Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pod jabłonią w raju żyli sobie
Adam i Ewa.
Ewie marzył się Adam, a nie jabłko.
Adam wolał jabłko od Ewy.
Zerwał, a potem Ewa spadła z drzewa.
Adam z jabłonią śmiali się z Ewy i jabłka.

Ten raj istniał naprawdę.
Wąż był sztuczny.
Dobrze, że Ewa tym razem znowu nie złamała żebra.

Pękł wąż.
Pokochali się Adam i Ewa.
Teraz jabłka same spadały z drzewa.
Zajadali się jabłkami.
Jabłka były niedobre.

- Dobra, niech będzie...

- A więc tak ... hmm, hmm ... patrząc na to jedno jabłko, które spadło
i rozpołowiło się...to ono nie jest... nie jest takie złe.
- I w ogóle, tak sobie patrząc na jabłka, to niektóre mogą być dobre.
Mniam, mniam...

:)

Ostatnio edytowany przez Fly Elika (Dzisiaj 02:23:57)

Opublikowano

Forma tych wersów , to chyba nie wiersz tylko jakaś
treść...
Fly, jak już piszesz coś, to pomyśl
gal i matias albo matias i gal :)))
maciaś coś ?

popraw ten raj risik, jabłka może nie są aż takie złe hmm?

pozdrawiam cieplutko :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Sir Isaac musiał cierpieć podobnie - i ja swoje przecierpiałam nad tym utworem ;))
pozdrówki
kasia

cóż przykro mi za Wasze cierpienia, przyjmuję , to że cierpienia wg mnie niezawinione
pozostają czasem same z sobą
jak w tym czasie nic nie pozostaje :) są wpisane w życie, może to utarcie pewnych reguł
nie pozwala czasem zbyt długo na zmianę lub złamanie zasad wcześniej postawionych

wszystko płynie czasem w nurcie napełniając naczynia
z przedwczoraj, wczoraj trzeba wylać by zmieniło się dzisiaj

pozdrawiam kasiu... śmiesznie i zagadkowo piszesz, jakby chaotycznie , przez co nie rozumiem ciebie :) przypomina mi to jakby jakiegoś chochlika :)

pozdrawiam
Opublikowano

Cammomile, rozmieszyłaś mnie ;) czasem ci się udaje ;)
matias, maciaś
niech Ci będzie zamoczyłam się i maczam swoje myśli w Tym tutaj
nie da się ukryć, oby korzenie za długie i grube nie zapuścić
bez przyczyny,
a powód, gdzie potok słów piękny usłyszysz, marzysz by płynąć
z nim jak najdłużej... poza Tym nurtem słychać wiatr, który
wiruje swoimi i prądami, mniej odczuwasz to inaczej...

pozdrawiam cieplutko :DD

Opublikowano

smutna prawda o "jabłku rozłupanym na pół", rozdarta miłość ... niedobra, zatruwa i boli

kilka moich spostrzeżeń (subiektywnych oczywiście) co do formy: jakoś mi "nie leży tytuł", ponadto można by co nieco "wyciąć" i zostawić tylko to, co najistotniejsze;
aha, jeszcze zwróciło moją uwagę, że Adam zerwał jabłko, to odwrotność Biblii, bo tam Ewa kuszona przez węża zerwała i podała Adamowi...to tak dla uściślenia prawdy, choć rozumiem, co chciałaś powiedzieć, więc może jest tu jakaś celowość...nie wiem...

to tyle po mojemu...szczerze tak jak czuję

serdecznie pozdrawiam Fly :-)
Krysia

Opublikowano

Prawda jest taka tereso 943 , że pisałam w kontekście mieszanym, nie da się ukryć (podświadomośc dobra i zła się nakłada czasem ale to nie to samo),
zaistniałym tutaj rozumowaniem moim sytuacji... również i ponadto chciałam zawrzeć jakąś tam prawdę uniwersalną ... pewnie że i ze swojego punktu widzenia i praktycznego!!! ( twój komentarz jest również opóźniony do czasu słów przeze mnie napisanych w tym )


