Bajka

[Aneta Wójtowicz-Wójcik]

Tak było.
Kiedyś w mojej wyobraźni.
Takie miejsce gdzie sny były prawdą.
A życie bajką,
która postanowiła się zakończyć.

Tak miało być zawsze.
Bez końca, że sen skończyć można.
On ulotni się, zapomnę o nim.
I znowu powróci.
Mimo to.

Aż kiedyś wedrze się w moje życie.
W Twoim też będzie.
Uświadomisz sobie wtedy,
że to ma znaczenie.

Przypomnisz sobie zbyt wiele.
Pomyślisz: "Mogło być lepiej".
I tylko tyle zrobisz.

Nadejdzie taki dzień,
że Ty i ja będziemy błądzić.
Zgubimy się w tej bajce.
Ktoś ją zakończy.
Nie wiesz jak.

Mogę być motylem, mogę być nikim.
Nie ja to wiem.
To taka bajka,
gdzie zdarzyć może się wszystko.
Ten sen zapomniany mówi o tym otwarcie.
Ty go nie pamiętasz.
Przegrałeś.

[gabriel p.]

jakoś nie dociera do mnie ta "bajka", za dużo repetitiów, które utrudniają wgryzienie się w ten utwór i ta enteroza. proponuję wziąć nożyczki i bajkę skrócić a wersy zbudować jak należy.

podoba mi się to:

Mogę być motylem, mogę być nikim.
Nie ja to wiem.
To taka bajka [...]
Ty [jej] nie pamiętasz.
Przegrałeś.

Morał (jako jedyny) wyraźny :-)

pzdr