Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tłum istnień ludzkich

Quo vadis
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Quo vadis

Quo vadis

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Widzę ludzi tłum,
którzy idąc drogą
poszukują szczęścia.

Widzę ludzi tłum,
którzy w tym pośpiechu
odnaleźć nie mogą
swego w świecie miejsca.

Widzę ludzi tłum,
który masa jest,
a przez to marnością.

Widzę ludzi tłum,
który się popiera wzajem
swą sztuczną pewnością.

Widzę ludzi tłum,
nie dołączę do nich,
bo są dwie jedynie drogi:

Zginąć w tłumie bezimennych
lub wyborów własnych dokonując
nie okazać trwogi.

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jesli już mogę coś radzić, to przede wszystkim
okroić z tego, co "przegadane", np. tak

tłum na drodze
poszukuje szczęścia
w pośpiechu
nie może odnaleźć
swego miejsca
w świecie

mam dwie drogi

zginąć w tłumie
lub dokonać
własnych wyborów
bez trwogi

to tylko moja sugestia, radziłabym po napisaniu czytać wiersz wiele razy głośno,
zastanowić się i dopiero potem wkleić...warto się potrudzić, by było coraz lepiej :)
powodzenia życzę

serdecznie pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      To były jego sny

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Berenika97 - dzięki - 
    • beta_b
      Jak

      Przez beta_b · Opublikowano

      Wersja AI.    Utkana z siniaków, idę jak ktoś, kto zapomniał, że kiedyś tańczył.   Kolana pamiętają kamienie, dłonie – ciężar bez imienia.   W świecie, gdzie blizny nie pasują do sonetów, próbuję wymyślić lekkość:   czy to gest? czy krzyk? czy może pozwolenie, by ziemia mnie chwilę niosła?
    • beta_b
      Spokój

      Przez beta_b · Opublikowano

      Jakże doceniam chwile spokoju, które mnie czasem łapią za gardło, bo dla mnie spokój jest wart zachodu, jakby wartościa był nieprzemijalną. Wzrusza mnie kiedy spokój dotyka łagodną dłonią ramienia duszy. Codzienność w niebie się wtedy mieni. Nic więcej nie chcę - pancerz się kruszy.   XxxxX     Spokój czasem dusi mnie ciszą, a wtedy wiem – warto żyć dla tego ciężaru.   Gdy dotyka ramienia duszy i codzienność mieni się jak szkło w słońcu, pancerz pęka  
    • violetta
      Córka marnotrawna.

      Przez violetta · Opublikowano

      Fajne jak duchy przeszłości. 
    • kropka kreska
      rozpuszczona

      Przez kropka kreska · Opublikowano

      widzisz te oczy i czytasz jak przydaje intuicja się nie myli - tak, to ona   wiesz dlaczego cię mdli i unosi - tak nie czułeś żadnej więc pożądasz   t e g o   języka   wchodzi w ciebie od nowa   oblepia rozpychając naskórek rośniesz i bez dotyku  gotowy   tęskniłeś   zwinnie  dobiera maskowanie sprawdza jak - przereagujesz (?)   lecz rozpoznasz zmętniałą aurę - skręca się i wycofuje   liczysz pętle i zapominasz o prostych   ***   ja? chyba umiałabym zważyć (mówią, że wszystko można     jeśli w imię miłości)   lecz kiedy powtarza bierz mnie wypalona z kiepem w dłoni od środka podeszła żółcią - odrzucam   współczucie   w źrenicach toczy się czysta przegrana kroku nie może zrobić w a r u j e   tam, gdzie wystarczą słowa wierzysz, że mogą być - doczekanym cudem   pod koniec drży krztusząc się płaczem   "jedyne co chciałam   ja...ciebie naprawdę"   przechodzi, a za nią echo domawia:   przez dni i noce na służbie   będziesz mi nieustannie i nawet chwili nie dojdziesz   *** tylko czy jeszcze rozumiesz?    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...