Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ból który rozrywa mnie na pół

Gość

Przez Gość
w Warsztat - gdy utwór nie całkiem gotowy

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Miodowa dróżka
otwiera smak granic
przedartej wiatrem wstęgi
pod ugorem leży ból
wypisany profesjonalnie
jakby ręką mistrza

chłód stoi obok
pot z czoła ścieka
odurzona lgnę do
nieznanych mi zmysłów
wnikliwie tłamszona
ostatkiem sił
zabezpieczam honor

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




jest wieloznaczny
ale ja tylko wiem
ile jest w nim mojego bólu
i chociaż łagodnie to ujęłam
jest w nim wspomnienie
o którym nie da się zapomnieć
chociaż bym chciała
nie chodzi tu o miłość
to jest jej przeciwieństwem ...
Dziękuje za chwilę uwagi:)
pozdrawiam serdecznie
rozumiem Justyno, już jakiś czas temu zauwazyłam,
że Twoja poezja jest bardzo osobista
i dlatego mnie przyciąga

cieplutko :):)
  • 3 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      To były jego sny

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Berenika97 - dzięki - 
    • beta_b
      Jak

      Przez beta_b · Opublikowano

      Wersja AI.    Utkana z siniaków, idę jak ktoś, kto zapomniał, że kiedyś tańczył.   Kolana pamiętają kamienie, dłonie – ciężar bez imienia.   W świecie, gdzie blizny nie pasują do sonetów, próbuję wymyślić lekkość:   czy to gest? czy krzyk? czy może pozwolenie, by ziemia mnie chwilę niosła?
    • beta_b
      Spokój

      Przez beta_b · Opublikowano

      Jakże doceniam chwile spokoju, które mnie czasem łapią za gardło, bo dla mnie spokój jest wart zachodu, jakby wartościa był nieprzemijalną. Wzrusza mnie kiedy spokój dotyka łagodną dłonią ramienia duszy. Codzienność w niebie się wtedy mieni. Nic więcej nie chcę - pancerz się kruszy.   XxxxX     Spokój czasem dusi mnie ciszą, a wtedy wiem – warto żyć dla tego ciężaru.   Gdy dotyka ramienia duszy i codzienność mieni się jak szkło w słońcu, pancerz pęka  
    • violetta
      Córka marnotrawna.

      Przez violetta · Opublikowano

      Fajne jak duchy przeszłości. 
    • kropka kreska
      rozpuszczona

      Przez kropka kreska · Opublikowano

      widzisz te oczy i czytasz jak przydaje intuicja się nie myli - tak, to ona   wiesz dlaczego cię mdli i unosi - tak nie czułeś żadnej więc pożądasz   t e g o   języka   wchodzi w ciebie od nowa   oblepia rozpychając naskórek rośniesz i bez dotyku  gotowy   tęskniłeś   zwinnie  dobiera maskowanie sprawdza jak - przereagujesz (?)   lecz rozpoznasz zmętniałą aurę - skręca się i wycofuje   liczysz pętle i zapominasz o prostych   ***   ja? chyba umiałabym zważyć (mówią, że wszystko można     jeśli w imię miłości)   lecz kiedy powtarza bierz mnie wypalona z kiepem w dłoni od środka podeszła żółcią - odrzucam   współczucie   w źrenicach toczy się czysta przegrana kroku nie może zrobić w a r u j e   tam, gdzie wystarczą słowa wierzysz, że mogą być - doczekanym cudem   pod koniec drży krztusząc się płaczem   "jedyne co chciałam   ja...ciebie naprawdę"   przechodzi, a za nią echo domawia:   przez dni i noce na służbie   będziesz mi nieustannie i nawet chwili nie dojdziesz   *** tylko czy jeszcze rozumiesz?    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...