Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Myślę, że labirynt jednak wiąże się w kłębek... ;

Autor czy peel nie pomaga przezwyciężyć bezradności, bo sam ją odczuwa - rzecz w tym, że chce zobrazować to kłębienie się, oddać istotę mgły, ciemności, nieświadomości, granicy pomiędzy "teraz" a "nigdy", między "tu" i "nigdzie", między "jestem" a " ". Odnosi się do modelu, w którym nasze wartości, ale także rzeczy i cała codzienność, że powtórzę metaforę, "ludzka potoczność", to "tanie łachmany", opisuje ten punkt widzenia - przedstawiając ciemność, dzikość, przetapianie się, które wydaje się być podszewką świadomości jako takiej. Bezradność jest tu naturalna i mogę tylko pogratulować celności (intuicyjnego?) odbioru ;

Zastanawiająca jest swoją drogą zbieżność obu kłębków, przecież ta mglista glina, ciemne elan vital czy czysta (brudna?) stwórczość (taki koncept) silnie kojarzy się z kłębiącymi się, zmiennymi, irracjonalnymi labiryntami kobiecości... ;
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oj, ale ta bajka może nawiązuje do tytułu, swoistego jądra ciemności? ;

Pozdrawiam

ale to trochę banalne jądro ciemności, nie uważasz? :)

Banalne-niebanalne, nie boję się banału, bo nie każdy banał jest banalny? :) Zastanawiam się tylko co i w jaki sposób jest banalne, w jakim kontekście, bo przecież kontekst dopełnia rzecz, w tym i jej banalność-niebanalność..? :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To może raczej Pamięć? www.youtube.com/watch?v=VtXK1aJlEPU - wyborna ;
To już prędzej to :
www.youtube.com/watch?v=1IqzNPAv0mk
wreszcie mi się przypomniało skąd znam te słowa:"nie znajdziesz obiecanej ziemi"
;P
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Myślę, że labirynt jednak wiąże się w kłębek... ;

Autor czy peel nie pomaga przezwyciężyć bezradności, bo sam ją odczuwa - rzecz w tym, że chce zobrazować to kłębienie się, oddać istotę mgły, ciemności, nieświadomości, granicy pomiędzy "teraz" a "nigdy", między "tu" i "nigdzie", między "jestem" a " ". Odnosi się do modelu, w którym nasze wartości, ale także rzeczy i cała codzienność, że powtórzę metaforę, "ludzka potoczność", to "tanie łachmany", opisuje ten punkt widzenia - przedstawiając ciemność, dzikość, przetapianie się, które wydaje się być podszewką świadomości jako takiej. Bezradność jest tu naturalna i mogę tylko pogratulować celności (intuicyjnego?) odbioru ;

Zastanawiająca jest swoją drogą zbieżność obu kłębków, przecież ta mglista glina, ciemne elan vital czy czysta (brudna?) stwórczość (taki koncept) silnie kojarzy się z kłębiącymi się, zmiennymi, irracjonalnymi labiryntami kobiecości... ;


Zastanawiająca jest swoją drogą zbieżność obu kłębków, przecież ta mglista glina, ciemne elan vital czy czysta (brudna?) stwórczość (taki koncept) silnie kojarzy się z kłębiącymi się, zmiennymi, irracjonalnymi labiryntami kobiecości... ;

Tak, tylko, że kierunek odwrotny...
W przypadku " mglistej gliny ", jest ona chaotycznym, magmowym początkiem, duszącym się od nadmiaru własnych możliwości, z obietnicą uformowania się w " coś " - konkretnego, rzeczywistego, do objęcia słowem.
Kobieta, to " coś " już uformowanego, kształt doskonały, który przy empirycznym " dotknięciu " zaczyna mgielnieć, wielokrotnieć jak rzeka, rozplatająca się w setki rzeczek, strumieni, potoków, strug...
Kłębek się zwija, kłębek się rozwija...
: )
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



:) W zasadzie to kierunki są oba, rozumiem, że dotknięcie, zaburzenie kształtu doskonałego wyzwala w nim stwórczość, rozplatający się warkocz możliwości, a zatem to kobieta kojarzy się z mgłą, to ona mgielnieje.
Ale czy dotknięcie mgły nie zescala jej, nie rozwiewa w kształt - doskonały, bezpieczny - więc może dotyk, czułe niedowierzanie podróżnika/odkrywcy, dopełnia to niezwykłe macierzyństwo lub w ogóle je umożliwia; i na kilka, kilkadziesiąt chwil powstaje świat; kubek, świeca...

Kłębek się zwija, kłębek się rozwija... ;
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



:) W zasadzie to kierunki są oba, rozumiem, że dotknięcie, zaburzenie kształtu doskonałego wyzwala w nim stwórczość, rozplatający się warkocz możliwości, a zatem to kobieta kojarzy się z mgłą, to ona mgielnieje.
Ale czy dotknięcie mgły nie zescala jej, nie rozwiewa w kształt - doskonały, bezpieczny - więc może dotyk, czułe niedowierzanie podróżnika/odkrywcy, dopełnia to niezwykłe macierzyństwo lub w ogóle je umożliwia; i na kilka, kilkadziesiąt chwil powstaje świat; kubek, świeca...

