Reminiscencja (ok.2003)

[Michał Gomułka]

Niech dłoń wysunięta na zgodę będzie Tą Chrystusową
Niech skroń wystawiona na trwogę będzie hojną nagrodą
Niech słowa, gdy ranią nie bolą jak przedtem
Niech Boga odnajdę z płuc Jego powietrzem...

Otworzę się wobec stanu, na progu
Powierzę mą przyjaźń a spokój na progu
Odnajdę i spytam raz jeszcze
Na ile się karmię z płuc Jego powietrzem...

Niech łzy, gdy spływają nie marzną na wietrze
Niech ciało zmęczone powstanie raz jeszcze
Niech sny, w których cierpię na jawie się spełnią
Niech one mym końcem, gdy Bóg przepowiednią...

Odpocznę w Twym metrze w nadziei na sedno
Czy powiesz od razu, czy wskażesz na wieczność?
Docenię odpowiedź, utopię grzech w deszczu
Na ile odnajdę się w Twoim powietrzu?

Iluminacja, nie wszystkich zagrzewa
do woli Twojej - w miłości dojrzewa...

A ja kradnę chwile jak krzywda, co żyje
I wnet rozprzestrzenia swych zgubnych braci
W barwach niebytu, w ognisku krzyku
plądruje i uczy, swą ludzkość traci...

A ja kradnę chwile, gdy krzywda nie żyje
Reminiscencja swe piętno odznaczy...
Choć nic nie zyskam, wygram, gdy stracę
Siebie Za Zgubnych braci...

Iluminacja Reminiscencją - nie wszystkich zagrzewa
Do woli Twojej - w miłości mojej, w miłości wspomnień
W miłości Braci...
DOJRZEWA