Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w obecnym świecie gdzie uśmiech
traktowany jest jak pieniądz
który dawno wyszedł z obiegu
a wyciągnięcie dłoni do bliźniego
jako gest żebraczy
w świecie w którym nic za nic
i wszystko za wszystko
staje się chlebem powszednim
codzienną modlitwą
pozwól mi wierzyć w człowieka

i przed wejściem do twojego domu
czekać

Opublikowano

Jesteśmy piechurami zdążającymi do ... domu,
ważne byśmy po drodze goniąc za tym, co nieistotne,
nie zatracili wiary w człowieka, bo to przecież on w życiu najważniejszy...
i to przesłanie wcale nie jest banałem.
Podobasie.
Serdecznie pozdrawiam :)
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Cieszy mnie Twoja opinia o wierszu, jak zwykle, każdy ma swoje zdanie,
to co dla jednych jest oczywistością, dla innych może być banalne,
a dla trzecich nieosiągalną mrzonką. Na pomysł wpadłam w tramwaju:
młode panie głośno rozmawiały ze sobą, jedna z nich twierdziła, że ludzi
traktuje instrumantalnie, chodziła z chłopakiem, który wyremontował jej mieszkanie
i zerwała znim. Teraz chce poznać jakiegoś plastyka lub dekoratora wnętrz,
z którym na jakiś czas zamieszka. Przyjaciel. który wyjechał do Londynu,
przysyła jej euro.
Też uważam, że życie to droga, a my piechurzy, dla niektórych pielgrzymi.
Dziękuję Krysiu, ściskam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pozwalam Babozlasu
:)))))
cmooook
Akurat do Ciebie, to na pewno nie trzeba nawet czekać, Kochaniutka,
masz pojęcia i odruchy, takie jak należy! Uściski dla Ciebie i Piskląt!
Dzięki, że zajrzałaś
- lesnababa
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a ja tam bym wolał wiersz o tych paniach z tramwaju :)
tak bardziej dosłownie.
Zgrzyta: obecnym świecie może po prostu: w świecie?
będzie się ładnie powtarzać :)
można nawet podzielić tę strofoidę na dwie :)
drugi zgrzyt: jako gest żebraczy. może: niczym? chociaż to brzmi górnolotniej
Pozdrawiam :)
Adam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a ja tam bym wolał wiersz o tych paniach z tramwaju :)
tak bardziej dosłownie.
Zgrzyta: obecnym świecie może po prostu: w świecie?
będzie się ładnie powtarzać :)
można nawet podzielić tę strofoidę na dwie :)
drugi zgrzyt: jako gest żebraczy. może: niczym? chociaż to brzmi górnolotniej
Pozdrawiam :)
Adam
Świat się staje coraz bardziej zmaterializowany, niestety.
Liczy się tylko pieniądz. Nawet ten, komu chcesz pomóc i wyciągasz do niego
dłoń, podejrzewa, że nie robisz tego bezinteresownie, że ty coś chcesz od niego.
Wyjątki, tylko potwierdzają regułę. Kiedyś, aż tak źle nie było.
Nad formą pomyślę jeszcze, przyznaję, że odczucia u mnie wzięły górę.
Dziękuję i pozdrawiam Mistrzu
- baba
Opublikowano

Dobry wiersz. W każdym razie mnie chwycił. Mówisz o piechurach i pielgrzymach, to ja dorzucę jeszcze turystów. Tych chyba ostatnio najwięcej. Chociaż wszyscy zmierzamy w tym samym kierunku, to często różne przyświecają nam cele.
Pozdrawiam.

Ps: dla jasności- nie mam nic przeciwko turystyce :-).

