Pożegnanie

[Artur_Bielawa]

Do nieba wzniosłaś mnie
raz więcej niż trzeba
karmiłaś sobą
jak kromką chleba

Dotykiem swej dłoni
mazałaś winy
choć były czasem
ze skamieliny

Patrzyłaś na mnie
jak nikt takim wzrokiem
pojednać się mogłem
nareszcie z Bogiem

Lecz teraz jedno
uczynić muszę
pogodzić ciało
i rozdartą duszę

[Tumus Eulusys]

Rozstania zawsze budzą w nas emocje i wenę do tworzenia...

[lalkabp]

zgadzam się z przed mówcą......
ale ogólnie podoba mi się :))

[Pan_Biały]

nie jest to wielkie poezjowanie, choć dla autora zapewne wiele znaczy.pozdrowienia i pisać dalej

[Fly Elika]

Nie żegnaj sie z Bogiem...ładny wiersz... rozdarcia niech nigdy więcej nie rozdzierają.
Miłego...

[Sylwester_Lasota]

Pogodzić ciało i duszę - jak to często przekracza ludzkie możliwości.

Pozdrawiam.

[Waldemar Talar]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiersz o czymś wzniosłym - nie tylko dla autora .
A czy chodzi tu o Boga - któż to wie...
Podoba się takie rozważanie - dylemat .
pozd.

[Nata_Kruk]

Arturze, mam nadzieję, że niebawem będziesz mógł napisać wiersz zatytułowany... powitanie...:)
Pozdrawiam... :)

[Artur_Bielawa]

Dziękuje za wszystkie komentarze, też mam taką nadzieję że powitania będą częstsze niż pożegnania..