Kielce-Warszawa, 27.03.09

[adolf]

I znów, tuż przed świtem, metalowa strużka
podcina nadgarstek zeschłego powietrza
sto szarych się twarzy w grymasie porusza
i rysa pociągu świat na pół rozdziela.

Tam za Słońca zmierzchem połowę zostawia
A drugą popycha, przed siebie, tnąc niebo
Sto szarych się twarzy grymasem zasłania
i pociąg się zwija, ich życiorys kreśląc

I kłócą się niemo, za-świat w szyby wnika
Sto myśli, lecz cudzych, na tym samym torze
Co ma być prawdziwsze, czy sen, chcący życia
Czy życie snu chcące, co nim być nie może?

Tam kamień zapragnął się przejrzeć w kamieniu
Ty jednak bądź pierwszy i ty odkryj świat
Ten prostak, co w kiosku się zgubił w natchnieniu
Newtona by przerósł, gdyby szansę miał

Lecz znowu się gubią, patrz pociąg odcina
Co było przed chwilą, jak kawałek chleba
I kioskarz odchodzi, i kruszy się mina
I nic się nie zmienia, i jest tak jak trzeba

Zapomnij, nic nie ma, to noc ociemniała
W wypalonych jezior przegląda się misach
I żyłką z księżyca z dna oka wyławia
sny z przerębli źrenic, by w ziemię je wpychać