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a ja tam bym wolał wiersz o tych paniach z tramwaju :)
tak bardziej dosłownie.
Zgrzyta: obecnym świecie może po prostu: w świecie?
będzie się ładnie powtarzać :)
można nawet podzielić tę strofoidę na dwie :)
drugi zgrzyt: jako gest żebraczy. może: niczym? chociaż to brzmi górnolotniej
Pozdrawiam :)
Adam
Świat się staje coraz bardziej zmaterializowany, niestety.
Liczy się tylko pieniądz. Nawet ten, komu chcesz pomóc i wyciągasz do niego
dłoń, podejrzewa, że nie robisz tego bezinteresownie, że ty coś chcesz od niego.
Wyjątki, tylko potwierdzają regułę. Kiedyś, aż tak źle nie było.
Nad formą pomyślę jeszcze, przyznaję, że odczucia u mnie wzięły górę.
Dziękuję i pozdrawiam Mistrzu
- baba
jezus maria - mam nadzieję, że ten zwrot był ironiczny ;)

niby trudno się nie zgodzić, chociaż ja tam spotykam się z taką postawą od zawsze, ale mam wiele, bardzo wiele przykładów czegoś przeciwnego, więc nie wiem, czy to wyjątki. A może to tylko szczęście do ludzi.... z drugiej strony, postawa przeciwna, to coś, co trudno krzewić jakoś szerzej. pozostaje jedynie pielęgnować swoje podwórko (mam na myśli chociażby dzieci)
Pozdrawiam
Adam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zgadzam się, turystów też. Turyści, w sensie: bez określonego celu, bardziej przemieszczają
się, niż żyją.
Dziękuję za czytanie i wymianę poglądów. Miło mi, pozdrawiam
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • pamięci Joanny Kołaczkowskiej (1965-2025)   Lipcowe niebo dziś poszarzało    braknie słów choćby dla  pożegnania wiedząc ,że to niestety ostatnie nawet wesołek jest  w żałobie   a kto nas pocieszy słów wciąż za mało kto ten smutek uleczy   bez odpowiedzi na dzisiejsze pytania musiałaś Atropos przeciąć akuratnie w samym środku tę cienką życia nić   tak to spodobało się tobie kiedy umiera ktoś w chorobie i nie wyjdzie już z pieleszy przestań Mojro choć na chwilę   lat życia wszak było jeszcze tyle ten śmiechu nie do podrobienia teraz wszystko na zawsze się zmienia    Kloto nową nić człowieka teraz plecie to nieprawda jeszcze serce zaprzeczy   uśmiech znalazłem w życia  kabarecie bez ciebie czy coś mnie jeszcze rozśmieszy
    • @KlipFajnie! Bardzo dziękuję! :)
    • @Annna2Bardzo mnie ujęły dzieci mówiące warmińskóm mówóm, to było pękne. :)) 
    • Karolina, studentka czwartego roku historii, uparła się, że jej praca magisterska musi opierać się na oryginalnych źródłach. Chciała napisać całkowicie nowatorską rozprawę naukową. Rankiem, majowego dnia jechała na spotkanie ze swoją promotorką, która miała jej pomóc w realizacji ambitnego zamysłu. Na początek trzeba było wybrać temat. Profesor Zakrzeńska przyjęła ją w gabinecie wypełnionym aż po sufit książkami i czasopismami. Seminarzystce zaproponowała przygotowanie tekstu o Mazurach, którzy przed wojną wydawali pismo religijne w języku polskim. Wszystkie źródła potrzebne do takiej pracy miały znajdowały się na plebanii pastora ewangelickiego w Polecku, miasteczku oddalonym o pięćdziesiąt kilometrów od Olsztyna. Karolina wiedziała, że będzie musiała tam pojechać. Nie wyobrażała sobie jednak spotkania z duchownym obcej, a może nawet, w jej mniemaniu, wrogiej religii. Po przemyśleniu swoich obaw, postanowiła jednak spróbować zmierzyć się z tematem. - Dobrze - zgodziła się niechętnie studentka - pojadę do Polecka. Profesor Zakrzeńska od razu zadzwoniła na plebanię. Po krótkiej i treściwej rozmowie, z uśmiechem na twarzy zwróciła się do swojej seminarzystki: - Może pani śmiało jechać, pastor Kocki, gdy usłyszał temat pracy, od razu zgodził się udostępnić własną bibliotekę. - Plebania znajduje się blisko dworca, trzeba tylko przejść przez park - dodała. - Za godzinę mam pociąg do tego Polecka - odpowiedziała dziewczyna - pojadę jeszcze dziś. Zorientuję się w zasobach księgozbioru pastora. Bardzo pani dziękuję. Pędzę na dworzec. Do widzenia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...