bywało kolorowo

niewygodnie
nawet wzrok rzucany o ściany uwiera
więc wdeptujemy w podłogę leniwe sumienia
podniecając się płowym romansem
śliniąc zmysł kawą jak brud z pierwszego prania
szmaty porozrzucane po drogach
światłem latarni
tuż przed świtem wyciągamy się z pralki
zaspanej podświadomości
wieszając się wilgotnymi palcami
by pociągał za sznurki

znoszeni czy przypaleni
z dziurą w kieszeni
lądujemy na dnie szafy
czekając aż zeżrą nas mole

bardzo się podoba
taka trzymająca za poły dekadencja
chyba w każdym z nas coś z niedopałka
dziękuję

pozdrawiam
Seweryna

Tematycznie ciekawy. Dobrze się zaczęło czytać (3 wersy no może cała 1 strofa) ale później lekkość jakby spada. Nie wiem czy 2 x "się" na przykład w 2 strofce, czy owe "zeżrą" na końcu... Myślę że wart jeszcze popracowania. Na pewno wart :)
Pozdrawiam.

Szczególnie pierwsza, ale pomysł i tak super, dobrze Cię czytać.
Pozdrawiam Klaudio

Mole raczej was nie zeżrą, ale rutyna już chyba dopadła, lecz zawsze jest nadzieja, a wiersz, podoba mi się.

Dobrze się czyta, odbieram treść jako.. cichy krzyk.. dosłownie.
Fajne te mole na koniec wiersza.

(...)jak brud z pierwszego wyżymania

skoro jest wyżymanie, to zakładam, że było chociaż wstępne pranie,
dlatego wolałabym.. brud z pierwszego prania.
Pozdrawiam... :)