Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Stopy bose w ziemi matkę
tańcem wbijasz jak sztylety
przyodziany w skóry łatkę
chcesz ofiary mej niestety

Silne mięśnie, dumnie spięte
dzikie oczy lśnią jak zorze
groźne usta w łuk wygięte
Manitu ci nie pomoże

Bo nie szukam już ratunku
pragnę starcia na żywioły
żądam gradu pocałunków
twarzy grymas mam wesoły

Bębnów bicie i krwi wrzenie
w Indianina prężnym ciele
tańczą wokół mroczne cienie
działa belladonny ziele

Przecinając sznurów pęta
zdałeś się na łaskę losu
pożądaniem twym zaklęta
nie zagłuszę władzy głosu

Harpia głodna porwie ciało
zatapiając w nim swe szpony
trwała zemsta, doskonałą
chcę powielać twoje zgony

Giń we wnętrzu i powstawaj
cyklem nieskończonych jęków
rozkosz i ekstazę dawaj
w naszych ciał pierwotnym dźwięku

Chciałeś driadę płochą posiąść
feromonem zaszokować
nie zdołałeś jednak dosiąść
teraz pragniesz się w niej chować

Tak dominant w mężnym ciele
z zachłanności zmienił rolę
zatracając się w aniele
i poddając mu w niewolę

Opublikowano

Hm, taniec z żądzami? Kawą się poparzyłem i do pracy wnet wychodzę, ale wrócę tu jeszcze i zatańczę z tym wojownikiem taniec z szablami... hahaha
Driada jawi się jako karta przetargowa. Nie wiem po co tylko ta Harpia?
Dosiąść, posiąść Driadę... te płoche są, jak poranna mgła, ale hm, zanurzyć się w takiej mgle warto. Odlot murowany. Tymczasem zadzieram kiecę i do pracy lecę, ale wrócę po Driadę a Harpia może mi naskoczyć... na "laskę losu". Trzym się Kamertonka. Podoba mi się wierszyk. Kipi, jak wulkan gorący. Pozdrawiam :)

Opublikowano

"Tak dominant w mężnym ciele
z zachłanności zmienił rolę
zatracając się w aniele
i poddając mu w niewolę"

Płońta doskonała! O to chodzi: każdy maczo w końcu odkrywa, że to nie on rządzi... ;-)))
Bardzo fajny wiersz, Kamertonko!

Opublikowano

podziękowała za wizytę
i jest pocieszona że można mieć z tego zabawę
a i niezłe widowisko kiedy fantazja jeszcze robi uniki od emerytury
używajta dowoli

ściskam wszystkich (na ciepło z lekką nutą dekadencji hihih)

  • 3 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...