smutek ...

[katarzyna Wróblewska]

pragniesz choć chwili
szacunku..
namiętności..
w umysłu szarpaninie
wciąż błądzisz w
pochmurnym śnie ..
wśród mgieł i zasp
własnych zatraceń
Niby sen i czas rany
ulecza ...
dziś nawet rana gorejąca
krwawi inaczej ..

[Katarzyna Kacprzykowska]

Bardzo ciekawy, głęboki wiersz, zakończony efektowną pointą.
Pozdrawiam!

[Michał Gomułka]

Nie poczułem tego smutku. Jedynie potok słów. Poza tym, choć w tym wierszu niewiele to zmieni, jednak na przyszłość, zwracaj uwagę na powtarzalność słów:

pochmurnym śnie ..

Niby sen

Gdybyś po "niby" wtawiła jakieś nieoczekiwane słowo, wówczas z pewnością rozbudziłabyś czytelnika, ale na pewno nie może to być "sen".

Puenta. Drażni, śmieszy, itd., mnie, gdy na przestrzeni tego typu liryka ktoś mówi o puencie.
Jest to po prostu "finalne dopowiedzenie". Równie dobrze możnaby zakończyć dwa wersy wcześniej, ale dobrze, że autorka tego nie robi. Widać więc, że ma wyczucie - to ważne.

Ach właśnie. Nie "ulecza". Skoro przekazujemy jakąś utartą maksymę starajmy się to robić w możliwie najprostszy sposób, nie ćwiczymy naszej poetyki na tego typu sformułowaniach. Jednak nie można całkowicie ignorować takich zabiegów. W przypadku tego wiersza, niet.

Ogólnie nie jest źle.

[Jędrzej Jedliński]

Zdaje sie...że smutku...aż nadto...!
i ja ten smutek akurat czuję...
jedyna uwaga to taka...gdybys moze odrobine inaczej rozlożyła akcenty...,
wiersz byłby bardziej donośny.
Sen...powtórzony...jako fraza popularnego powiedzenia...
mnie akurat ...nie gryzie