wytrzeć sobie gębę

[Patryk_Nikodem]

mury tego miasta runęły przed wiecznością
a ja ciągle czuję się jak więzień
wolne przestrzenie pomiędzy domami
i mżawka nad chodnikiem

kładzie się na ziemi w absolutnej ciszy
by na chwilę spłukać trochę brudu

ale nawet gdybym wyssał z chmury całą wodę
nie zobaczę poruszenia za ścianami
wracam tędy z mokrym pudełkiem zapałek
w kieszeni

i chwieje się pode mną symetryczność
tej topornej dzielnicy
przez okna ucieka noc z pokojów
pstrykają tam tylko kamienie
zepsutych zapalniczek

…
zaczyna świtać
na tapecie obok grzybów rosną arcydzieła
w telewizji film o tym jak
człowiek zrobił z człowieka mydło

umył sobie twarz

[Przemysł Ś-wiersz-cz]

Poprzez umycie twarzy poczułem obok siebie ducha Gombrowicza. Ciekawe - czuć tu przytłoczenie, chwiejność, niepokój.

Do poczytania
Pozdrawiam

[Anna_Para]

Świetne, podoba mi się, bardzo! Gratuluję i pozdrawiam, Anna

[Patryk_Nikodem]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki za ślad,
pzdr

[Patryk_Nikodem]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A no dziękuję,
pzdr

[teresa943]

tytuł...zaciekawia i przyciąga;
całość bardzo wymowna i refleksyjna,
a pointa - wstrząsa

dobry wiersz Patryku

serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia

[Rachel_Grass]

czytałam. piękny pierwszy wers

[Patryk_Nikodem]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki i do poczytania
pzdr

[Patryk_Nikodem]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Szkoda, że tylko pierwszy
pzdr

[Zuźka]

Panie Patryku,
Pana wiersze czyta się plecami. To jest coś fenomenalnego.

Napisałabym coś więcej, ale po co tu moje słowa? Panu to idzie zdecydowanie lepiej.
Po prostu kłaniam się niziutko przed Pana talentem.

dygam
zuzka