiersze. Czy to dobrze?
Pozdrawiam ciepło
Lila