Umarł poeta /poprawione/

[adolf]

/K.K Baczyńskiemu/

Zmarszczona skóra przyżółkniętych tomów
Na której pisarz niegdyś piórem grał.
Klawisze z liter atramentu powódź
Przyniosła kartom, by z nich dźwięki rwał.

Jak fili-piki brzmiały wersów szumy
Niczym drzew ostrza kłuły niebios pień
Gdy nad domami dym, jak żagiel spruty
Całą Warszawę ciągnął w lepszy sen.

Samemu będąc blizną szarą miasta
ognia kokonem i czerwiem płomieni
który pęknąwszy rój iskier uwalnia
co choć świat spali ludzi nie odmieni

***

Wtem się zadławił rym i wydźwięk stłukł
Bo w całej myśli skrył się zapomniany
Nadlatujący ze świstem klucz kul

Bo może właśnie, z-mylny, z-mydlin świat
Spienił się wierszem, a zginął człowiekiem
W chwili gdy pióra biały ogon zgasł?

[bazyl_prost]

zabiłeś orła piorun ode mnie

[Almare]

Adolf, już kiedyś pisałem jesteś poetą, jesteś poetą. :))

bardzo się podoba.

[Bernadetta1]

oj Adolfik mnie sie tez podoba:)jeden z lepszych Twoich wierszy:)pozdr.

[teresa943]

Adolf!
Podziwiam. Masz ogromny talent!
Serdecznie pozdrawiam :)
Krysia