Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Rozczarowane marzenia
Zakwitają nadzieją jutra
W przychodzeniu każdego poranka
Nowy blask widzenia
Co przyniesie
To przyniesie
Zrzucam plecak przeszłości noszenia
W odpocznieniu wieczystym

Zdarte buty odchodzenia
Niech zrodzą nowe jutro
Lepszym podbite obcasem
Stukającego zegara czasem
Wybijają godziny przeszłości
Wymarzonej rzeczywistości
Być może, może być
Ciężko jest żyć
Jednakże wciąż chce się żyć

Naprzód, naprzód do przodu kroki
Stawiają się żwawo
Prosto i nie kulawo
Ze śmiechu wybuchając
Pozrywały się boki
A z boku zawsze, zawsze lepiej widać
Wiec bokiem, bokiem do przodu kroki

Bo jutro będzie lepiej
O! Co nie wierzysz?
Wiec śmiej się, śmiej
Ostatnim zawsze szczerzą się zęby
I wielki balon zrobił się z gęby
Tak szczerze zarechotały
Wybuchając śmiesznym jazgotem
Przetasowanych sennych przywidzeń
Kartami życiowego bytu
Jawnie realnego mitu

Więc śpij, śpij kochanie
Zanim jutro nastanie
Zanim nastąpi wszystkiego poznanie

2003

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Fajno jak "b. miła do przeczytania opowieść", ale to raczej nie opowieść...:o))))
Pozdrawiam

no dobra może i nie opowieść, ale dłuugaśne to wyszło
a raczej mnie się tak to widziałoby, tak troche poszperałam:
(treść znaczy się wartościowa)

rozczarowane marzenia
zakwitają nadzieją jutra w przychodzeniu
każdego poranka nowy blask widzenia

co przyniesie
to przyniesie

zrzucam plecak noszenia
w odpocznieniu wieczystym

zdarte buty odchodzenia
podbite obcasem niech zrodzą nowe jutro

stukającego zegara czasem
wybijają godziny przeszłości
wymarzonej rzeczywistości
być może, może być
ciężko jest żyć
jednakże wciąż chce się żyć

naprzód, naprzód kroki stawiają się
żwawo,prosto i nie kulawo
ze śmiechu wybuchając
pozrywały się boki
z boku zawsze, zawsze lepiej widać
więc bokiem, bokiem do przodu kroki

bo jutro będzie lepiej
o! co nie wierzysz?
więc śmiej się, śmiej

ostatnim zawsze szczerzą się zęby
i wielki balon zrobił się z gęby
tak szczerze zarechotały
wybuchając śmiesznym jazgotem
przetasowanych sennych przywidzeń
kartami życiowego bytu

więc śpij, śpij kochanie
zanim jutro nastanie
zanim nastąpi wszystkiego poznanie

płoniaście
Opublikowano

Podzielam zdanie Judyt. Wiersz aż się prosi by skrócić, sporo wyrzucić i zostawić to, co istotne, bo wart tego. I wiesz, moim zdaniem, lepiej byłoby bez tych rymów, ale Autora wola, więc chylę czoła ;-)

Serdecznie pozdrawiam.
Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...