bez orzeczeń

[Krystyna Nawrocka]

I

przestrzeń w moim wnętrzu
jest smutkiem
nie pokoi dojrzałość
wielkie Słowa
sens czerpany z dna
zbyt dużo dla jednego Ja

II

noc w dwoistym życiu
walczy z bólem ciała
za granicą oddechu
okazuje się tak blisko
przebywa dusza
ona nie uczestniczy w tym starciu
ona śpi

III

sny nie wiem o ile bezsenne
Nie Wiem
co bytem
a co nicością bywa
na granicy snów
przeciwieństwo rzeczywistością
miesza nadzieje

IV

spojrzenia ze znajomością ciszy
w sedno trafiają dążeń
gdzie logiką cierpienia
pomnik chwały
Słowami stawiam

V

rozsądek na granicy bełkotu
przyjął z grymasem dojrzałość
nie szuka ukrycia w czasach gdzie
młodość nie chciała zasnąć
uwierzył w swoją Ważność

VI

pytania umowne bez odpowiedzi
zapisane Słowem
wplątane w ludzkie istnienie
noszą śmiertelną koszulę
nakłdają szal nadziei
wkładają pytania w kieszeń zmartwychwstania
i oczekują wieczności bez orzeczeń

[Krystyna Nawrocka]

przepraszam na samym początku ale nie pamiętam kto przeslał mi poczte/zdązyłam przeczytać /ładnie przerobiona III cześć /może jest inna treść w tym zawarta ale podobała mi się
pozdrowienia krystyna

[Aneta Paradysz]

Krystyno!
Taki strzał już w pierwszej strofie, a potem cała seria kulek: moja, moje, mojej, moim... nic, tylko to przed oczami mi śwista i cała ochota przyjrzenia się tekstowi ulatuje przez dziury w płucach.

Pozdrawiam
A.