Pożegnanie

[Rafał Mikulaniec]

Aniołów czas przemija,
skrzydła złożyć już czas.
Odejść stąd daleko
nie zostawiwszy żadnego śladu.

Pozwolić resztę czasu uczynić.

Utrata to żadna
zejść z tego świata.

Przewracasz swój cień
wpędzając się w mrok
wypełzający znów z twej duszy.
Przenikający chłód jego
ogarnia cię całego.
Zastyga w oczach szklanych
niewzruszonym cię tworzy.
Wypełnia płuca zabraniając kolejnego oddechu.
Przenika cię i zostawia pustego.

Kształty na pozór obce znów obojętne się stają.
Kolejny świt nie zachwyca już jaki kiedyś.

Obudzić się we mgle nicości nieprzerwanej
niczym mój sen daleki.
Muzyką twą ukojony
składam u stóp ból mój
idąc dalej własną drogą.