Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
łza

a ono się toczy, toczy
czasem otoczy źle
zamknij oczy
dotknij
mnie

dwie

szepty ze mną twórz senne rozmarzenie
w oceanie zimnych burz będą ocaleniem
portem ciepłych dreszczy; mów do mnie
szeptem; mów, mów szeptem serdecznym

deszcz

posuwamy się cicho
po drugiej stronie karawany wydm
płynących z miejsca na miejsce nad białą szczęśliwą falą
brodzącą po piasku zmęczonym szmerem: przybiłam - wreszcie, wreszcie
wchłaniamy bursztynowy szum przesypując go między palcami zapalającego wody jeziora słońca…


---------------------------------------------------------------------------------------------------

Postanowiłem wkleić wierszyki, które powstały dzięki inspirującym rozmowom z piszącymi pod pseudonimami, Paniami: Judyt , BARBARA JANAS. Wierszyki, oraz autor, bardzo Paniom dziękują za chwilę weny, kłaniają się nisko, uśmiechają i pozdrawiają.
Opublikowano

Wszystkie ciekawe Almare, ale ten środkowy chyba najbardziej mi się podoba.
Sorry, trochę poprzestawiałem mebelki :)
Pozdrawiam.

szepty ze mną twórz senne rozmarzenie
w oceanie burz zimnych ocaleniem będą
portem ciepłych dreszczy mów do mnie
szeptem, mów szeptem mów serdecznym

Opublikowano

Przypomniała mi się przedwojenna piosenka:

Mów do mnie jeszcze, mów do mnie,
ja bajki tak lubię ogromnie...


;-)))

No i oczywiście to:

Mów do mnie jeszcze

... Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
tęskniłem lata... Każde twoje słowo
słodkie w mem sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...

Mów do mnie jeszcze... ludzie nas nie słyszą
Słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
Jak kwiatem, każdem słowem twem się pieszczę -
Mów do mnie jeszcze...

Kazimierz Przerwa-Tetmajer


Dzięki Ci za przysłanie mi tych skojarzeń i przypomnienie Tetmajera, Almare.

Opublikowano

"baby, ach te baby - człek by je łyżkami jadł"
kasia

już od rana, Kasiu, już od samego rana
taka nasza karma - rana; groźna w kotle
bucha para, pary duch - buch, buch
garścią, chochlą lub wazową łychą
zagarniamy wasz niezwykły marny puch


dzięki za wizytację, pozdrawiam :))))


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
HAYQ:

szepty ze mną twórz senne rozmarzenie
w oceanie burz zimnych ocaleniem będą
portem ciepłych dreszczy mów do mnie
szeptem, mów szeptem mów serdecznym

dzięki za pomoc w urządzaniu wnętrza, tak też może być.:)))

pozdrawiam

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Oxyvia J.:

Mów do mnie jeszcze

... Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
tęskniłem lata... Każde twoje słowo
słodkie w mem sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...

Mów do mnie jeszcze... ludzie nas nie słyszą
Słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
Jak kwiatem, każdem słowem twem się pieszczę -
Mów do mnie jeszcze...

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Dzięki za przypomnienie pięknego wiersza.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




ja też pozdrawiam :))

PS

szeptem pokonamy grozę burz
ciosy elektrycznych gromów
tylko otul mnie w oka mgnieniu
ciepłosennym cieniem szeptu



Almare
Opublikowano

przybyłam jak w wierszu..c hyba przybyłam Almare
albo przybiłam gwoździa? (: oo..niezmiernie mi miło,
jeszcze chyba nikt nie napisał wierszoła jakoś tak inspirująco...
że ja się przyczyniłam..mm...no tak, każdy jakąś cząstkę wkłada
przy spotkaniu z drugim człowiekiem, o czym się zapomina,

hmm..pamiętam Almare ten wiersz, zdaje mi się, że jakiś
rok temu, nawet..pisałaś coś o szepcie? zapada w pamięć
ten szept, poetka - chyba znad samego morza płynie...
J. bardzo radośnie było przy czytaniu, płoniaście (:

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miło mi Judyt, że pamiętasz, napisałem erotyk pt. "Szept". :)))))))))
Masz rację, często zapominamy, że każdy wkłada jakąś cząstkę siebie przy spotkaniu drugim człowiekiem, masz rację.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tak, nakręciły niecne siły
zawirował cały świat
chodzę lekko jak pijany
macam sufit lgnę ściany
wokół tylko damy damy
Zosie Kasie Stasie też
O, Fisia ku nam pcha się
tu coś zdradzę
lubię bardzo wielki tłok
wir tajemny nocy szok
dama obok i mój bok
obok boku jej, hej


pozdrawiam. :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



cieszę się z przychylnej oceny i potwierdzam: to wszystko o przelewaniu to prawda, lecz nie robi się tego masowo, nad czym ubolewam. Dlatego zachęcam, wszystkich czytających Panów, wierszykiem:

Poezja

piszcie poezje panowie
nie musi być wielka

wystarczy szepnąć dwa słowa
kocham cię
tak cicho, że słychać jak pęka
mała mydlana bąbelka

albo spacer we dwoje
nastroju kropelka niewielka
tak krucha jak
mała mydlana bąbelka

piszcie poezje panowie
nie jest to trudne... wcale
poezją może być wszystko
spojrzenie, głos, diament

piszcie poezje
dla kobiet
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miło mi Judyt, że pamiętasz, napisałem erotyk pt. "Szept". :)))))))))
Masz rację, często zapominamy, że każdy wkłada jakąś cząstkę siebie przy spotkaniu drugim człowiekiem, masz rację.

Pozdrawiam.

czyli się zgadza...o niezłą mam jednak pamięć(:
to fajno J.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nastrój roztaczam nadaje rytm
a ty mi tu, że się toczy wprost
ja o szuwarach sennych marach
a ty mi tu, że wprost pod oczy

ech, nastrój opada degrengolada
i zniechęcenia wiórów pełen wór
kobieto miła jest we mnie taka siła
co uwieść może Koryntu cór chór

zagłosuj proszę, na błękitu trzy grosze
i krzyknij - każdy jest mój!


pozdrawiam :))))))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kiedy zaczyna się szeptem i kończy deszczem bardziej mi leży... Na wątku zrobiło się niebezpiecznie... w związku z moim odczytem...(wiem głodnemu chleb...) Mimo mocnych skojarzeń ostatniej części... Kupuję tę wzbierającą grę "słów"... Pozdrawiam i ...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...