Kłębek się zwija, kłębek się rozwija... ;

więc może dotyk, czułe niedowierzanie podróżnika/odkrywcy, dopełnia to niezwykłe macierzyństwo lub w ogóle je umożliwia; i na kilka, kilkadziesiąt chwil powstaje świat; kubek, świeca...

A co robić przez pozostałe miliony chwil... ? ; )
Optuję za wersją :

długie związki blaszane pudełko po cukierkach
kubek
świeca

jasność

Kobieta nie stwarza świata, ona " daje " nam świat, który już jest - rozwija kłębek, a my ganiamy za nim jak kocięta...
: )
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przez miliony "chwil" - leżeć w bezruchu? ;

Właściwie nie pisałem o kobiecie, tylko o mgle, w której można odnaleźć pierwiastek kobiecy. To w niej bezpośrednio dostrzegam stwarzanie świata albo odtwarzanie formy utraconej przez zemglenie. Ale z racji porównania wszystko nam się upłynniło. I dobrze. Więc wymieszam mocniej:

Nie chce mi się wierzyć, że coś "jest", jasne i określone, lecz wyrachowane, wolę myśleć, że się staje, za dotykiem przybiera na krótko wyraźną formę. I pamięta własne kształty, co nie przeszkadza stawać się od nowa na nowo.

Zgoda, we mgle wszystko już "jest" - ale w sensie możliwości, nie realnie, nie ma świata zakrytego mgłą, jest co najwyżej "zakryty" w przenośni - bo z mgły ten świat powstaje, z mgły jest zbudowany. On cały jest mgłą. A przynajmniej ten jeden.

W przeciwnym wypadku jesteśmy raczej byczkami, które biegają za zwodniczą, czerwoną płachtą...

;)

PS. Oj stwarza świat, stwarza... ;

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz nie daję kolców  abyś się ranił ale po to,  byś wiedział,  że mam się czym bronić nie chcę budować  czegoś z pozorów zbuduję od nowa  tak  ale z tego  co sama wybiorę   Bardzo dziękuję!   
    • Łzy zostaną  Miłość odejdzie    I zostanie tylko  Serce rozdarte na pół    A potem wstanie  Nowy dzień    I wiara uleczy  Ból i pustkę    I jeszcze parę  Innych rzeczy...
    • @MigrenaBardzo dziękuję! Myślę, że "po swojemu" będę lepsza jako człowiek. Dobroć jest pięknem:) @Nata_KrukBardzo dziękuję!  Masz rację "kolce" to słowo z wieloma możliwościami. :) @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Ja rzadko pokazuję swoje pazurki, może za rzadko? Czas to zmienić?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @RomaBardzo dziękuję! Masz rację, chciałam, aby był trochę feministyczny, aby kobieta miała odwagę się bronić. :) @MigrenaBardzo dziękuję! Poprawiłeś mi humor! @Waldemar_Talar_TalarTak czasami bywa, że kobieta nie chce męskiego "błogosławieństwa", bo w sobie "kolce nieposłuszeństwa". Bardzo dziękuję! 
    • Kocham przy Tobie milczeć, tulić się do Ciebie, jakbym nie miał matki Nienawidzę ciebie słyszeć, dotykać cię to kara za odwrócony krzyż Kocham Cię tak mocno, że wsiadłbym z Charonem do łódki, aby przebyć cały Styks, lecz nie odwrócę się   Nienawidzę braku gracji, twej krwi i wersów pełnych łoju do mnie Kocham Twoje rady, głos Twój prowadzi mnie do wyjścia z wykrotu Nienawidzę cię za dyby, które gruchocząc mi kolana, podłączyły thymatron na apetyt życia, opluwając mnie w lochu   Kocham Cię tak, że nieważne jest, czy pachniesz zmierzchem, trawą po ulewie, smogiem czy obłokami z szarego mleka Nienawidzę cię, bo gdy spałem obok ciebie, ukradłaś mą lirę i biografię Orfeusza Kocham Cię tak mocno, jakby wszechświat zmniejszył się do naszych objęć, a czas zdziwił się, że zegar nie tyka, wszyscy byli w pracy, a myśmy wybrali wagary od życia   Zła siostra Miłości w końcu się poddała Biegniemy tą plażą, już się nie chowając Igła magnetyczna odszukała zorzę i dziewiczą dróżkę, życie Nam zwracając, lecz…   czy to wszystko nie było tylko w listach naszych, mirażach o kąpieli w Gangesie młodości i czy zaraz spoceni nie otworzymy spojówek, budząc się przy złej siostrze Miłości?
    • @aniat. Ładnie się to harmonizuje: nastrój – dźwięk – obraz; szkoda, że odpuściłaś w rymy w ostatnich wersach, cztery mogłyby się zgrać.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...