Ponadto wszystko płynie to był wiersz z przedwczoraj .. widzisz datę ? godzinę ?
Nie wiem dlaczego przeważnie twój ton komentarza odbieram często, jako dołujący i krzywdzący z powodu nie rozumienia, jakby wywracający,
nie szkodzi ...
coś sugerujesz 'miłość rozdarta niedobra'...cóż.. twoja wola i odbiór i pewnie i uroda
twojego i wobec mnie odbierania

pozdrawiam

Opublikowano

spoko Fly ja rozumiem, nie irytuj sie już...
powiedz krótko, że rozdarcie nie może byc miłością

hmm... tak sobie marzę , ze miłość to jedno uczucie i pokona wszystko
co było człowieka rozdarciem i tyle i już ..
jak sobie radzi to sprawa tego uczucia siły ... odradzasz się FLY

ciepło pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Sir Isaac musiał cierpieć podobnie - i ja swoje przecierpiałam nad tym utworem ;))
pozdrówki
kasia

cóż przykro mi za Wasze cierpienia, przyjmuję , to że sama
nic nie pozostaje :) są wpisane w życie, może to utarcie pewnych reguł
nie pozwala czasem zbyt długo na zmianę lub złamanie zasad wcześniej postawionych

wszystko płynie czasem w nurcie napełniając naczynia
z przedwczoraj, wczoraj trzeba wylać by zmieniło się dzisiaj

pozdrawiam kasiu... śmiesznie i zagadkowo piszesz, jakby chaotycznie , przez co nie rozumiem ciebie :) przypomina mi to chochlika :)

pozdrawiam


śliczny komentarz
poetycki - lepszy od wiersza
nie chochlik - daleko mi do doskonałości, może czasem coś pozawijam i dlatego ;)
dlaczego "Waszą"? - że Newton też?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


przykro mi, że zajrzałam nie o tej godzinie a nie innej, ale nie mam zbyt wiele czasu, żeby wszystko od razu czytać...sorry, nie będę więcej komentować;
aha, jeszcze wyjaśnię... "rozdarta miłość" w moim rozumieniu (cóż zrobię, że tak rozumiem?) miała oznaczać "rozpołowienie jabłka", rozdzielenie Adama i Ewy...no, ale jak widać źle odczytałam ;(

pozdrawiam
Opublikowano

ależ Tereso komentuj, sobie skoro tak rozumiesz, to twoje w tym widzenie rzeczy, tylko akurat nie pokrywa się z moim, bo jeśli dwoje ludzi się rozdzieliło, to nie świadczy o rozdarciu, bo łączy ich miłość, tak tez może być. Poza tym nie ma potrzeby każdego w moim przypadku utworu wałkować ciągle od początku, i przypominać rozdarcia bez miłosne,oszukańcze i porównywać do miłosne w jakiejś tam teoretyce rozdzielenia , czy faktu :)) np.

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Śmieszna i nie śmieszna, starałam się jakby napisać
to w miarę śmiesznie, nie nadając jakiegoś klimatu dramatu
czy zupełnego śmiechu. Tak jak na sucho 'powiedzmy sie to czasem widzi'

Dzięki za czytanie i uśmiech.

serdecznie pozdrawiam
Opublikowano

Ciekawa forma przekazu podoba się całość, a symbol jabłka jest szczególnie ciekawie przedstawiony, gdyż można się uśmiechnąć jak i posmutnieć. Zależy to tylko od punktu odniesienia z którego widzimy jabłko.

