Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mówi o tym co było
widzi to co było
śni o tym co było

śpi zaciskając dłonie
w dwa male podróżne tobołki
zazdrośnie tulone do ciała

milczy o tym co jest
boi się tego co będzie
mówi: to coś czego nie ma

budzi się w środku drogi
gdy nagle przygniata go kamień
wiszący dotąd na niebie

Opublikowano

lot szyszki na księżyc okazał się fiaskiem
tu też kamieni pełno - przeżedzonych piaskiem
tu też w coś rąbnęła - poszło coś łoskotem
szyszka to czy kamień jaki - na ziemię z powrotem
z informacją wraca - aż w NASA drętwieją
radzą - radzą - fakty w jedną groźbę kleją

MN

Opublikowano

Air Force One jest w powietrzu, prezydent jest w środku,
vice- na skutek stresu w specjalnym ośrodku.
Pekin, Moskwa i Paryż zawiązują alians,
choć według Waszyngtonu to raczej mezalians.
W Warszawie są właśnie trzy dni świąt państwowych,
więc premier jest akurat na polu golfowym,
prezydent na kolejnych piłkarskich finałach,
tymczasem jeden temat na wszystkich kanałach,
naport NASA donosi, że około szóstej,
w okolicach San Diego, na polu kapusty,
księżyc spadnie na ziemię i zaryje w glebie.

Bujać - ja na to - można, lecz nie mnie i Ciebie!
Księżyc to tylko kawalek sera jest na niebie.

Opublikowano

więc śpiewać "ke sera!"
do ręki siekiera
i wprost do San Diego
by pojmać obcego

lecz w Diego San-"dacze"
- kapusty nie macie?
- na polu gdzieś rosła
i rzec jeszcze można

że leci coś, nadto
zobaczyć to warto
lecz gdzie ta kapusta?
i pole? - tam pustka

bo wczoraj - z zachodu
o chłodzie i głodu
przybyło z ogładą
ciekwaskie tornado

MN

Opublikowano

To nie jest tornado
lecz Johny z sąsiadem
kombajnem po polu
prą niczym tornadem.

Ten kombajn to sami
złożyli w stodole.
Z odpadków po szyszce,
co spadły na pole.

Po pracy kombajnem
pojadą do saloon
i wrócą do chaty
pijani jak baloon.

Bo Johny z sąsiadem
dobrana to para:
nie piszą poezji
i śpią na dolarach.

Opublikowano

raz kombajn o zgrozo
zawadził oponą
o ostry kant głazu
co wpadł tutaj z Mazur

i dość nieprzyjemny
był łoskot kolejny
bo podmuch - o biada
wydmuchał sąsiada

a Johny - wpół szyszki
wręcz dostał zadyszki
ze śmiechu - "Ke sera"
- "motyka" - "siekiera" -

więc sądzić kamienia
bo innej tu nie ma
przyczyny gdy z szyszki
rząd żylet już bliski

z tej całej rąbajły
wywodzik wprzód fajny
pisz lepiej wierszyki
i zważ na kamyki

co w pole rzucane
jak boże skaranie
z historii z San Diego
mój drogi kolego

MN

Opublikowano

człowiek do człowieka
ma jak do rzeki rzeka,
więc nad brzegiem postój
i nie przechodź wpław, z mostu
korzyść miej przyjacielu
most rzeźbiony w kamieniu
a nad mostem sosenka
szyszka na niej piękniejsza
niźli księżyc co spaść miał
w człeku jasność wygasła
wyje teraz do czegoś
czego nie znam kolego

MN

Opublikowano

Jasność wygasa powoli,
głodny wciąż wzrok pożera
wszystko dokoła, aż boli
oko, wyje więc nieraz
z bólu przy pełni księżyca,
kiedy noc nawet nie daje
wytchnienia, bo też zachwyca
jasna jak dzień, sączy światło
pod wpółprzymkniete powieki,
jak teraz, tak i na wieki.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...