Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wspinam sie. plamiście
w zależności od miejsca pobytu.
czuć siłę skupienia rozwydrzoną
na krawędziach od wewnętrznej
strony zdań.

pamiętam godzinę, judasz i wesołe miny.
wymiana spojrzeń - niekoniecznie śladowych;
dotyk i przyspieszony puls. trzy godziny później,
późno, droga oraz pewne siebie lampy. zgasną


stawy zdają sie na własną kanciastość. owalnie
i z powrotem myślami w żyłach. pływam krytą żabką
rozmachując prądy i kradnę brzegom bezpieczne rysy.

od wewnątrz oczy są po prostu brudne.

Opublikowano

mnie jedynie zbyt często ostatnio przywoływane połączenie kwadtratury koła, czy też jak tutaj "kanciastości owalnie" się jakoś wybiło lekko negatywniej, reszta bardzo bardzo :) i świetne zakończenie

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Opublikowano

początek ? hm. moze:

nie-wymuszona plamistość. wspinać się
w zależności od jaskrawości miejsca pobytu;
jeszcze
czuć siłę skupienia i ostre krawędzie

od wewnętrznej strony zdań.

pamiętam godzinę, judasz i wesołe miny.
wymiana spojrzeń - niekoniecznie śladowych;
dotyk i przyspieszony puls. trzy godziny później,
późno, droga oraz pewne siebie lampy. zgasną


stawy zdają sie na własną kanciastość. owalnie
i z powrotem myślami w żyłach. pływam krytą żabką
rozmachując prądy i kradnę brzegom bezpieczne rysy.

od wewnątrz oczy są po prostu brudne.


początek chyba lepszy. ale tamten był urokliwy :))

dzieki za komentarze. pozdrawiam

Opublikowano

Ta plamistość przywodzi mi na myśl salamandrę. Jest cudna i beznadziejnie śmieszna z tą swoją grozą.
Wszystko w tym wierszu pasuje mi do niej.
To oznacza, że tekst jest ciekawy, czarno-pomarańczowy.

A.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sarkastyczny uśmiech głupca, jesteś taki śmiały. Wszystko to iluzja, tarcza, co zatrzymuje strzały, by świat nie wiedział, jak naprawdę jesteś mały. Mur, który chroni to, co tak bardzo chcesz ukryć, łatwo byłoby skruszyć, gdybyś choć na chwilę opuścił wartę, przestał zgrywać bohatera i pozwolił nam zacząć od zera. Wiedziałbyś, że jesteśmy tacy sami — wzbraniamy się przed łzami, chronimy kłamstwami. Choć wiem, że to oznacza serię pocisków w dłonie tak pełne odcisków, wiedz, że jestem obok. Nie musisz być jak posąg. Pozwól mi być bohaterem, twym szczęśliwym zakończeniem
    • Nieskończoność należy pomierzyć, temu cos uszczknąć, bo się nie należy... Pzdr.
    • Umieram - przebita obłokiem Rogatki podświadomości.  Ktoś dostał awizo z moim zniknięciem Uwaga: fatamorgana!  Brak obojętności.  Budzę się we fiolecie Wielu rzeczy nie pamiętam Do kilku - nie można mnie zmusić Knebel ustom nic nie da: wolnością też można dusić Smutne to:  poddajemy się - na mapie każdego świata I nie płacimy pieniędzmi:  spłacą nas dni, miesiące i lata w połowie - zmarnowane: ''Czy znajdę w końcu szczęście?''   przez takie trywialne pytanie ... 
    • Najgorszy architekt - czas. Rzeźbi fundamenty z oszustw i spękanych głazów. Życie to bezustanne umieranie, nawet jeśli się ma własnego "koucza" czy metr kwadratowy w Château d'Armainvilliers. Nawet - jeśli urodziłeś się na przełomie dzisiaj i wczoraj. Życie to rzeka, która prędzej czy później porywa wszystkich. I nagle masz o -dziesiąt lat więcej. I już nie jesteś w "mejnstrimie." Przepiękne akwarele, pastelowe pastisze bezludnych wysp w miejskich dżunglach.  Huśtawka nastrojów - na której człowiek siedzi sam jak ten palec.  W tle - karuzela sklecona z zerwanych mostów. Zrobię im fotkę. Kwiecień przemknął niezauważony,  wiosna po raz kolejny nie złapała bukietu. Piosenki mimo to - piszą się same, piosenki - pełne puchu, piór (wiecznych) i (wiecznych) niedomówień. Balony w kształcie serca w cudzym oknie na świat. Nie wiem, czy dziejemy się naprawdę, ale od tej chwili chyba nawet w nic ...   Zacznę sobie wierzyć.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...