serdecznie i ciepło

13

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Myszkę powiesiłam, taka urocza jest:) niech sobie wisi:)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Wchodzi on - Polityk- Polityczna Tłusta Świnia Koronkowa, kłamstwem nabłyszczony, wykarmiony na ludzkiej cierpliwości jak monstrum z promocji, które zjadło cały kraj i jeszcze pyta o deser. Skóra mu świeci jak szynka premium namaszczona budżetem, oczy lśnią krzywdą smażoną na głębokim oleju publicznych pieniędzy. Półki szepczą między sobą, drżąc jak przeterminowane sumienia: „Patrzcie! To ten, który otłuścił się na ludziach tak bardzo, że wózek go nienawidzi!” On nie idzie. On płynie - lawina krawatów, biurokracji i tłuszczu władzy. Każdy jego krok  skrzypi jak konstytucja po setce poprawek, wózek jęczy jak urząd pod jego cięzarem. Chipsy padają na kolana - bo wiedzą, że jego spojrzenie ma kalorii więcej niż one same. Jogurty płaczą w kubeczkach: „Nie zabieraj nas, panie, my jesteśmy tylko mlekiem, nie obietnicą!” Ser żółty topnieje, tworząc kałużę chciwości, gęstą jak miód z komisji śledczej. Banany wyginają się w paragrafy i paragrafiki, chcąc wyglądać bardziej praworządnie. Kiełbasy drżą jak wspomnienia budzetów, które „zniknęły przez przypadek” w jego kieszeniach - kieszeniach z czarnych dziur, zdolnych wciągnąć nawet dobre intencje. Kasjerki patrzą na niego jak na zjawę z zamrażarki moralności. Skaner nie śmie go zeskanować. Paragon, dotknięty jego palcem, zwija się w Ewangelię Znikającego Rabatu. A mop klęka i staje się Berłem Posadzki Zniewolonej - narzędziem jego foliowego panowania. Reklamówka otwiera swoje plastikowe usta i błaga: „Panie… nie wsadzaj mnie tam… już tylu przede mną nie wróciło…” Ryby w lodówkach zaczynają śpiewać psalmy o złodziejstwie, bo wiedzą, że dziś on jest ich jedynym świętym i jedynym katem. Puszki kukurydzy stukają jak zegary politycznej degradacji, ogórki w słoikach drżą jak ręce premiera po trudnym oświadczeniu. A on? Śmieje się. Śmiechem tłustym, wypasionym, jakby każda złotówka zamieniała mu się w dodatkowy plaster boczku. I ten śmiech przesuwa regały, gasi neony, sprawia, że butelki oleju ronią łzy kwasu tłuszczowego. Gdy bierze wózek -  ten klęka. Gdy wchodzi na dział z pieczywem -  bułki sypią się jak nadzieje narodu. Gdy przechodzi przy kasie, torty mdleją ze wstydu, a mleko zastyga w bieli czystej żałoby. I wtedy ludzie  - zwykli ludzie, z pustymi koszykami i wypłukaną godnością - patrzą na niego jak na tłuste nadużycie w ludzkim garniturze, na kulę chciwości, która zjadła wszystko, co dobre, i nawet nie beknęła. Patrzą i mówią szeptem, by nie usłyszał: - Chryste Panie… my naprawdę płacimy na tego durnia? A potem wybuchają śmiechem - takim mocnym, tak szczerym i bolesnym, że aż torty zaczynają klaskać, reklamówki mdleją, a chipsy śmieją się same z siebie. Bo groteska jest tak wielka, że aż pęka w szwach, a prawda tak tłusta, że nie da się jej zmieścić w żadnym koszyku.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ślicznie.     Rozumiem. A dla mnie to nostalgiczne wspomnienia z dzieciństwa. Ja też potrafiłem pleść wianki i nie tylko dla moich sympatii.
    • @Marek.zak1Nie wiem, czy dobrze sobie wyobrażam, ale zaczynam już widzieć podwójnie. :) W każdym razie - na pewno mieszka tu duch. :) 
    • ukryte kapcie bose stopy na mrozie
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...