"Konkluzja na dziesięciolecie"

[Przemo]

Lat miał wtedy trzynaście
i wielkie pragnienie,
by wszystko co dostrzegł
na cały świat wierszem
wyrazić.
Pisał jak lubił, od formy
uwolniony zupełnie.
Myśl poezją była i nic więcej,
by poezją być nie potrzebowała.
Jak dziennik pisał...
pisał dużo...
pisał codziennie
i po dwa
i po trzy...
wszystko bowiem ważnym
być się wydawało niezmiennie.
Uczył się też gdy miesiące
i wiosny mijały.
Miłości i filozofie- myśli
formę przyjmować zaczęły.
Wolaował, składał- coraz piekniej pisał,
a im piekniej tym rzadziej.
Wreszcie całkiem pięknie się nauczył,
że nawet z zewnątrz krytyczne
oko pozna, że poezja.
Miał lat dwadzieścia i trzy
i pisać przestał.
Mysli już w wersy nie rozbijał,
czasem tylko gdy zapomniał się odrobinę,
odkrycia nowe w zdaniach prostych wykładał.

A ja pytam sam siebie-
może jednak bardziej o myśli
i prostą radość chodzi,
niż o formy wykwintne smaki?
O to, że choć może kiedyś ktoś
już, przed nami czasu szmat,
albo przed nami tylko sekundę,
powiedzieć coś zdołał,
to miło świat samemu dla siebie
na nowo odkrywać i formułować-
choć tymi samymi,
bo ograniczonymi przecież, słowy.

[Judyt]

no fajno było przeczytać,
serdecznie J.