Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zgubiłam dzień
w twoich ramionach
gdy stałam oparta
o skrzydła wiatru
Zielone liście akacji
spadały płatkami
na drogę nieznaną
Pragnienia jak ptaki
siadały na rzęsach
zamykając jasność spojrzenia
Rysy twarzy ginęły
w potoku słów
schowanych za ustami
Latarnie zrenic
błyszczały w objęciach nocy
Schwytane w dłonie
krople deszczu
gasiły rozpalone myśli

Wiatr zatrzasnął
furtkę do ciebie.

Opublikowano

Pani Regino,

to pierwszy Pani wiersz, który naprawdę mi się podoba - nareszcie.
"zamykając jasność spojrzenia " - bardzo dobre.
"latarnie źrenic" trochę banalne, ale przełknę.

"Schwytane w dłonie
krople deszczu
gasiły rozpalone myśli" - też duży plus.

Ogólnie - bardzo "klimatyczny". Dobry.

Cmok,
Catalina

Opublikowano

Jano i Cat,cieszę się że mój wiersz spodobał się.Nie zawsze udaje się
uchwycić myśl i zapisać pięknymi słowami.Ja ciągle jestem na początku drogi, mając za sobą duży bagaż przeżyć piszę trochę inaczej i może czuję inaczej niż większość piszących na tym portalu.Staram się dokładnie czytać uwagi wszystkich którzy wypowiadają się na temat moich wierszy,poza tym nie wszystko wszystkim się podoba,a ja piszę
tak jak czuję choć czasem nieudolnie(piszę).Pozdrawiam

  • 16 lat później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A do niektórych (planów, ludzi) czasami się cofamy, jak byśmy za pierwszym razem nie dosłyszeli co mówili i potrzebowali powtórzenia... tak mi sie skojarzyło w związku z sytuacją w życiu. Coś w tym jest.   Dzięki za wierszowany komentarz. Pozdrawiam :)   Każdy spotykany człowiek coś na nas projektuje. W towarzystwie jednych czujemy sie komfortowo (z różnych powodów) lub zupełnie nam niewygodnie przy kimś... wszystko jednak zdaje się mieć jakiś zamysł. Tak samo jak poglądy, które pływają obok nas. Wyławiamy jedne - są ładne z wierzchu, jednak nie do końca jesteśmy w stanie przyjąć je w całości. Inne, te brzydkie z wierzchu zdają się mieć potencjał, ale też coś nam mówi - nie. Lubimy się przymierzać do "fragmentów", tu jedno oczko zbieramy, tam inne... Na pytanie - kim jesteś? Mówimy najczęściej o swoich rolach... i tak w rozważaniach można brnąć i brnąć...  Przyznam, że z Platonem nie jest mi po drodze. Kilka razy próbowałam, może dam mu jeszcze jedną szansę.   Miłego dnia :)      
    • @andrew Ten wiersz to mała perełka prostoty i mądrości. Nie sili się na efekt, nie moralizuje, a mimo to zostawia po sobie jasność — jak po rozmowie z kimś, kto naprawdę widzi człowieka, a nie jego maski. To przykład poezji, w której cisza znaczy więcej niż ornament, a ostatni wers staje się manifestem pogodnej dojrzałości.
    • jeśli  patrząc w lustro  widzisz to co ja    uśmiech zadowolenia  bez makijażu  z lekkim przymrużeniem oka   jesteś  jesteś mimo…   nie szukaj siebie  niech inni mają radość  znajdując ciebie    10.2025 andrew  
    • @huzarc dziękuję. Ten cytat jest z Kanta: "z drzewa tak rosochatego z jakiego zrobiony jest człowiek, nie można wyciosać czegoś zupełnie prostego”…" Czasem mnie się zdaje nic się nie uczymy       @andrew i wydają się być nieśmiertelni. Jak Neron, który uważał się za boga. Dziękuję   
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A ja całkiem często rozmawiam z nieznajomymi. O ile wychodzę gdzieś. Nikogo nie szukam. Znalazłam już dawno i zostali w mojej pamięci. Naprawdę kogoś poznać to także spory ciężar. MiŁego podróżowania ;)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...