Boże Ciało

[Karol Samsel]

(żółty filtr kinematografu)

pogodne popołudnie
brat wybiera się na wały
tym samym rowerem górskim
którym zamykał ze mną
spiralę miejskich piekarń
w dniu ognia i festynów

brat mój jest pełen łaski
otruta pszczoła oddechu
nawet go nie musnęła
podjeżdża za bungalow
pachnie wodą podziemną
i deszczem pszenicznym
a ja mówię bo tracę
przejedzie cię samochód

miłość jest nienawiścią
i jak o tym uczą
niemieccy mistrzowie
nikt zaprawdę nikt z nas
nie pozostanie bez winy

[Karol Samsel]

Bardzo dziękuję wszystkim, którym nie zdążyłem podziękować pod poprzednim wierszem "Heidegger". Zawirowania różnego rodzaju sprawiły, że nie mogłem dotrzeć do serwisu i po ludzku powiedzieć Wam "Dziękuję". A zatem Paper_doll, Normanowi N. i Piotrowi: wielkie dzięki.

[H.Lecter]

Gęsto u ciebie, Karolu...
Muszę się obejść bez niemieckich mistrzów... ; )
Zastanawiam się nad rolą " żółtego filtru kinematografu ". Czy to tylko projekcja/ obraz/ odtworzenie z pamięci ( tu zderzenie miejskich piekarń, ognia, festynów z zapachem wody podziemnej, zatrutej pszczoły oddechu ), czy również projekcja jako psychologiczny mechanizm obronny, odsuwanie od siebie poczucia winy, przenoszenia na czynniki boskie - "a ja mówię bo tracę" - wiarę ? "Miłość jest nienawiścią ", traktuję również ( pewnie się mylę ) jako mechanizm obronny. Miłość skutkuje/ jest nienawiścią do wszystkiego co nam miłość odbiera...
Pozdrawiam.
: )

[Karol Samsel]

Dziękuję, Piotrze:). Co do "żółtego filtru kinematografu" - w taśmie filmowej o tej barwie został nakręcony "Dekalog V" i "Krótki film o zabijaniu", a więc modelowe przykłady historii o "miłości, która jest nienawiścią". Muszę powiedzieć, że Twój pomysł z kolorem żółtym jako kolorem wewnętrznego stłumienia również bardzo mi się podoba.

A jeśli chodzi o niemieckich mistrzów - to przede wszystkim idealiści końca XVIII wieku, z Immanuelem Kantem na czele. Miałem na myśli ich koncepcje moralności, imperatywu kategorycznego i działania z obowiązku, a nie zgodnie z obowiązkiem.

Widzę mojego brata, który jedzie na rowerze przez piaszczystą ścieżkę i nagle świadomie przywołuję myśl, w której miażdży go samochód. Pytanie skąd ta ambiwalencja - no i właśnie znajduję odpowiedź: miłość, która jest nienawiścią. A wypowiadając tę odpowiedź, tracę, owszem, Piotrze, wiarę, ale raczej wiarę w idealność tego uczucia, którym darzę mojego brata. Tak zaplanowałem sytuację liryczną wiersza.

Ciężki to tekst. Osobisty.

Słonecznej niedzieli.

[JacekSojan]

a ja swoje i stanowczo: miłość nie jest nienawiścią;
ciekawe, który z nas jest większym fundamentalistą - ja w swoim czy autor w swoim twierdzeniu;
ale nie mieszam wina z octem, ani wody z krwią;
wystarczy, że życie miesza - ale!
aby zmieszać najpierw te dwa czynniki muszą być czyste i osobno!
innej alchemii nie ma -
.......................................
J.S

[JacekSojan]

i tytuł powinien coś podpowiadać...to mianowicie, że owszem, nienawiść zabija;
miłość natomiast sama się poświęca i ofiarowuje - za życie innych;
nie ma kłamstwa-prawdy;
jest albo jedno albo drugie;
J.S

[Karol Samsel]

Spokojnie, Jacku, nie trafiłeś na fundamentalistę. Będę upierał się tylko przy jednym - poezja może być raportem ze stanu zwątpienia. Swoistym wyznaniem niewiary. Czasami taką się okazuje - poeta w końcu jest "państwem demonów", jak pisał Klasyk. Pozdrawiam.

[JacekSojan]

"niemieccy mistrzowie"?
mnie tu bliżej do mistrzów aramejskich, albo i galilejskich...
wiem, wiem...przebitka historiozoficzna, zagęszczająca wymowę o najnowsze doświadczenia ludzkości;
ale to się zapętla i traci na czytelności;

- co nie znaczy wcale, że wiersz nie jest dobry - przeciwnie!
niemniej rodzi wątpliwości w przekazany komunikat, rodzi interakcję;
i zastanawiam się czy to jednak nie prowokacja intelektualna;
pozdrawiam!
:) J.S

[Karol Samsel]

Nie, wiersz nie był prowokacją intelektualną, Jacku. Był po prostu zbyt ekshibicjonistyczny, a ekshibicjonizm - jak sami doskonale wiemy - wykrzywia rzeczywistość ponad miarę. Będę jednak utrzymywać, że miłość-nienawiść stała się prawdą tamtego obrazu, tamtej wizji i nie jest zręczną, odautorską manipulacją.

Tak by to wyglądało po zdobyciu dystansu do wiersza. Rozumiem Twój zarzut i go szanuję, wierzę bowiem w to samo, co Ty - ale bardziej nieudolnie: trochę jak ewangeliczny Tomasz.

Serdecznie, Jacku.